Karrewiel en Pietvanger

Met de Rietzangers en de Kleine karrekieten opnieuw in de grachten is het pallet aan zomervogels compleet. Lang geleden dat ik die geluiden nog eens had gehoord en nog langer dat ik hun typische zangvluchtjes nog eens had kunnen observeren. 

'k Voel me meer en meer her-ankerd in de regio. Zalig.

Vieux Lille

De laatste rechte lijn bij de opstart van een eigen zaak wordt traditioneel gedomineerd door 'de centen'. Eens je de juiste sponsor beet hebt behoef je enkel nog een handvol administratieve krabbels en dan kan je de boer op.

Wie centen zegt zegt banken, meestal. Of steenrijke tantes. Ik - als aanstaande zaakvoerder en ook enige werknemer - dus vanochtend naar een van de grotere kantoren die ons dorp rijk is voor een tweede onderhoud, reeds. Afgezien van de toon van 't gesprek, de inhoud en de vooruitzichten viel me echter iets op, daar in die keurig afgesloten - privacy - glazen kantoorruimte. 

De reuk, of beter, een reuk. 

Een stank, eigenlijk. Een ongelooflijk beklijvende - en vreemd genoeg herkenbare - walm die m'n neusgaten terroriseerde vanaf 't moment dat de glazen deur achter me dichtging. 

Een geur die bovendien in kracht toenam toen ik m'n benen kruiste.

'Ik heb toch niet...' begon ik te denken terwijl m'n mond het over de toekomstige strategie van Bricobart had. Verdomd moeilijk, multitasken op dat niveau. Ik dénk tenminste dat ik het over de stategie had...

Soit, toen de kantoordirectrice er even vanonder muisde om een nieuw pak papier te gaan halen - of te gaan kotsen - profiteerde ik ervan om snel de staat van m'n schoenzolen te controleren. Ja hoor, onder m'n rechterzool zat een gelige verstekeling geplakt. 

'Oef' dacht ik 'tenminste geen hondenstront.' 

'Maar wat is dat...' en toen viel m'n frank, ineens. Gisteravond had ik immers buiten nog een forse snee brood met nog forsere lappen 'Vieux Lille' verorberd, en wellicht was een van die belegsels eraf gedonderd zonder dat ik het gemerkt had - om één uur 's nachts is 't hier ook donker, weet je.

En daar had ik toch wel in getrapt zeker...

Ken je de geur van 'Vieux Lille'? Wel, zoals hondenstront, maar véél erger. Eerder uitgekotste hondenstront - onze Rusty deed dat vroeger, andermans drollen snel binnensmikkelen, en dan weer uitkotsen. Gewoon ver-schrik-ke-lijk. Krijg dat maar eens van je autozetels geschuurd.

Soit, tijdens de rest van 't gesprek hield ik m'n voeten keihard op de grond geklemd - een mens behelpt zich zoals hij kan - en na een joviaal 'à bientôt' werd ik uit de glazen cel bevrijd. 

Zelden zo blij geweest om opnieuw frisse buitenlucht op te kunnen snuiven...

'k Ben er zeker van dat de dame moet gedacht hebben 'Zo sexy, die vent. Maar zo stinken!'

En als ik er eens geraniums in plantte?

'k Weet niet juist meer van wie het komt en hoe het exact werd verwoord, maar 't heeft te maken met het omsmeden van zwaarden tot spades...

Zo voel ik het zo'n beetje aan, dezer dagen: m'n kayaktrolley omgebouwd tot hooiwagen.

Nu die deernen nog - 'k heb m'n waGEN volgelaDEN vol met wulpse etc - jullie kennen dat deuntje wel...

Iemand een suggestie voor m'n kayak?

Horsepower One

Een bosmaaier en een knol, meer heeft onze prairie niet nodig...

De eerste Spotvogel!

Is die titel niet genoeg?!

Wegdromer 80

Ongetwijfeld één van m'n favoriete nummers aller tijden, en niet in 't minst daar de song deel uitmaakt van de onovertroffen tracklist van 'Donnie Darko' ...

Btw, een film die ik jaren vertikte te bekijken maar waarvoor ik me uiteindelijk toch heb laten overhalen - die weddenschap met Célia had er niets mee te maken, echt. Zelden zo'n ongelijk gehad, gewoon een prent die je moet gezien hebben...

Under The Milky Way - The Church (I know, het nummer zit reeds in de wegdromerlijst. Maar niet in deze versie...)

Dat hooi zal voor een volgende keer zijn...

Geen beeld dat beter 't voorjaar samenvat. 

Je hebt er geen idee van hoe ik geniet van dit herwonnen buitenleven.

Te snoeien en torenhoge vuurstapels te bouwen.

Te maaien, nog meer te maaien en af te voeren.

De geur van vers gemaaid gras, natgeregend gras en gistend gras.
Van smeulend hout en paardenstront - nabegrazing, weetjewel.

Blaren op de handen, doornen in de armen en een rug die er schoon genoeg van heeft.

Kunnen pissen waar je wil - alweer een roste plek in 't gras.

Kunnen slijpschijven wanneer je wil - jammer dat de bricozaken om twee uur 's ochtends reeds gesloten zijn.
'k Zou liegen mocht ik beweren dat er geen goede kanten zijn aan dit semi-vrijgezellenbestaan...

Men At Work

Politiek is niet mijn sterkste kant. En zelfs al zou dit het geval zijn, dan nog zou het sowieso buiten het spectrum van deze blog vallen.

Behalve, uiteraard.

Behalve als er in Vlaanderen wordt gezeverd en gezeikt over onderwerpen die, wanneer ze vanop afstand bekeken worden - wat in mijn geval best letterlijk mag worden genomen - zo absurd zijn dat ze zelfs bij een a-politieke bosmens als ik voor het nodige darmgeborrel zorgen.

Ik heb het over het snode plan dat de tweede meest bespuwde partij van Vlaanderen met de werkloosheidsuitkeringen zou uitgedokterd hebben.

'k Kan het verkeerd voor hebben, maar als ik 't goed begrijp wil de NVA de werkloosheidsuitkering na twee jaar terugschroeven. En dat kan er blijkbaar bij de anderen 'de goeden' niet door.

Een vraagje: 'Waarom?'

Laat me gewoon even uitleggen hoe het in Frankrijk in z'n werk gaat. 

Hier is de 'chômage' zoiets als een verplichte verzekering waarvoor iedere werkmens spaart. Of je 't nu wil of niet, het gaat van je bruttoloon af - op je loonbriefje staat dat trouwens uitdrukkelijk vermeld. Wie minstens drie maanden voltijds heeft gewerkt heeft recht op twee jaar werkloosheidsuitkering. Daarna val je terug op 't bestaansminimum. Zoiets. Het bedrag van de uitkering is bovendien recht evenredig met je laatste loon. Wie een hoog salaris heeft int een hogere uitkering - in 't begin 3/4 van je nettoloon - en er is geen sprake van een bovengrens van 1.600 euro gedurende de eerste drie maanden van de werkloosheid, zoals in Vlaanderen - dit om te vermijden dat iemand met een hoog loon en bijhorende levensstandaard 't meteen met een pak minder moet stellen.

Ben je na twee jaar nog steeds werkloos en niet tevreden met dat bestaansminimum? Werk gedurende drie maanden en je zit terug op de rails.

'k Heb de indruk dat de NVA z'n mosterd over de grens heeft gehaald. En daar hebben ze goed aan gedaan ook. 

Het Franse concept is bedoeld om werklozen - ik hoor daarbij - te stimuleren om zelf hun lot in handen te nemen, in plaats van er gemakshalve in te berusten (voor 55-plussers is de regeling anders, uiteraard).

Ik herhaal dus m'n vraag: 'Wat is daar verdorie verkeerd mee?!' 

Geluk komt niet aanwaaien, er moet voor gewerkt worden. Voor wat hoort wat. Dat is de boodschap van de NVA.

Ik praat uit ervaring, trouwens. 'k Heb vier jaar als arbeider gewerkt en ben sinds september werkloos. Er resten me 15 maanden 'chômage'. Daarna gaat de kraan dicht. Hoor je mij janken?

Goede regels maken goede vrienden. 'k Snap niet wat daar verkeerd mee is.

Btw. Morgen komt m'n dossier voor de opstart van Bricobart voor een interregionale adviesraad. In de maand die volgt worden alle administratie steentjes, die de voorbije maanden werden gebakken, op hun plaats gelegd en dan zijn we officieel vertrokken. 

Wegdromer 79

M'n ultieme favoriet voor een wedstrijd die me overigens geen reet interesseert.

Zeg nu zelf, toch een paar klassen hoger dan een vent die om z'n moeder roept, niet?

Calm After The Storm - The Common Linnets

Wegdromer 78

Niet kapot te krijgen.
Nooit kapot te krijgen.

Blauw - The Scene