Auteursrechten foto: http://picasaweb.google.com/lh/photo/zJeSnuuFETgyGwOHoNx79A
dinsdag 29 maart 2011
Sylvia 'k zeen a geire
Auteursrechten foto: http://picasaweb.google.com/lh/photo/zJeSnuuFETgyGwOHoNx79A
Sunset Over Wasteland
Deze beelden mag ik jullie echt niet onthouden, er is immers fantastisch licht deze ochtenden. Fantastisch trouwens, dat zomeruur. Ze moesten die kerel die dat heeft uitgevonden een standbeeld geven. Of een bak bier.
Gewoon een impressie van la 'Pwente Courte', een van de meest typische 'quartiers' van Sète en zowat de enige die echt z'n oorspronkelijk karakter heeft weten te behouden, zeggen ze. Het is een allegaartje van huizekes in alle kleuren van de regenboog, aanhangsels, koterij, rammelige aanlegsteigers, rommelige pontons en afval. En Sètois, ook dat nog, de enige echte, 'les dûrs de chez dûrs'. En katten. Kàtten dat daar zitten, 't schijnt zo'n zestigtal - geen wonder want er is zoiets als een zwerfkattenopvangcentrumpje met enkele goede zielen die instaan voor het voederen en bemoederen van dat ronronnend - wat een prachtig werkwoord is dat toch - volkje. Zolang ze ginds in de bloembakken schijten doen ze dat niet bij ons, zegt het bekende Chinese spreekwoord.
En vanmorgen kwam ik dus weer te laat op 't werk. 'Pris quelque photos, rien à foutre, vas te faire ...' zei ik tegen m'n patron. Zeg nu nog dat ik hier niet ingeburgerd ben ...
zondag 27 maart 2011
Who'll Stop The Rain
Je hebt er geen idee van welke tintelingen er op zo'n prachtige druildag door m'n lichaam gaan. Mist en regen geven me rust, ontdek ik nu. Niet nodig een dokter te bellen, ik ben ok, no worries. Dagdromen hebben nog nooit iemand kwaad gedaan, toch? Tenzij je dagdroomt dat je droomt en je je dus enkel voor een auto hoeft te werpen om wakker te worden, uiteraard.
Beeld je in. Wat zou ik doen mocht ik werkelijk in de buurt van de poolcirkel wonen?
Ik zou 's ochtends heel vroeg met m'n honden - twee middelgrote 'batards' - naar een eilandje voor de kust varen en er een stevige wandeling maken. Genieten van de Papegaaiduikers, de Noordse Stormvogels en Zeekoeten, de Alken en Drieteenmeeuwen, de opkomende zon, het beuken van de golven tegen de rotsen, een kop warme koffie. Op de terugweg m'n fuiken controleren en de vangst van vorige nacht bovenhalen. Thuis vrouwlief wekken met versgebakken brood, koffie, zelfgelegde eitjes in de dop en zelfgemaakte konfituur. Een extra blok hout in de haard gooien, een piske gaan doen in de tuin en genieten hoe de rook traag uit ons houten huizeke de lucht in kringelt. Vervolgens m'n vissen gaan schoonmaken en de ingezouten filees op een houten geraamte te drogen hangen...
Soit, 'k zou zo nog een paar bladzijden kunnen doorgaan maar kom, 't is verstandiger om nog anderhalf jaar te genieten van het hier en nu, 't is immers misschien de laatste keer dat we aan de Middellandse Zee-kust wonen en door van elders te dromen werp je alleen maar een schaduw op het nu. Feit is dat ik me niet naar Vlaanderen zie terugkeren - hoezeer 't ook pijn doet als ik de Vlaamse Koersen zie. Als ik die mannen de Patersberg, de Oude Kwaremont en de Taaienberg zie opvlammen. 'Mijn' Vlaamse Ardennen...
Laat die regen asjeblieft ophouden, sebiet word ik nog depressief...
Who'll Stop The Rain...
zaterdag 26 maart 2011
donderdag 24 maart 2011
Een panorama, dat moet je verdienen
Zonet de lokale Muur van Geraardsbergen aka de Mont St. Clair opgefietst en weer afgedaald - de eerste keer dit jaar als ik me niet vergis. Veel bloed, veel zweet, enorm veel zweet zelfs want uit de wind is 't echt bakken hier - no country for old men, en gelukkig niet al teveel tranen op 't eind. Verdorie wel zwaar, zeker als je eerst een tiental kilometer vol gas hebt gegeven omdat ik nu eenmaal zo asociaal ben dat ik geen andere fietser in mijn wiel kan verdragen. Eat my powder, you bastard!
Bovenop de Sètoise kalkbult steeds weer 't zelfde liedje: een bus vol met vierde leeftijders die op hun sloffen ook van 't panorama komen genieten. De luiaards! De lamzakken!
Een panorama moet je verdienen, vind ik. Zelfs dat met zicht op Sète en omgeving. Voor een panorama moet je afzien, moet je lijden, bloeden, op je moeder roepen. De lift naar boven nemen is dus not done. De bus nemen doe je niet. De helicopter nog minder. En als 't gewoon daarbij nog was gebleven. Neen, de meute fossielen had nog een gids bij ook. Zo eentje die dingen wauwelde als 'Dat is dus Sète, met zijn kanalen en zijn haven. En ginds dat is Balaruc, daar hebben we deze namiddag 'biscuits' gedegusteerd. En daar is Bouzigues, waar we vanmiddag oesters hebben geproefd. En ginds is Frontignan, daar gaan we morgen 'muscat' zuipen.'
Droevig! Beneden alle peil! Slecht! Had ik zo afgepeigerd niet geweest dan had ik die wannabee met plezier de berg af gekeild. Na hem eerst te hebben afgetuigd met 't zadel van mijn fiets, uiteraard.
Die zever zouden 'mijn' gidsen nooit hebben uitgekraamd. Neen, 'mijn' gidsen zouden zijn begonnen met 'Kameraden! Wat jullie hier zien is fantastisch! Vergeet Sète, daar wonen toch alleen maar dieven en bedriegers. Vergeet Frontignan, want daar wonen er nog meer. Kijk echter naar de horizon, naar de prachtige lijnen van 'Les Causses', die kalkmassieven die tijdens de Alpiene botsingsfase de hoogte in werden geslingerd waardoor de rivieren zich zeer diep gingen insnijden en de 'gorges' werden gevormd - vergelijk het met een blok Gauda die je opheft onder een gloeiende staaldraad - maar dat heb ik in de bus reeds verteld. Kijk ook naar de Bassin de Thau en meer bepaald richting Balaruc, neem je verrekijker verdomme gij toerist van mijn voeten! Zien jullie die borrelingen in 't water? Ja? Wel, dat is de thermische activiteit waaraan Balaruc-les-Bains zijn thermen heeft te danken! Daar borrelt warm water op! Schitterend niewaar? En ginds in de verte, de vulkaan van Agde! En nog verder de Canigou, de oostelijke wachter van de Pyreneeën die waakt over Katharenland. Etc.'
'Mijn' gidsen zouden hun verhaal anders hebben aangepakt, zeker weten. Ze zouden er vuur in hebben gestoken, in de stad en in hun woorden. Ze zouden hun publiek zo hard hebben opgezweept dat het moordend en plunderend de stad in zou zijn getrokken om er drie dagen later niets dan een smeulende puinhoop van over te hebben gelaten.
Ach, waar is de tijd. Ik denk vaak aan jullie, kameraden. 'Mijn' gidsen, dat was Kwaliteit met een grote K en een fors paar ballen.
Weten jullie wat ik nu ga doen? Een Jupiler Tauro drinken!
Want een panorama, dat moet je verdienen...
Bovenop de Sètoise kalkbult steeds weer 't zelfde liedje: een bus vol met vierde leeftijders die op hun sloffen ook van 't panorama komen genieten. De luiaards! De lamzakken!
Een panorama moet je verdienen, vind ik. Zelfs dat met zicht op Sète en omgeving. Voor een panorama moet je afzien, moet je lijden, bloeden, op je moeder roepen. De lift naar boven nemen is dus not done. De bus nemen doe je niet. De helicopter nog minder. En als 't gewoon daarbij nog was gebleven. Neen, de meute fossielen had nog een gids bij ook. Zo eentje die dingen wauwelde als 'Dat is dus Sète, met zijn kanalen en zijn haven. En ginds dat is Balaruc, daar hebben we deze namiddag 'biscuits' gedegusteerd. En daar is Bouzigues, waar we vanmiddag oesters hebben geproefd. En ginds is Frontignan, daar gaan we morgen 'muscat' zuipen.'
Droevig! Beneden alle peil! Slecht! Had ik zo afgepeigerd niet geweest dan had ik die wannabee met plezier de berg af gekeild. Na hem eerst te hebben afgetuigd met 't zadel van mijn fiets, uiteraard.
Die zever zouden 'mijn' gidsen nooit hebben uitgekraamd. Neen, 'mijn' gidsen zouden zijn begonnen met 'Kameraden! Wat jullie hier zien is fantastisch! Vergeet Sète, daar wonen toch alleen maar dieven en bedriegers. Vergeet Frontignan, want daar wonen er nog meer. Kijk echter naar de horizon, naar de prachtige lijnen van 'Les Causses', die kalkmassieven die tijdens de Alpiene botsingsfase de hoogte in werden geslingerd waardoor de rivieren zich zeer diep gingen insnijden en de 'gorges' werden gevormd - vergelijk het met een blok Gauda die je opheft onder een gloeiende staaldraad - maar dat heb ik in de bus reeds verteld. Kijk ook naar de Bassin de Thau en meer bepaald richting Balaruc, neem je verrekijker verdomme gij toerist van mijn voeten! Zien jullie die borrelingen in 't water? Ja? Wel, dat is de thermische activiteit waaraan Balaruc-les-Bains zijn thermen heeft te danken! Daar borrelt warm water op! Schitterend niewaar? En ginds in de verte, de vulkaan van Agde! En nog verder de Canigou, de oostelijke wachter van de Pyreneeën die waakt over Katharenland. Etc.'
'Mijn' gidsen zouden hun verhaal anders hebben aangepakt, zeker weten. Ze zouden er vuur in hebben gestoken, in de stad en in hun woorden. Ze zouden hun publiek zo hard hebben opgezweept dat het moordend en plunderend de stad in zou zijn getrokken om er drie dagen later niets dan een smeulende puinhoop van over te hebben gelaten.
Ach, waar is de tijd. Ik denk vaak aan jullie, kameraden. 'Mijn' gidsen, dat was Kwaliteit met een grote K en een fors paar ballen.
Weten jullie wat ik nu ga doen? Een Jupiler Tauro drinken!
Want een panorama, dat moet je verdienen...
zondag 20 maart 2011
Zolang er maar kalk is
Enne, vanmorgen de eerste Fitis van 't jaar gehoord, trouwens.
Leve de lente!
vrijdag 18 maart 2011
Trop bon!
Met de nog niet eens uitgeladen bestelwagen ben ik dus naar m'n favoriete spot geraced - hopelijk hebben die drie ramen het uitgehouden - om m'n kijker op de horizon te richten. Op één uur vlogen meer dan honderd Milans over, sommige op niet meer dan enkele tientallen meter! De krachtige wind dwong de vogels laag te blijven en te profiteren van de minste beschutting in 't landschap. Het was 'simplement trop bon!'. De wind verhindert hen bovendien om noordwaarts door te steken en dus volgen ze de kustlijn tot ... om van koers te veranderen. 'k Zag dat sommigen 't wel probeerden, maar de meerderheid gaat vermoedelijk braafjes richting Marseille en co. Moet ik nog eens uitvlooien.
Soit, wat echter meer is: ik heb één een uitstekende spot gevonden om de trek te observeren en twee een lokale corridor in kaart kunnen brengen. De vogels vliegen immers niet zomaar over, ze volgen welbepaalde routes in 't landschap. Over steden, industriezones en snelwegen. En geen mens die het opmerkt, op een eenzame spotter na...
De foto van de Zwarte wouw is zoals vaak in deze blog van Sylvain Houpert - http://fotooizo.free.fr/html/1242249792_bondree6.html
dinsdag 15 maart 2011
Hi Rondelle!
Vandaag de eerste Boerenzwaluw van 't jaar gezien - een dag na de eerste Huiszwaluw, trouwens.
Nordisten: ze komen eraan! Over en uit.
Nordisten: ze komen eraan! Over en uit.
Just Did It
This Is The End
Op een appartement wonen heeft iets surrealistisch. Je woont in een gebouw met vijf, tien, twintig of vijftig andere hokken, met tientallen anderen deel je hetzelfde adres en vaak is het enige wat je met je medebewoners gemeen hebt de vijftig vierkante meter boven het aardoppervlak.
Ook al zit je naaste buur vaak niet meer dan enkele meters van jou vandaan, toch is de kans groot dat je hem of haar in de supermarkt straal voorbijloopt. Mensen die in een huis wonen kennen hun buren beter dan praticanten van the urban way of life. Wat er boven of onder of naast hen gebeurt kan hen in feite geen zak schelen. Wat er boven of onder of naast mij gebeurt kan mij in feite geen zak schelen. Op een appartement gaan wonen doe je immers niet omdat je nood hebt aan sociaal contact - daar bestaan avondscholen voor, neen, op een appartement ga je wonen voor 't gemak. Of omdat je geen andere keus hebt.
Soit, zolang iedereen andermans Lebensraum respecteert is er niets aan de hand, mij best. Ik hoef echter het lawaai niet van anderen - daar hebben we echter wonderwel niet over te klagen. Ik hoef het afval niet van anderen - ook al betreft het 'afval' de lakens die op tijd en stond en vooral bij stevige wind op ons terras donderen daar de bovenburen hun textiel alweer niet goed hebben gezekerd aan de wasdraad.
Ik hoef ook de geur niet van anderen. Of toch niet de hele tijd. Daarom verstoort het dan ook m'n gemoedsrust niet om enkele keren in de maand wat vis te roken, bijvoorbeeld. Op ons terras, weliswaar. Me Tarzan, me smoke some fish. Een paar makrelen boven een dampend rookgordijn hangen is immers geen strafbaar feit en al zeker geen inbreuk op de levenskwaliteit van de andere appartementsbewoners, vind ik. Rook uit steeneik en olijf - mijn persoonlijke mix - is immers lekker, echt lekker, vind ik. Ze zouden me dankbaar moeten zijn. Als ik vis rook ruikt immers de hele buurt naar whisky, vind ik. 't Kruipt alleen wat in je kleren maar kom, wie pannenkoeken wil moet eieren breken. Woensdag is rookdag, en als vrouwlief van hierboven het in haar hoofd haalt om op diezelfde dag haar was buiten te hangen dan is dat haar probleem. Woensdag is rookdag.
Neen, wat mij mateloos op m'n zenuwen zou werken is dat een buur bijvoorbeeld elke dag een stukje meer zou gaan stinken. Dat hij elke dag meer wat extra parfum aan de gemeenschappelijke lucht zou toevoegen tot zijn geur na verloop van tijd alle andere zou overstemmen. Of beter, overwalmen. Je moet andermans geur niet gaan overwalmen, vind ik. Wat er dus enkele straten verder is gebeurd zou dus bij mij niet pakken, komaan zeg. De smeerlap! Je medebewoners drie maanden in de stank zetten, dat doe je toch gewoon niet? Er zijn toch grenzen aan dat soort overlast? Je buren gedurende drie maanden vergassen, dat is toch onvergeeflijk?
'k Begin bij 't begin. Om halfvijf werden we gebeld - we hadden de hele dag doorgewerkt, al rijdend gepist - zoals de koereurs - nauwelijks gepauzeerd 's middags en zoals gewoonlijk van de ene merde naar de andere mogen crossen. Een kapotte stekker hier, een radiator ginder, een slepende deur verder, een lekkende sifon nog iets verder en een losgebroken koe daar: business as usual.
'Of we niet subito presto een deurcilinder konden gaan uitboren?!' vroeg de Stem Aan De Lijn.
'Kan dat morgen niet? Wetegijwelhoelaatdattis?!' vroeg m'n collega.
'Ja nee, eigenlijk niet, er hangt een geur in 't gebouw weet je...' ging De Stem verder.
'Ja en dan, wat hebben wij daarmee te maken? Is dat een reden om iemands deur te gaan forceren?' vroeg m'n collega beleefd. Uit m'n even beleefd opgestoken middenvinger maakte hij op dat het mij ook niet interesseerde.
'De stank is niet te harden!' weende De Stem.
...
'De man heeft al drie maanden geen huur meer betaald!'
...
...
'Wat?! Bedoel je dat het de man zèlf is die zit te stinken?' vroeg m'n collega.
'Wel, eh, dat denk ik ja...' zei De Stem die eigendom bleek te zijn van de eigenaar van het appartement in kwestie. Een man die uiteraard bezorgd was om het welzijn van z'n huurder, en vooral om 't welzijn van z'n appartement en z'n centen.
Wij dus naar 't gebouw, enkele straten verder dan waar wij wonen.
Wat de man zei was correct: er hing inderdaad een geur van zodra je 't gebouw betrad.
Die geur werd alsmaar sterker. Uiteraard was er geen lift. Uiteraard bevond het stankhol zich op de bovenste verdieping. De afwezigheid van een lift speelde echter in ons voordeel. Ons lichaam kreeg immers de kans zich meter bij meter aan de walm aan te passen. Een helidropping zou echt een verkeerde keuze zijn geweest, je zou ter plaatse zijn neergestuikt. Voor klimmers en andere gekken die zich willen voorbereiden op een verblijf op grote hoogte bestaan er zuurstofcabines en lagedruktanks. Voor dit geval bestaan enkel vuilbakken. En onvoorbereid op de situatie als we waren hadden we dus ook de kans niet gehad om eerst daarin eerst een weekje te acclimatiseren.
We hebben de deurcilinder dus uitgeboord, en van zodra de deur zich een centimeter opende golfde een kokhalzende Muur van Stank naar buiten. De deur opende zich echter niet verder dan vijf centimeter.
Er was iets dat weerstand bood.
Aan de bovenzijde.
Een anti-inbraak-ketting.
Zo'n ding dat enkel van binnenuit kan worden aangebracht.
The suspect was still inside.
No more alive and no more kicking.
Politie gebeld, gewacht, politie kwam erbij, ketting doorgeknipt.
Er was nog iets dat weerstand bood.
Beneden deze keer.
Het lichaam lag achter de deur. Meer dan een rug en een arm heb ik niet gezien. Meer wou ik ook niet zien. Ik had de bizarre goesting naar m'n collega, die op veilige afstand was gebleven, te roepen - zoals in de film weet je 'He's dead man, he's so fuckin' dead man!' maar met drie agenten erbij was dat misschien toch niet zo'n goed idee geweest. In een flits zag ik echter de rest van het appartement. Dat was geen leefruimte meer, dat was een stal, een vuilnisbelt. Een èchte vuilnisbelt. Lege conserven, verpakkingen, kledij, smeerlapperij. Apocalypse Now. Heb je de openingsscène van 'Seven' gezien? Zo was het, helemaal. Kadaver incluis.
Hoe diep kan een mens vallen, vraagt een mens zich dan af. Hoe diep moet je vallen als je gaat leven, en sterven, als een beest? 'C'était un alcolo...' wist de buur ons te vertellen. Wat een in-droevig einde, denk ik dan. Jezelf kapotzuipen en creperen in je eigen smeerlapperij, oh man...
En dan toch maar uren in de wind liggen stinken.
Geef mij maar the smell of napalm in the morning...
My only friend, the end...
Ook al zit je naaste buur vaak niet meer dan enkele meters van jou vandaan, toch is de kans groot dat je hem of haar in de supermarkt straal voorbijloopt. Mensen die in een huis wonen kennen hun buren beter dan praticanten van the urban way of life. Wat er boven of onder of naast hen gebeurt kan hen in feite geen zak schelen. Wat er boven of onder of naast mij gebeurt kan mij in feite geen zak schelen. Op een appartement gaan wonen doe je immers niet omdat je nood hebt aan sociaal contact - daar bestaan avondscholen voor, neen, op een appartement ga je wonen voor 't gemak. Of omdat je geen andere keus hebt.
Soit, zolang iedereen andermans Lebensraum respecteert is er niets aan de hand, mij best. Ik hoef echter het lawaai niet van anderen - daar hebben we echter wonderwel niet over te klagen. Ik hoef het afval niet van anderen - ook al betreft het 'afval' de lakens die op tijd en stond en vooral bij stevige wind op ons terras donderen daar de bovenburen hun textiel alweer niet goed hebben gezekerd aan de wasdraad.
Ik hoef ook de geur niet van anderen. Of toch niet de hele tijd. Daarom verstoort het dan ook m'n gemoedsrust niet om enkele keren in de maand wat vis te roken, bijvoorbeeld. Op ons terras, weliswaar. Me Tarzan, me smoke some fish. Een paar makrelen boven een dampend rookgordijn hangen is immers geen strafbaar feit en al zeker geen inbreuk op de levenskwaliteit van de andere appartementsbewoners, vind ik. Rook uit steeneik en olijf - mijn persoonlijke mix - is immers lekker, echt lekker, vind ik. Ze zouden me dankbaar moeten zijn. Als ik vis rook ruikt immers de hele buurt naar whisky, vind ik. 't Kruipt alleen wat in je kleren maar kom, wie pannenkoeken wil moet eieren breken. Woensdag is rookdag, en als vrouwlief van hierboven het in haar hoofd haalt om op diezelfde dag haar was buiten te hangen dan is dat haar probleem. Woensdag is rookdag.
Neen, wat mij mateloos op m'n zenuwen zou werken is dat een buur bijvoorbeeld elke dag een stukje meer zou gaan stinken. Dat hij elke dag meer wat extra parfum aan de gemeenschappelijke lucht zou toevoegen tot zijn geur na verloop van tijd alle andere zou overstemmen. Of beter, overwalmen. Je moet andermans geur niet gaan overwalmen, vind ik. Wat er dus enkele straten verder is gebeurd zou dus bij mij niet pakken, komaan zeg. De smeerlap! Je medebewoners drie maanden in de stank zetten, dat doe je toch gewoon niet? Er zijn toch grenzen aan dat soort overlast? Je buren gedurende drie maanden vergassen, dat is toch onvergeeflijk?
'k Begin bij 't begin. Om halfvijf werden we gebeld - we hadden de hele dag doorgewerkt, al rijdend gepist - zoals de koereurs - nauwelijks gepauzeerd 's middags en zoals gewoonlijk van de ene merde naar de andere mogen crossen. Een kapotte stekker hier, een radiator ginder, een slepende deur verder, een lekkende sifon nog iets verder en een losgebroken koe daar: business as usual.
'Of we niet subito presto een deurcilinder konden gaan uitboren?!' vroeg de Stem Aan De Lijn.
'Kan dat morgen niet? Wetegijwelhoelaatdattis?!' vroeg m'n collega.
'Ja nee, eigenlijk niet, er hangt een geur in 't gebouw weet je...' ging De Stem verder.
'Ja en dan, wat hebben wij daarmee te maken? Is dat een reden om iemands deur te gaan forceren?' vroeg m'n collega beleefd. Uit m'n even beleefd opgestoken middenvinger maakte hij op dat het mij ook niet interesseerde.
'De stank is niet te harden!' weende De Stem.
...
'De man heeft al drie maanden geen huur meer betaald!'
...
...
'Wat?! Bedoel je dat het de man zèlf is die zit te stinken?' vroeg m'n collega.
'Wel, eh, dat denk ik ja...' zei De Stem die eigendom bleek te zijn van de eigenaar van het appartement in kwestie. Een man die uiteraard bezorgd was om het welzijn van z'n huurder, en vooral om 't welzijn van z'n appartement en z'n centen.
Wij dus naar 't gebouw, enkele straten verder dan waar wij wonen.
Wat de man zei was correct: er hing inderdaad een geur van zodra je 't gebouw betrad.
Die geur werd alsmaar sterker. Uiteraard was er geen lift. Uiteraard bevond het stankhol zich op de bovenste verdieping. De afwezigheid van een lift speelde echter in ons voordeel. Ons lichaam kreeg immers de kans zich meter bij meter aan de walm aan te passen. Een helidropping zou echt een verkeerde keuze zijn geweest, je zou ter plaatse zijn neergestuikt. Voor klimmers en andere gekken die zich willen voorbereiden op een verblijf op grote hoogte bestaan er zuurstofcabines en lagedruktanks. Voor dit geval bestaan enkel vuilbakken. En onvoorbereid op de situatie als we waren hadden we dus ook de kans niet gehad om eerst daarin eerst een weekje te acclimatiseren.
We hebben de deurcilinder dus uitgeboord, en van zodra de deur zich een centimeter opende golfde een kokhalzende Muur van Stank naar buiten. De deur opende zich echter niet verder dan vijf centimeter.
Er was iets dat weerstand bood.
Aan de bovenzijde.
Een anti-inbraak-ketting.
Zo'n ding dat enkel van binnenuit kan worden aangebracht.
The suspect was still inside.
No more alive and no more kicking.
Politie gebeld, gewacht, politie kwam erbij, ketting doorgeknipt.
Er was nog iets dat weerstand bood.
Beneden deze keer.
Het lichaam lag achter de deur. Meer dan een rug en een arm heb ik niet gezien. Meer wou ik ook niet zien. Ik had de bizarre goesting naar m'n collega, die op veilige afstand was gebleven, te roepen - zoals in de film weet je 'He's dead man, he's so fuckin' dead man!' maar met drie agenten erbij was dat misschien toch niet zo'n goed idee geweest. In een flits zag ik echter de rest van het appartement. Dat was geen leefruimte meer, dat was een stal, een vuilnisbelt. Een èchte vuilnisbelt. Lege conserven, verpakkingen, kledij, smeerlapperij. Apocalypse Now. Heb je de openingsscène van 'Seven' gezien? Zo was het, helemaal. Kadaver incluis.
Hoe diep kan een mens vallen, vraagt een mens zich dan af. Hoe diep moet je vallen als je gaat leven, en sterven, als een beest? 'C'était un alcolo...' wist de buur ons te vertellen. Wat een in-droevig einde, denk ik dan. Jezelf kapotzuipen en creperen in je eigen smeerlapperij, oh man...
En dan toch maar uren in de wind liggen stinken.
Geef mij maar the smell of napalm in the morning...
My only friend, the end...
zaterdag 12 maart 2011
Happy when it rains
Vandaag trekt er een warmtefront over onze contreien en zoals we dat uit Vlaanderen gewoon zijn geeft zo'n evenement 'ung tang de meirde'. Regenvlagen, stevige zuidenwind en bijgevolg geen kat op straat. Net als katten houden de sudisten immers niet van water, de woessies. Niemand komt z'n kot uit, de straten zijn verlaten, de menschen zitten bibberend voor hun stoof, de commercie baalt. Zalig, zalig, zalig, 't leek wel of ze alle Sètois hadden uitgeroeid. Met van 'da straf', om 't op z'n Urbanus te zeggen.
Altijd die klotezon, dat begint op de duur op een mens z'n systeem te werken, op 't mijne toch - net zoals alles dat je dag in dag op je brood krijgt, trouwens. Alle dagen 't zelfde bier gaat na verloop van tijd ook tegensteken. Elke dag 't zelfde werk ook. In plaats van de wagen te nemen voor een paar boodschappen ben ik dus deze middag m'n fiets gesprongen. De boom in met die verkeerslkichten, er was immers toch geen verkeer. 'Le vélo, ça roule?' merkten ze vragend op toen ik doornat de bricozaak binnenstapte. 'Amaini!!!' antwoordde ik op z'n frans. 'Dàt is pas weer, altijd diezelfde soleil de merde etc.' zette ik m'n enthousiasme kracht bij. 'Puteng' en 'merde' zijn daarbij uitstekende verbale hulpmiddelen.
'Ik heb 'les belges' altijd wat bizar gevonden' vervolgde de kassamadam. 'Ik ook' antwoordde ik, 'gelukkig ben ik een 'Flamang' en geen 'Belge'.' 'Flamang?', ik zag haar wenkbrauwen de hoogte in gaan, meestal een teken dat men je opmerking niet begrepen heeft. 'Dus je bent 'Hollandee'?' vroeg ze. Ik heb al voor minder gevochten. Nu heb ik dat zeker al honderd keer uitgelegd, aan andere personen weliswaar, maar blijkt dat je om een volk te bekeren toch echt alle individuen individueel moet aanpakken. Intellectuele pest werkt blijkbaar niet. Wijsheid verspreidt zich niet spontaan. 'Neen ik ben geen 'Hollandee' maar een 'Flamang', en de 'Flamangs' zijn de soort die 't noorden van 'la Belgique' bevolkt' ging ik m'n kruistocht verder. 'In 't zuiden wonen de 'Wallongs' en de 'Wallongs' noemen zichzelf ook 'Belges', compris?'. Soit, na een kwartier had ze 't toch min of meer begrepen, denk ik, ze had immers toch niets anders te doen dan braaf zijn en luisteren want er was toch geen kat in de winkel. 'Met de 'Hollandees' leven we trouwens al jaren in oorlog' rondde ik m'n verhaal af. 'Wist je trouwens dat de 'Hollandees' alle andere volkeren proberen uit te moorden?' vroeg ik. Nog hoger, die wenkbrauwen. 'Ze proberen iedereen te vergiftigen!' stoomde ik door. Er verscheen angst in haar ogen. 'Stop dus met Heineken drinken, da's de reden waarom wij in België ons eigen bier brouwen! Whaahahaa!!!'. Met wat overtuigingskracht kan een mens z'n medemens echt alles laten slikken.
Intussen zeikt de regen zalig neer, je hebt er geen idee van hoezeer dat de moraal opvijzelt. Zo'n striemende karaktervolle smurrie die horizontaal in je gezicht slaat zodat het water in straaltjes van je hoofd in je nek en van je nek naar je rug en van je rug naar je etc. stroomt, hewel dat doet nog eens deugd. Mocht ik zoveel bricoleerwerk niet hebben dan zou ik zeker een paar uur gaan biken, of een marathon gaan lopen. Scheuren over de zeepromenade terwijl het zeewater met woeste kracht over de zeewering slaat en zout en zoet zich over je lichaam vermengen. De koerstenue doorweekt, knallende muziek in je oren, de wind die je bijna onderuit smakt, verdorie wat is 't weer hier doorgaans toch een saaie boel. Wees blij dat jullie het voorrecht hebben in 't noorden te wonen. Jammer dat ik m'n kayak nog niet meester ben want anders zou ik zeker 't water in gegaan zijn, Célia is er toch niet om me tegen te houden.
Soit, rock on, still happy when it rains!
Poor your misery down on me
Altijd die klotezon, dat begint op de duur op een mens z'n systeem te werken, op 't mijne toch - net zoals alles dat je dag in dag op je brood krijgt, trouwens. Alle dagen 't zelfde bier gaat na verloop van tijd ook tegensteken. Elke dag 't zelfde werk ook. In plaats van de wagen te nemen voor een paar boodschappen ben ik dus deze middag m'n fiets gesprongen. De boom in met die verkeerslkichten, er was immers toch geen verkeer. 'Le vélo, ça roule?' merkten ze vragend op toen ik doornat de bricozaak binnenstapte. 'Amaini!!!' antwoordde ik op z'n frans. 'Dàt is pas weer, altijd diezelfde soleil de merde etc.' zette ik m'n enthousiasme kracht bij. 'Puteng' en 'merde' zijn daarbij uitstekende verbale hulpmiddelen.
'Ik heb 'les belges' altijd wat bizar gevonden' vervolgde de kassamadam. 'Ik ook' antwoordde ik, 'gelukkig ben ik een 'Flamang' en geen 'Belge'.' 'Flamang?', ik zag haar wenkbrauwen de hoogte in gaan, meestal een teken dat men je opmerking niet begrepen heeft. 'Dus je bent 'Hollandee'?' vroeg ze. Ik heb al voor minder gevochten. Nu heb ik dat zeker al honderd keer uitgelegd, aan andere personen weliswaar, maar blijkt dat je om een volk te bekeren toch echt alle individuen individueel moet aanpakken. Intellectuele pest werkt blijkbaar niet. Wijsheid verspreidt zich niet spontaan. 'Neen ik ben geen 'Hollandee' maar een 'Flamang', en de 'Flamangs' zijn de soort die 't noorden van 'la Belgique' bevolkt' ging ik m'n kruistocht verder. 'In 't zuiden wonen de 'Wallongs' en de 'Wallongs' noemen zichzelf ook 'Belges', compris?'. Soit, na een kwartier had ze 't toch min of meer begrepen, denk ik, ze had immers toch niets anders te doen dan braaf zijn en luisteren want er was toch geen kat in de winkel. 'Met de 'Hollandees' leven we trouwens al jaren in oorlog' rondde ik m'n verhaal af. 'Wist je trouwens dat de 'Hollandees' alle andere volkeren proberen uit te moorden?' vroeg ik. Nog hoger, die wenkbrauwen. 'Ze proberen iedereen te vergiftigen!' stoomde ik door. Er verscheen angst in haar ogen. 'Stop dus met Heineken drinken, da's de reden waarom wij in België ons eigen bier brouwen! Whaahahaa!!!'. Met wat overtuigingskracht kan een mens z'n medemens echt alles laten slikken.
Intussen zeikt de regen zalig neer, je hebt er geen idee van hoezeer dat de moraal opvijzelt. Zo'n striemende karaktervolle smurrie die horizontaal in je gezicht slaat zodat het water in straaltjes van je hoofd in je nek en van je nek naar je rug en van je rug naar je etc. stroomt, hewel dat doet nog eens deugd. Mocht ik zoveel bricoleerwerk niet hebben dan zou ik zeker een paar uur gaan biken, of een marathon gaan lopen. Scheuren over de zeepromenade terwijl het zeewater met woeste kracht over de zeewering slaat en zout en zoet zich over je lichaam vermengen. De koerstenue doorweekt, knallende muziek in je oren, de wind die je bijna onderuit smakt, verdorie wat is 't weer hier doorgaans toch een saaie boel. Wees blij dat jullie het voorrecht hebben in 't noorden te wonen. Jammer dat ik m'n kayak nog niet meester ben want anders zou ik zeker 't water in gegaan zijn, Célia is er toch niet om me tegen te houden.
Soit, rock on, still happy when it rains!
Poor your misery down on me
donderdag 10 maart 2011
dinsdag 8 maart 2011
dinsdag 1 maart 2011
Four seasons in one day
Gewoon een fait-diver.
Vandaag de hele dag op een dak gezeten. Of beter, op een dak rondgekropen en puin geruimd dat er van de bovenliggende 'falaise' op was gedonderd.
Reactie vanmorgen: 'k Zal mij eerst met wat anders bezighouden want 't is toch nog friskes. Als de zon erdoor komt zal 't beter zijn.'
Reactie een uur later: 'Zalig, dat zonneke. En zeggen dat ik hier nog voor betaald word ook!'
Tegen de middag: 'Miljaarde dat begint hier stevig warm te worden.' Het oord in kwestie was namelijk in de rotsen uitgehakt en 't resultaat was iets dat van ver en dichtbij op een oven leek. En gelijkaardig functionneerde.
Twee uur later: 'Hoe kon ik nu zo stom zijn om m'n klak te vergeten?' Nu ja, we zijn begin maart en normaliter verwacht een mens zich niet aan dat soort temperaturen. Ik dus m'n hemd over m'n hoofd geknoopt en als een bedouine verder gewerkt. De temperatuur in de oven moet zo'n zesenzeventig graden zijn geweest.
Tegen halfvier: ''t Is goed geweest, 'k zal morgen wel verder doen want straks loop ik hier nog een zonnesteek op.' Bovendien begon ik overal zeemeerminnen te zien - de hitte in de oven begon me duizelig te maken.
Rond de vijven, op 't fietske op weg naar huis: 'Dedju wat is die Tramontane koud!' De wind was immers aangewakkerd en ik hoef zelfs niet op de weerkaart te kijken om te weten dat er zich momenteel een depressie boven de Golf van Genua bevindt.
En nu onder de douche! En daarna Flamasine aan m'n zwartgeblakerde lichaamselementen smeren.
Rare toestanden, hier in Sète...
Vandaag de hele dag op een dak gezeten. Of beter, op een dak rondgekropen en puin geruimd dat er van de bovenliggende 'falaise' op was gedonderd.
Reactie vanmorgen: 'k Zal mij eerst met wat anders bezighouden want 't is toch nog friskes. Als de zon erdoor komt zal 't beter zijn.'
Reactie een uur later: 'Zalig, dat zonneke. En zeggen dat ik hier nog voor betaald word ook!'
Tegen de middag: 'Miljaarde dat begint hier stevig warm te worden.' Het oord in kwestie was namelijk in de rotsen uitgehakt en 't resultaat was iets dat van ver en dichtbij op een oven leek. En gelijkaardig functionneerde.
Twee uur later: 'Hoe kon ik nu zo stom zijn om m'n klak te vergeten?' Nu ja, we zijn begin maart en normaliter verwacht een mens zich niet aan dat soort temperaturen. Ik dus m'n hemd over m'n hoofd geknoopt en als een bedouine verder gewerkt. De temperatuur in de oven moet zo'n zesenzeventig graden zijn geweest.
Tegen halfvier: ''t Is goed geweest, 'k zal morgen wel verder doen want straks loop ik hier nog een zonnesteek op.' Bovendien begon ik overal zeemeerminnen te zien - de hitte in de oven begon me duizelig te maken.
Rond de vijven, op 't fietske op weg naar huis: 'Dedju wat is die Tramontane koud!' De wind was immers aangewakkerd en ik hoef zelfs niet op de weerkaart te kijken om te weten dat er zich momenteel een depressie boven de Golf van Genua bevindt.
En nu onder de douche! En daarna Flamasine aan m'n zwartgeblakerde lichaamselementen smeren.
Rare toestanden, hier in Sète...
Abonneren op:
Posts (Atom)
