Esprit Canin

Vandaag zal de geschiedenis ingaan als De Dag Waarop Vrouwlief Officieel De Sluizen Van Haar Website Opengooide En Daarmee Het Hele Achterland Onder Water Zette.

Men zegge het voort, er is een nieuwe 'Educateur Canin' in da house.

Niet omdat het m'n madam is, maar ze is verdorie efficient. 

Ik, die onze eigenste Rusty vorig jaar nog met plezier en m'n beste spade in onze moestuin had willen begraven, ben nu zowaar fier op die vermaledijde koppige 'berger des vignes'.

Ze heeft er een lieve, positieve, goed-in-z'n-vel-zittende, sociale en attente vriend uit geboetseerd.

Nog nooit zoveel plezier van een hond gehad.

En je moet hem niet eens elke dag naar en van 't school voeren.

Meer weten? Klikken!

The Green Fields Of France

Anderhalf jaar, wonen we reeds in Noord-Frankrijk. 

Beetje bij beetje begint de verankering, merk ik. Wat eerst een banaal stipje was op een al even banale kaart krijgt nu stilaan vorm. Plaatsnamen krijgen betekenis, mensen een gezicht, mentaliteiten een begrip.

Hetzelfde gebeurde zo'n vijf jaar terug, in Sète. De dag dat ik er met m'n kayak op uit begon te trekken was de dag dat ik me openstelde voor de regio - of misschien was het die keer dat ik voor 't eerst in 't moeras kakte, ook mogelijk. Geen kayaks en geruis door 't struikgewas hier, maar Rustys business & Bricobart. Via m'n job aka bezigheid aka manier van leven aka ikzelf, onversneden te nemen of te laten, doorkruis ik zo'n beetje random de regio en krijgt dit alles elke dag meer samenhang. 

Er zit logica, ook in Noord-Frankrijk. Waar ik eerst een vlak terrein zag van Lille tot aan de Opaalkust begin ik nu kleine reliefverschillen te zien - tien meter meer of minder speelt heus een rol, hier in de regio. Waar ik eerst een dom stuk kanaal zag zie ik nu een rechtstreekse verbinding naar zee. Waar ik eerst wat verspreide bosjes zag zie ik nu vervallen bunkers en oorlogskerkhofjes. Waar ik eerst op een stugge muur van onverschilligheid botste - 'hmhm' - zie ik nu hartelijke gesprekken en gemeende interesse 'hèèè tie sja voa?!'.

Dit niemandsland lijkt de moeite. Meer en meer.

Is dit erover?

Wellicht wel. M'n oprechte excuses.

Wegdromer 97...

Mitrailleurnesten 'Stutzpunkte' op de rug van Aubers 'Aubers Ridge' - die de Britten tijdens de Slag van Neuve-Chapelle niet in handen kregen, trouwens...

Enkele dagen terug was het precies honderd jaar geleden dat hier, enkele kilometer verder, een goede twintigduizend jonge mannen stierven in een van de vele veldslagen van de Eerste Wereldoorlog.

De Slag van Neuve-Chapelle. Een van de eerste degelijk voorbereide Britse offensieven, geleid door dezelfde gek die twee jaar later in Passendaele bijna een miljoen jonge gasten zou laten afslachten - geallieerde en Duits-Oostenrijkse samen, whatever.
Bedoeling was om een een iets hoger gelegen stukje in handen te krijgen en zo de weg open te breken naar Lille. Zoals zo vaak stuurde hij eerst de kolonies in de vuurlinie, in dit geval eenheden van het India Korps. Meer dan 4000 van hen zouden 't niet meer navertellen...

Neuve-Chapelle werd slechts een anecdote in het grote geheel. Het offensief liep na een paar dagen vast en de terreinwinst bedroeg nauwelijks 2 kilometer.

Sommige zaken vallen gewoon niet te vatten, eigenlijk...

Een van de 4.800 namen op het Indian War Memorial - Neuve-Chapelle

Green Fields Of France (Eric Bogle) - Dropkick Murphys

Well, how do you do, Private William McBride,
Do you mind if I sit down here by your graveside?
And rest for awhile in the warm summer sun,
I've been walking all day, and I'm nearly done.
And I see by your gravestone you were only 19
When you joined the glorious fallen in 1916,
Well, I hope you died quick and I hope you died clean
Or, Willie McBride, was it slow and obscene? 

Did they Beat the drum slowly, did the play the pipes lowly?
Did the rifles fir o'er you as they lowered you down?
Did the bugles sound The Last Post in chorus?
Did the pipes play the Flowers of the Forest? 

And did you leave a wife or a sweetheart behind
In some loyal heart is your memory enshrined?
And, though you died back in 1916,
To that loyal heart are you forever 19?
Or are you a stranger without even a name,
Forever enshrined behind some glass pane,
In an old photograph, torn and tattered and stained,
And fading to yellow in a brown leather frame? 

The sun's shining down on these green fields of France;
The warm wind blows gently, and the red poppies dance.
The trenches have vanished long under the plow;
No gas and no barbed wire, no guns firing now.
But here in this graveyard that's still No Man's Land
The countless white crosses in mute witness stand
To man's blind indifference to his fellow man.
And a whole generation who were butchered and damned. 

And I can't help but wonder, no Willie McBride,
Do all those who lie here know why they died?
Did you really believe them when they told you "The Cause?"
Did you really believe that this war would end wars?
Well the suffering, the sorrow, the glory, the shame
The killing, the dying, it was all done in vain,
For Willie McBride, it all happened again,
And again, and again, and again, and again.

Mocht je meer willen weten... 

Meer Stutzpunkte op het voormalige front, een kilometer of twee hier vandaan...

Wakkermaker 96

Om in de sfeer van St. Patrick's Day te blijven.
Een iets minder zacht zeemansliedje, deze keer.

I'm Shipping Up To Boston - Dropkick Murphys

Ten Oorlog

Op dagen zoals dees mis ik m'n kayak.
Enfin, niet het materiele aspect ervan.
Dat heb ik. 't Hangt in de schuur.
Maar 't spirituele gegeven. Je weet wel.
Dat wat ge niet met uw pollen kunt vastpakken.
't Zeewater, bedoel ik.
En dus droom ik maar.
In diezelfde schuur.
Van de heuse kano. Die er binnen X tijd zal worden gebouwd.
Zes à acht plaatsen.
De helft minder dan op de foto.
Maar iets in die stijl, toch.
Bricobarts Oorlogskano.
Al moest ik hem volledig zelf bouwen.
Iemand moet de zware ballen dragen, immers.

Avant/Après No 1

Multiplex is out, composiet-aluminium is in.
En zo komt dat alpinismemateriaal nog eens van pas, natuurlijk.
Gewone dingen doen op een ongewone manier.
Bricobart. Wind of change.

Wegdromer 95

Op m'n lijf geschreven...

Big Mouth Strikes Again - The Smiths

Paivi update (bis)

't Is niet omdat de eerste Tjif reeds zit te Tjaffen in Halle dat we daarom reeds van een echt lente-opstootje mogen spreken maar kom, 'k ben uit puur nieuwsgierigheid toch nog eens naar onze Finse Wespendieven gaan kijken. 

Er beweegt nog niemand. Niet in Congo, niet in Gabon en niet in Zuid-Afrika. 

Van Anika dateert de laatste biep van 6 december vorig jaar - toch wel verontrustend - en van Paivi - onze Zuid-Afrikamadam - kregen we vorige week nog eens een melding. Nog steeds vanop haar zelfde stek trouwens, iets ten zuidwesten van Reitz.
Langs een andere zijde bekeken zou het ook vreemd zijn mocht er nu reeds beweging zijn. Als we de gegevens van vorig jaar bekijken zien we dat Jouko (mannetje Wesp in Gabon) en Anika (vrouwtje Wesp in Congo) pas rond half april vertrokken, en Paivi pas tegen eind april.
Ze hebben dus nog een goede maand te gaan, onze rakkers.
Niet nodig nu reeds de hemel af te speuren...

 

Tussen de Somme en de IJzer

Die prachtige strook waar de zachte lippen van het Kanaal het Noordelijkste stukje van Frankrijk beroeren. 

Aka, waar de geile tong van de vuilste zee ter wereld het puisterige bakkes van een van de meest ge-agro-industrialiseerde streken van Europa aflikt.

't Is altijd een kwestie van perspectief.

En toch ben ik nog steeds haar grootste fan.

Vaste waarden, weetjewel.

Wegdromer 94

RIP Jim McCann.

We zullen hem gepast eren, eens we de boeg richting Grevelingen wenden...

Whiskey In The Jar - The Dubliners

Dat van die zwammen

Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van een verhuurder. Met de vraag of ik eens naar een van z'n appartementen wou gaan kijken daar er 'een serieus probleem met schimmels was'.

Groot was echter m'n verbazing toen ik de privé-parking van de residentie opreed en me kon parkeren op vijf meter van de voordeur.

Verbazing want schimmels en standing-appartementen gaan zelden samen.

Verbazing daar er uberhaupt een parking was.

Verbazing daar ik de voordeur ervan vanuit m'n rode Schermantank kon zien.

Voor de goede verstaander: meestal sta ik op twee kilometer half op 't voetpad in buurten geparkeerd waar je niet uitstapt zonder je hamer meteen achter je broeksriem te steken. Bij manier van spreken.

Bricobart dus naar binnen, met de lift naar boven - lang geleden dat ik nog eens zo'n ding had gezien - en via een verzorgd tapijt naar het appartement in kwestie.

Nog een beetje en er stonden halfnaakte dienaressen met struisveren borstels te wuiven om die blonde god uit de hemelen wat verkoeling te geven. 

Egypte, weetjewel.

Eens in het appartement - geluidloze toegansdeur met een vijfpuntenslot van Duitse makelij en kleine diamantjes op de handgreep - was m'n verbazing groot daar ik de 'schimmels' reeds vanop acht meter afstand kon zien.

Dit waren geen schimmels meer, dit waren paddestoelen.
Boor ze, die tussen-n.

Na een paar tests wist ik wat ik wilde weten en kon ik via de halfnaakte slavinnen met hun donkere ogen en grote zachte struisveertoestanden terug de vuile lucht van Lille in, terug naar de stinkend rijke pandverhuurder.

'Alors Monsieur Bart?!' vroeg hij me vriendelijk terwijl me een Cubaanse sigaar aanbood zo dik als de kop van m'n boormachine.

'Monsieur Tout En Camion', antwoordde ik beleefd, terwijl ik de geurende weipaal met m'n roofingbrander aanstak, 'Om jouw schimmelprobleem op te lossen raad ik u een vriend van me aan die arts is en gespecialiseerd in duistere geslachtsziekten. Wat uw paddestoelenprobleem betreft, daarentegen, hebt u maar een paar ingredienten nodig.'

Op dat moment laste ik een rustpauze in. Bewust, om te genieten van het effect van die fraaie woordspeling die ik zomaar uit m'n smeulende weipaal had gezogen.

'Welke?!' vroeg hij me eindelijk, niet wetende of hij zich nu beledigd of nieuwsgierig moest voelen, of gewoon beledigd nieuwsgierig.

'Een kilo ajuinen, een dozijn eieren, peper en zout!' antwoordde ik droog. 'Dat zijn immers geen schimmels meer, monsieur Tout En Camion, dat zijn paddestoelen!' finaliseerde ik m'n diagnose met groot vakmanschap.

Zelden, echt zelden, iemand zo hard horen bulderen van 't lachen.

Met die vent ga ik nog zaken doen.

The Very Bad Trip

84 kilometer.

Zoveel scheidt La Bassée, via het water, van het Nauw van Calais.

84 kilometer. Van La Bassée via Béthune, Isbergues, Saint-Omer en Watten naar Gravelines.

Met andere woorden: smijt je kayak in La Bassée in 't water en vaar gewoon naar 't strand van Grevelingen.

De enige 'hik' zijn de twee grote sluizen in Saint-Omer. Twee stevige structuren die de link vormen tussen het kanaal La Bassée - Saint-Omer in 't zuiden en de gekanaliseerde Aa in 't noorden. 

Nu goed, daar kan uiteraard steeds iets op gevonden worden.

Met een kayak dat tochtje doen zou leuk zijn, wellicht.

Maar met een eigenhandig gebouwde oorlogskano een stuk leuker. Zeker weten.

La Bassée - Gravelines. The Very Bad Trip.

Wie geinteresseerd is om mee te varen mag me contacteren.

Er is één voorwaarde, slechts. Wie mee wil moet mee bouwen.

6 à 7 meter zware conifeer moet worden uitgehakt.
Diameter: een kleine meter. 

Geen kettingzagen, geen drilboren en al zeker geen vuur.

Bijlen, dissels, wiggen en beitels.

Ik heb het over een ton of twee massief hout dat tot snippers moet worden herleid. Zoiets.

Die twee sluizen zijn het makkelijkste deel van 't project, eigenlijk.