Dhal bat pipty rupi

Dit land is een gevaarlijk land. Althans voor veeleters als ik of beter, voor 'goe-en-veel-eters' als ik. In elke winkel op elke markt in elke tuin ligt het gevaar op de loer. Voor je 't goed en wel beseft lijk je op Bart Dewever net voor z'n verkiezingsmarathon en durf je je nog de vraag te stellen ook hoe 't toch zover is kunnen komen. Niet dat ik me zorgen hoef te maken. Uiteraard niet. Ik sport regelmatig, klus dag in dag uit, zeul met zware gereedschapskisten tijdens m'n werkuren en met kayaks en boomstammen erbuiten, smijt katten doorheen 't huis en let min of meer op wat ik binnenspeel. Voor een vent die stilaan naar de 40 gaat ben ik dus best eetbaar, 't schijnt. Toch kan ik niet ontkennen dat er sinds ik in dit land woon rond al dat eetbaars wat extra persoonlijkheid is bijgekomen. Of toch, tot over enkele weken. Alles is immers lekker, hier - 'au cochon tout est bon'. Wij Vlamingen mogen dan wel meestervarkenskwekers zijn, ik stel voor dat onze fijnslagers toch eens even over de grens gaan koekeloeren om te kijken hoe 't deze rondsnuitige knorbeesten hier vergaat, eens ze die twintig centimeter lange roestvrijstalen pin tussen hun lieve oogjes hebben gekregen - of die 20.000 volt in hun gat. Rilletes, paté en croute, andouille, andouillette en terrine zijn maar een paar voorbeelden van doordeweekse varkensdingen die hier tot de alledaagse kost behoren, en onvindbaar zijn in dat land boven de Maas. Voeg daarbij een resem aan streekgerechten - hoe vettiger hoe prettiger - en je snapt waarom de vegetariërs hier desastreus in de minderheid zijn. En waarom ik tot voor kort 's middags oordeelde dat ik 'dat' er in de namiddag 'wel af ging werken'.
Niet helemaal, dus.
Time for a change. Exit 'flammekeuche' aka de Elzasversie van pizza (bezaaid met 'lardons'), 'rilletes de porc' en 'cassoulet au gras de canard' 's middags, 'pizza steak rockfort', 'gratin à l'ail à la tartiflette' en 'lasagne maison triple portion hâché de boeuf' 's avonds en een halve 'gateau breton calva' of een brok 'Ossau-Iraty' net voor 't slapengaan. En dan heb ik 't nog niet eens over 't bier gehad - in Sète is immers een bierhuis opengegaan dat driekwart van z'n aanbod uit België importeert. Rara wie de eerste klantenkaart had. 'Salut mon ami, une Karmeliet du fut? Offert par la maison!'. Ik ben god, bij Mister Bierre.
In plaats daarvan ging ik back to basics. Richting 40, venten stellen zich vragen. Als de Nepalezen kunnen overleven op 'dhal bat' - rijst, linzen en wat groenten, 'only pipty rupi mister!' - dan kan ik dat ook, redeneerde ik. Ik reduceerde tweederde van m'n vetaanvoer door enkele minieme bijstellingen van m'n systeem. Daardoor profiteer ik dubbel van 't resterende derde en speel m'n speklaagje over m'n weelderige spiermassa kwijt zonder ook maar één seconde honger te lijden. Giet daarover liters groene thee 'no sugar' en je begrijpt waarom m'n toekomst sinds eind oktober lichter is.
Die krakende linzenscheten nemen we'r maar bij.