Anderhalf jaar, wonen we reeds in Noord-Frankrijk.
Beetje bij beetje begint de verankering, merk ik. Wat eerst een banaal stipje was op een al even banale kaart krijgt nu stilaan vorm. Plaatsnamen krijgen betekenis, mensen een gezicht, mentaliteiten een begrip.
Hetzelfde gebeurde zo'n vijf jaar terug, in Sète. De dag dat ik er met m'n kayak op uit begon te trekken was de dag dat ik me openstelde voor de regio - of misschien was het die keer dat ik voor 't eerst in 't moeras kakte, ook mogelijk. Geen kayaks en geruis door 't struikgewas hier, maar Rustys business & Bricobart. Via m'n job aka bezigheid aka manier van leven aka ikzelf, onversneden te nemen of te laten, doorkruis ik zo'n beetje random de regio en krijgt dit alles elke dag meer samenhang.
Er zit logica, ook in Noord-Frankrijk. Waar ik eerst een vlak terrein zag van Lille tot aan de Opaalkust begin ik nu kleine reliefverschillen te zien - tien meter meer of minder speelt heus een rol, hier in de regio. Waar ik eerst een dom stuk kanaal zag zie ik nu een rechtstreekse verbinding naar zee. Waar ik eerst wat verspreide bosjes zag zie ik nu vervallen bunkers en oorlogskerkhofjes. Waar ik eerst op een stugge muur van onverschilligheid botste - 'hmhm' - zie ik nu hartelijke gesprekken en gemeende interesse 'hèèè tie sja voa?!'.
Dit niemandsland lijkt de moeite. Meer en meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten