Wegdromer 41

Jammer dat er een volumebegrenzer op m'n mp3-speler staat.
En als ik er eens een gat in boorde?

Lenny Kravitz - Are You Gonna Go My Way

Oeps...

'Fouten maken is menselijk.'
Meestal zeggen we dat omdat we niet graag toegeven dat onze hersenen soms op beperkte snelheid draaien en 'goed, ik was niet goed' een heel vervelende zin is die we maar moeilijk uitgesproken krijgen. Ook niet in 't frans, trouwens.
't Overkwam me eergisteren. 'Beschermingsrooster van venster zit niet meer in rail', las ik op m'n interventieformulier. Een naam, een adres, een telefoonnummer. Ik rij erheen, gooi een oogje 'jetter un oeil', merk dat er inderdaad een rooster niet meer op z'n plaats zit en gewoon op 't voetpad staat, neem enkele maten, zeul het zware ijzeren geval in m'n bestelwagen en stuif naar onze atelier om wat te gaan spelen. Twee uurtjes lassen, slijpen, schuren en verfspuiten later was het rooster weer als nieuw en klaar om opnieuw op z'n plaats gezet te worden.
'Heb je de dame gebeld?' vroeg m'n baas 's avonds. 'Nievandoen jong, 't rooster stond gewoon op 't voetpad. Ik zet het morgenochtend terug in z'n beugels. We zijn hier niet om na te denken, wel om te handelen. Action réaction mon vieux!' M'n baas wist dat hij tegen zo'n redenering beter niet argumenteerde en liet het daar maar bij.
Gisterochtend: parkeren in dubbele file, rooster in de beugels, enkele zelfborende vijzen, een snelle blik en hop naar de volgende 'intervention'. Snel, efficiënt, yakproof, kassakassa.
's Namiddags belt m'n baas 'Zeg Bart zit dat rooster nog niet op z'n plaats? 'k Heb zonet de dame aan de lijn gehad.'
Huh?! Ik bel de dame, beleefd en hoffelijk, geef haar de raad om wat beter uit haar verloederde doppen te kijken en gewoon eens uit 't venster te loeren en die pastis bij 't ontbijt beter over te slaan alvorens m'n kostbare tijd te verneuken. Beleefd en hoffelijk, zoals steeds.
'Meneer ik weet niet wat u hebt hersteld, maar het rooster dat uitgeeft op m'n terras zit nog steeds muurvast, sniksnok...'
'Terras?! Hoe terras?! Welk terras?!' Ik voelde nattigheid...
Blijkt dat er in 't gebouw toch wel twee roosters naar de kleuters waren zeker? En ik had, uiteraard, het verkeerde hersteld.
Haar buurman zal tevreden zijn, wanneer hij merkt dat een goede ziel zich gratis en voor niks over zijn verroest stukje eigendom heeft ontfermd.
M'n baas kon er niet mee lachen.
Iedereen maakt fouten. Da's menselijk.

Dhal bat pipty rupi

Dit land is een gevaarlijk land. Althans voor veeleters als ik of beter, voor 'goe-en-veel-eters' als ik. In elke winkel op elke markt in elke tuin ligt het gevaar op de loer. Voor je 't goed en wel beseft lijk je op Bart Dewever net voor z'n verkiezingsmarathon en durf je je nog de vraag te stellen ook hoe 't toch zover is kunnen komen. Niet dat ik me zorgen hoef te maken. Uiteraard niet. Ik sport regelmatig, klus dag in dag uit, zeul met zware gereedschapskisten tijdens m'n werkuren en met kayaks en boomstammen erbuiten, smijt katten doorheen 't huis en let min of meer op wat ik binnenspeel. Voor een vent die stilaan naar de 40 gaat ben ik dus best eetbaar, 't schijnt. Toch kan ik niet ontkennen dat er sinds ik in dit land woon rond al dat eetbaars wat extra persoonlijkheid is bijgekomen. Of toch, tot over enkele weken. Alles is immers lekker, hier - 'au cochon tout est bon'. Wij Vlamingen mogen dan wel meestervarkenskwekers zijn, ik stel voor dat onze fijnslagers toch eens even over de grens gaan koekeloeren om te kijken hoe 't deze rondsnuitige knorbeesten hier vergaat, eens ze die twintig centimeter lange roestvrijstalen pin tussen hun lieve oogjes hebben gekregen - of die 20.000 volt in hun gat. Rilletes, paté en croute, andouille, andouillette en terrine zijn maar een paar voorbeelden van doordeweekse varkensdingen die hier tot de alledaagse kost behoren, en onvindbaar zijn in dat land boven de Maas. Voeg daarbij een resem aan streekgerechten - hoe vettiger hoe prettiger - en je snapt waarom de vegetariërs hier desastreus in de minderheid zijn. En waarom ik tot voor kort 's middags oordeelde dat ik 'dat' er in de namiddag 'wel af ging werken'.
Niet helemaal, dus.
Time for a change. Exit 'flammekeuche' aka de Elzasversie van pizza (bezaaid met 'lardons'), 'rilletes de porc' en 'cassoulet au gras de canard' 's middags, 'pizza steak rockfort', 'gratin à l'ail à la tartiflette' en 'lasagne maison triple portion hâché de boeuf' 's avonds en een halve 'gateau breton calva' of een brok 'Ossau-Iraty' net voor 't slapengaan. En dan heb ik 't nog niet eens over 't bier gehad - in Sète is immers een bierhuis opengegaan dat driekwart van z'n aanbod uit België importeert. Rara wie de eerste klantenkaart had. 'Salut mon ami, une Karmeliet du fut? Offert par la maison!'. Ik ben god, bij Mister Bierre.
In plaats daarvan ging ik back to basics. Richting 40, venten stellen zich vragen. Als de Nepalezen kunnen overleven op 'dhal bat' - rijst, linzen en wat groenten, 'only pipty rupi mister!' - dan kan ik dat ook, redeneerde ik. Ik reduceerde tweederde van m'n vetaanvoer door enkele minieme bijstellingen van m'n systeem. Daardoor profiteer ik dubbel van 't resterende derde en speel m'n speklaagje over m'n weelderige spiermassa kwijt zonder ook maar één seconde honger te lijden. Giet daarover liters groene thee 'no sugar' en je begrijpt waarom m'n toekomst sinds eind oktober lichter is.
Die krakende linzenscheten nemen we'r maar bij.

Wegdromer 40

Niets zo genezend als snoeiharde gitaren en tientallen kilometers hardlopen.
Ben Howard was gisteren.
Vandaag is AC/DC.
Volgend voorjaar maal ik een marathon.
Nu ik toch bezig ben.
Midlifecrisis. You won't have it.

Thunderstruck - AC/DC
Thanx Angus!

En toen viel de stroom uit...

'k Vrees dat ik de komende weken wat minder zin om te bloggen zal hebben dan gewoonlijk. Neem het me maar niet kwalijk. Ik kom heus wel terug, binnenkort...

Wegdromer 39

But I just
keep on laughin
hiding the tears in my eyes

Boys Don't Cry - The Cure

Wegdromer 38

Ben Howard - The Fear
Tweede keer dat deze erin staat. En dan?
 
Oh I will become
what I deserve

Lizarietta min, uiteraard

Trektelkpost Lizarietta. Let op de rechterbovenhoek. Grocs.

Twaalfduizend euro.
Zoveel kost de duurste schietpost op de Col de Lizarietta. Voor de minst gunstige en dus de goedkoopste wordt 'slechts' 600 euro op tafel gelegd. Enorme sommen voor een seizoen lang - een goede twee maanden - pretschieten op Hout- en Holenduiven, Lijsters en Spreeuwen. De schietposten bevinden zich immers op Spaans grondgebied waar de jacht op deze laatsten is toegestaan. Mochten de spotters - betaald door de LPO de Franse vogelbescherming - geen oogje in 't zeil houden dan zouden er veel meer soorten sneuvelen. De LPO bemant echter slechts drie cols - de voornaamste - maar er bevinden zich honderden schietposten in de Pyreneeën. 'k Moet er geen tekeningetje bij maken, welkom in 'le Sud-Ouest'. Jij zit geconcentreerd een groep duiven te tellen die recht naar je toekomt en tegelijkertijd wordt vanuit de dichtsbijzijnde posten het vuur geopend. De duivenbal spat uiteen, enkele dieren stuiken neer. De meesten worden nooit gevonden. In ons jargon noemen we de jagers dan ook GROCS - gros cons de chasseurs. Toepasselijk, niet?
Daartegenover, tegen dit 'liberalistisch kapitalistisch' geweld staat dan weer 'la chasse aux filets' - de jacht met netten, vergelijkbaar met het Hollandse eendekooiensysteem. Deze 'tradition' bestaat reeds meer dan 700 jaar en wordt nog op een tiental plaatsen in Frankrijk beoefend, op één in Spanje - Lizarietta, jawel. 't Principe is simpel: een grote 'V' met de punt in de zin van de trekrichting, zuidwaarts. Op de benen van de V bemande posten met voddenzwaaiers op de buitenste, bordensmijters op de binnenste en slagnetten in de punt. De voddenzwaaiers sturen de aanstormende groep duiven naar de binnenste posten waar de smijters pingpongpalletachtige schijven naar de groep gooien. De dieren interpreteren dit als een aanval van predatoren en gaan daardoor heel dicht naar de grond duiken om vervolgens in de slagnetten te belanden. Een klus die een hoop kennis, coördinatie en geluk vergt en die in Lizarietta jaarlijks een duizendtal duiven de kop kost, een peulschil vergeleken met wat er in de schietposten wordt afgemoord.
'Traditie en duurzaamheid tegenover schaamteloos kapitalisme' zoals een van de vangers het uitdrukte. Ik kan hem geen ongelijk geven. Jammer dat we niet de kans kregen om een van de duurzame duiven te proeven. Geen problemen mee - intelligent oogsten wat de natuur je geeft. Als dat geen alternatief is voor ons geïndustrialiseerd systeem om onze maag te vullen.
Kan alleen maar heel smakelijk zijn...

Lizarietta plus

'Ik hoor je vloeken tot hier!
Hopelijk maakte de companie veel goed...
Groetjes,
de sven'

Fijn om meelevende kameraden te hebben. Svenneman is immers ook een grote fan van 'migraction' - zie link in de rechterkantlijn - en 't is ontroerend dat hij me z'n medeleven toont na een desastreus weekend van vogeltrek over de franse cols in Baskenland.
Vrijdagochtend aangekomen op de Col de Lizarrieta - een scheet ten zuiden van Bayonne - en de enige trekkers die ik tot zondagmiddag te zien zou krijgen waren het handvol Rode Wouwen die ik spotte op de parking van de bakker lager in de vallei.
Tot daar de aantallen.
Soit, 't had natuurlijk fijn geweest om enkele duizenden Kraanvogels in het aarsgaatje te kunnen piepen maar zonder dat kan je best ook een heel bevredigend weekend beleven, op een franse trektelpost. Zeker als je ontdekt dat de spotplaats een écht colletje is knàl op de Frans-Spaanse grens, mèt een grensovergangetje en de bijhorende 'benta' aka tabak&alcoholwinkel aka bar aka propere schijtpot in plaats van de klassieke 'schup en de rol' zoals in Organby.
Een bierhuis dus, op vijftig meter van de spot! Daar Bart een oudgediende is in 't wereldje en Bart een koffer versgeplaveide pizza's had meegebracht draaide het anders zo banale middagvreten uit op het culinaire 'best of both worlds' aka bier und pizza goe&veel. En dan 's avonds nog meer doorzakkerij en toeters en bellen en spelletjes die alleen onder spotters worden gespeeld - maar die allemaal op 't zelfde uitdraaien 'cul sec!' - en 't resultaat was dat ik 's zaterdagochtends m'n zwaarste kater in tien jaar mocht uitzweten. Ziedewel Sven, asgernibijzijt!
Moraal van 't verhaal: nooit raak ik nog Chartreuse aan, die vermoedelijk door vossen ondergezeikte planten-likeur (het koppelteken staat waar 't moet staan) uit de franse vooralpen. Door moniken gemaakt en door spotters uitgebraakt, venijnig dat dat - overigens ondrinkbare - brouwsel is! Ik weet welke abdij ik binnenkort ga platbranden. Eerst Jan Fabre erin opsluiten, trouwens.
'Ce n'est pas pour le gout, c'est pour le rituel!'. 
Het Chartreuseritueel is wellicht een van de best bewaarde geheimen onder spotters en je moet dus niet denken dat ik dat hier ga verklappen. Het enige wat ik kan en mag verklappen is dat er een aansteker en geslachtsdelen aan te pas komen. De rest ontdek je maar als je'r enkele dagen trektellen voor over hebt...
So far so good, steeds fijn om de jouwen terug te zien. Het trektelseizoen stopt morgen, exit Transpyr 2012 - 'l'année du grand n'importe quoi' - met Vale Kiekendieven en Bastaardarenden op elke spot, Drieteenmeeuwen en Kleinste Jagers, en een Zeearend in Organby gisteren.
Net gemist, alweer. 'k Zal toch maar eens vloeken...

Wegdromer 37

The Police - Don't Stand So Close To Me

Wegdromer 36

Kenny Rogers - Ruby Don't Taket etc.

Lizarrietis

Binnen een handvol uurtjes installeer ik me in de wagen, regel m'n zetel en achteruitkijkspiegel, steek 'hem' erin - altijd klikvast - en geef 'er' een draai aan. Een kwartdraai achteruit, en vervolgens zoetjes richting autostrade waar we even zoetjes in de toeren kunnen gaan richting Beziers, Narbonne, Toulouse, Tarbes, Pau en Bayonne. Een slordige vijfhonderd kilometer zuidwestwaarts richting 'waar de Pyreneeën zich in de oceaan storten' zoals een vriendin het uitdrukte.
M'n wagen, m'n radio, m'n overpeinzingen en ik. Counting Crows, Dire Straits, Coldplay, Cranberries en Will Ferdy & The Pacemakers. Een nachtelijke road trip waar ik heel af en toe een intense behoefte aan heb, me voor eventjes losmaken uit de realiteit, m'n dagelijkse toestanden opsluiten in de kelder van m'n geest en me 'vrij' voelen. Of beter 'bevrijd'.
Niet mooi van me om zoiets te zeggen en niet dat we 't slecht hebben, hier, maar soms heb ik gewoon zin om gewoon m'n zin te doen. Geen concessies, geen democratie, geen verplichtingen, geen schuldgevoelens, geen gezever. Gewoon de vent zijn die ik het liefste ben, 'le flamand sauvage' die elk jaar weer in Baskenland opduikt om te genieten van de vogeltrek, 'le bargot' die er de voorbije jaren zoveel heeft uitgespookt dat z'n naam er met respect wordt uitgesproken rond het kampvuur, de man die het lokale volk 'le Flamand' leerde. 'Wat betekent 'kloten' eigenlijk?' vroeg Simon me na de zesde les, 'want dat woord komt in elke zin voor!'.
Moet ik het dus nog eens herhalen? Ik hou van 't franse Baskenland, wellicht de enige plaats op aarde waar alle stress van me afvalt en waar ik volledig in m'n luchtbel zit. Samen met dat handvol anderen. Een stukje virtuele wereld waar alleen 't samenzijn en 't genieten telt. Birds, sex & drugs. Maar dan zonder alteveel vrije sex en zonder alteveel verboden geestverruimende middelen. Genieten van al wat passeert in een adembenemend geografisch kader. Alleen al de weg erheen heeft een therapeutisch effect - zolang je 't maar alleen doet, anders is de magie weg.
Geen Organby dit weekend, wel de Col de Lizarrietta, iets ten zuiden van Bayonne. Enkele goede vrienden bevolken er sinds half september de trektelpost en hun seizoen zit er na dit weekend op. Hopelijk, hopelijk, hopelijk, volgt er volgende dagen een vette Kraanvogelgolf.
't Zou te mooi zijn...

De laatste loodjes

Voor Célia. Morgen moet de thesis binnen. Nog één 'nuit blanche' en z'is er vanaf. Countdown tot 18 december - verdediging voor jury. En dan eindelijk vakantie. Uitkijken naar een kot in 't noorden. Starting all over again. Nog één keer.

'De katjes zijn gelukkig en gezond'

Dàt is een gelukkig katje. Maya, goed op dreef om een flinke poes te worden. Sinds gisteren weigert ze categoriek en in alle toonaarden en met een zelden geziene koppigheid haar zabberfles waar ze daags voordien nog zo verslaafd aan was. Korrels en water, daar 'kift' ze nu op.
Welkom in de wereld van volwassen mensen.