Lizarrietis

Binnen een handvol uurtjes installeer ik me in de wagen, regel m'n zetel en achteruitkijkspiegel, steek 'hem' erin - altijd klikvast - en geef 'er' een draai aan. Een kwartdraai achteruit, en vervolgens zoetjes richting autostrade waar we even zoetjes in de toeren kunnen gaan richting Beziers, Narbonne, Toulouse, Tarbes, Pau en Bayonne. Een slordige vijfhonderd kilometer zuidwestwaarts richting 'waar de Pyreneeën zich in de oceaan storten' zoals een vriendin het uitdrukte.
M'n wagen, m'n radio, m'n overpeinzingen en ik. Counting Crows, Dire Straits, Coldplay, Cranberries en Will Ferdy & The Pacemakers. Een nachtelijke road trip waar ik heel af en toe een intense behoefte aan heb, me voor eventjes losmaken uit de realiteit, m'n dagelijkse toestanden opsluiten in de kelder van m'n geest en me 'vrij' voelen. Of beter 'bevrijd'.
Niet mooi van me om zoiets te zeggen en niet dat we 't slecht hebben, hier, maar soms heb ik gewoon zin om gewoon m'n zin te doen. Geen concessies, geen democratie, geen verplichtingen, geen schuldgevoelens, geen gezever. Gewoon de vent zijn die ik het liefste ben, 'le flamand sauvage' die elk jaar weer in Baskenland opduikt om te genieten van de vogeltrek, 'le bargot' die er de voorbije jaren zoveel heeft uitgespookt dat z'n naam er met respect wordt uitgesproken rond het kampvuur, de man die het lokale volk 'le Flamand' leerde. 'Wat betekent 'kloten' eigenlijk?' vroeg Simon me na de zesde les, 'want dat woord komt in elke zin voor!'.
Moet ik het dus nog eens herhalen? Ik hou van 't franse Baskenland, wellicht de enige plaats op aarde waar alle stress van me afvalt en waar ik volledig in m'n luchtbel zit. Samen met dat handvol anderen. Een stukje virtuele wereld waar alleen 't samenzijn en 't genieten telt. Birds, sex & drugs. Maar dan zonder alteveel vrije sex en zonder alteveel verboden geestverruimende middelen. Genieten van al wat passeert in een adembenemend geografisch kader. Alleen al de weg erheen heeft een therapeutisch effect - zolang je 't maar alleen doet, anders is de magie weg.
Geen Organby dit weekend, wel de Col de Lizarrietta, iets ten zuiden van Bayonne. Enkele goede vrienden bevolken er sinds half september de trektelpost en hun seizoen zit er na dit weekend op. Hopelijk, hopelijk, hopelijk, volgt er volgende dagen een vette Kraanvogelgolf.
't Zou te mooi zijn...