Dat van die zwammen

Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van een verhuurder. Met de vraag of ik eens naar een van z'n appartementen wou gaan kijken daar er 'een serieus probleem met schimmels was'.

Groot was echter m'n verbazing toen ik de privé-parking van de residentie opreed en me kon parkeren op vijf meter van de voordeur.

Verbazing want schimmels en standing-appartementen gaan zelden samen.

Verbazing daar er uberhaupt een parking was.

Verbazing daar ik de voordeur ervan vanuit m'n rode Schermantank kon zien.

Voor de goede verstaander: meestal sta ik op twee kilometer half op 't voetpad in buurten geparkeerd waar je niet uitstapt zonder je hamer meteen achter je broeksriem te steken. Bij manier van spreken.

Bricobart dus naar binnen, met de lift naar boven - lang geleden dat ik nog eens zo'n ding had gezien - en via een verzorgd tapijt naar het appartement in kwestie.

Nog een beetje en er stonden halfnaakte dienaressen met struisveren borstels te wuiven om die blonde god uit de hemelen wat verkoeling te geven. 

Egypte, weetjewel.

Eens in het appartement - geluidloze toegansdeur met een vijfpuntenslot van Duitse makelij en kleine diamantjes op de handgreep - was m'n verbazing groot daar ik de 'schimmels' reeds vanop acht meter afstand kon zien.

Dit waren geen schimmels meer, dit waren paddestoelen.
Boor ze, die tussen-n.

Na een paar tests wist ik wat ik wilde weten en kon ik via de halfnaakte slavinnen met hun donkere ogen en grote zachte struisveertoestanden terug de vuile lucht van Lille in, terug naar de stinkend rijke pandverhuurder.

'Alors Monsieur Bart?!' vroeg hij me vriendelijk terwijl me een Cubaanse sigaar aanbood zo dik als de kop van m'n boormachine.

'Monsieur Tout En Camion', antwoordde ik beleefd, terwijl ik de geurende weipaal met m'n roofingbrander aanstak, 'Om jouw schimmelprobleem op te lossen raad ik u een vriend van me aan die arts is en gespecialiseerd in duistere geslachtsziekten. Wat uw paddestoelenprobleem betreft, daarentegen, hebt u maar een paar ingredienten nodig.'

Op dat moment laste ik een rustpauze in. Bewust, om te genieten van het effect van die fraaie woordspeling die ik zomaar uit m'n smeulende weipaal had gezogen.

'Welke?!' vroeg hij me eindelijk, niet wetende of hij zich nu beledigd of nieuwsgierig moest voelen, of gewoon beledigd nieuwsgierig.

'Een kilo ajuinen, een dozijn eieren, peper en zout!' antwoordde ik droog. 'Dat zijn immers geen schimmels meer, monsieur Tout En Camion, dat zijn paddestoelen!' finaliseerde ik m'n diagnose met groot vakmanschap.

Zelden, echt zelden, iemand zo hard horen bulderen van 't lachen.

Met die vent ga ik nog zaken doen.