Volgende keer beter

Voor eventjes terug vrijgezel - bij manier van spreken. Onze zoektocht naar een noordelijke woonst startte immers gisteren officieel bij wijze van een guerillabezoek aan een noordelijk doelwit, door vrouwlief. Célia zit dus nog in 't noorden. En ik hier. Pizza en bier. Slenterend ondergoed en luid geboer. De bril omhoog en kruimels in de lavabo. Ik kan het nog mama!
Er was een 'annonce'.
Zoiets met zwaar potentieel.
Op 't eerste zicht.
Er was een opendeurdag.
We stuurden vrouwlief erheen.
We = vrouwlief en ik.
We mobiliseerden half noord-frankrijk.
En driekwart van Vlaanderen.
't Bleek een immense grap.
Asbest, wakkele muren, waterschade.
En gebouwd op een kerkhof, wellicht.
Een hoop miserie dus.
'Go voe af te smeite' dixit papa.
Alleen de boomgaard was de moeite.
Niet voor deze keer.
Niemand koopt na 't eerste schot.
Zoeken naar een volgend doelwit, dus.
Mocht er bijgevolg iemand iets weten liggen op noord-franse bodem in een straal van driekwart-uur van Lille dan mag die m/v dat gerust laten weten. Zolang er maar minimum een hectare grond aan zit en er werk is voor een bricoleur.
Let me know.
Pizza & bier dus. Na een zalige evening-run op de zeepromenade met een ondergaande zon net achter de Canigou.
In T-shirt, zoals alle andere runners.
Levenskwaliteit.
'k Ga dit leven hier zeker ooit nog een klein beetje missen...

Rocket Pilou

Gisterochtend, 9.30. Ik bel aan bij een cliente voor een hoop kleine prutsen - herstel van een waterlek in een afvoerpijp, vervanging van een sifon, een kookplaat en 't slot van de voordeur - business as usual wanneer een appartement weer eens van huurder verandert.
Ik installeer me in de keuken, help de dame bij 't leegmaken van haar keukengemeubelte en plots komt er, uit 't niets als 't ware, een groen rammelend balletje voor m'n voeten gerold. Denkende dat er wellicht ergens een speelpoes zit verstopt - er stond immers een kattenbak in een hoek - en zonder ook maar één seconde na te denken geef ik een welgemikte trap tegen de rammelbal en schiet hem als een raket recht door de keukendeur naar de leefruimte ernaast 'ràààààààààmramramramramraram'.
'MON PILOU OH MON DIEU MON P'TI PILOU OH NON!!!'
De dame krijst het uit, terwijl 't groene rolding stuiterend z'n weg voortzet.
Ik word ijskoud. Net alsof al je bloed plots uit je bovenlichaam wegtrekt en samentrekt in je geslachtsdelen, je kent dat wel. Verlammend, en hoogst onaangenaam.
'Pilou?! Wat is pilou?!' vraag ik half stotterend en totaal niet begrijpend wat er zonet is gebeurd.
'MIJN HAMSTER! Mijn klein lief hamstertje!!!' antwoordt vrouwlief terwijl ze 't balletje opraapt, openvijst en er voor m'n verbaasde ogen een hamster uittovert.
Een hamster verdorie! Een hàmster! In een loopballetje - zo'n ding waarmee 't diertje 't hele huis kan bezoeken zonder dat je 't risico loopt om 't kwijt te spelen of erop te trappen. En daar had ik verdorie een penalty mee genomen.
Ik zonk door de grond. Hoe moest ik daar in godsnaam op reageren?
'Sorry, m'n excuses, niet met opzet, wistikveel', àlle clichés heb ik bovengehaald en in een enorme braakbal samengekauwd om de hopeloze situatie een minimum te verzachten terwijl de dame elke vierkante millimeter haar kleine 'Pilou' inspecteerde.
' 't Geeft niet hoor, 't is niet de eerste keer dat hem dit overkomt' zei ze 'maak je maar geen zorgen, 'k was enkel een beetje geschrokken...'.
En ik dan... 'Pilou' stelde het inderdaad bewonderenswaardig wel, ook al was hij net tegen 220 km/u door de keuken en leefruimte geschoten.
Opgelucht zette ik m'n werk voort en 't voorval uit m'n hoofd. Toen ik echter later op de dag Pilou's story aan m'n collega vertelde kon ik eindelijk losbarsten. Gegierd van 't lachen hebben we.
'Wat bezielde je eigenlijk om in dat balletje te trappen?' vroeg m'n collega.
Geen idee. De inspiratie van 't moment, wellicht.
Dju toch. Nog een geluk dat ik 't niet heb opgeraapt en door 't raam gegooid...

Ad fundum

Elfhonderd kilometer noordwaarts, over de besneeuwde causses en verijsde gorges van de Tarn, de plateaus en vulkanen van de Auvergne, de winderige vlakten van het bekken van Parijs en de getuigenheuvels van Oost-Vlaanderen brachten honderden mensen gisternamiddag een laatste groet aan m'n grootvader 'onze peter'.
We waren bij jullie, beste vrienden.
Twee jenevers werden uitgeschonken, 's avonds - 'teige de kaa, doe kreide werm van!'
Hij zou 't niet anders hebben gewild, onze generaal.
Op Ritje.
Op Ritje!

Ice ice baby

Vriezen zal 't. Het winterfront dat de europese contreien reeds een tijdje in z'n greep houdt heeft enkele dagen geleden immers ook 'le sud' bereikt. Temperaturen rond het nulpunt overdag, kletteren 's nachts. Woensdag kregen we zelfs enkele sneeuwbuien over ons heen. Vreemd, palmbomen en schijfcactussen 'figues barbaris' onder een fijn wit laagje te zien. Helaas zorgden 't winterzonnetje en een forse tramontane ervoor dat de pret slechts van korte duur was. 'Pret', inderdaad. Wat voor 99% van de sudisten een ware nachtmerrie was - koude is voor dit volk wat zonlicht is voor trollen: ze verstenen volledig - was voor een handvol individuen een geschenk uit de hemel. Letterlijk. Verlangend hielden we 't wolkendek in 't oog, hoopvol begroetten we de eerste nattigheid, euforisch begroetten we 't eerste sneeuwvlokje - plets tegen de voorruit, volledig geredbulliseerd zagen we hoe 't landschap gaandeweg meer en meer verwitte. Mooimooi, 'k zal proberen de beelden vast te krijgen die m'n collega - één van die 1% - met z'n hightechtelefoon maakte.
De sneeuwraketten lonken. Op de Canigou ligt wellicht minstens twaalf meter sneeuw en m'n ex-gebroken ribben zijn reeds lang hersteld. Vandaag doe ik Célia een gloednieuw paar kado - raketten, geen ribben - en een dezer dagen doen we 't zoals in Finland. Lekker diep en zachtjesaan.
Mmmm...

Wegdromer 45

't Ga je goed, beste peter...
'k Ga je brede glimlach missen waarmee je steeds de deur opendeed wanneer we weer eens in 't land waren. Je krakende stem, de geur van je sigaartjes, je trillende handen waarmee je ons palmke uitschonk, de warmte aan je tafel waarmee je ons steeds verwelkomde.
Je was een echte mens, met al z'n goeds en z'n minder goeds, z'n woede en blijdschap, z'n opwinding en rust, z'n wanhoop en geluk. Eind de jaren '60 had je mijn leeftijd, Vietnam & Woodstock, een vrouw en een stel kinderen, hard labeur in de staalfabrieken van Clabecq. Je had een hippie kunnen zijn, verdorie. In plaats daarvan hield je steeds beide voeten op de grond, iets teveel zelfs, soms.
Ach wat. 'k Mag er niet aan denken wanneer we binnenkort terug 't stretje zullen oprijden...
'Ouder worden is diegenen verliezen waarvan je houdt' - een citaat dat vrouwlief onlangs opraapte.
Er mag stilaan een einde komen aan de reeks, geloof me...

Star - Anouk

Opan Guerilla Style

Vanmiddag wat gaan uitwaaien in 't achterland, wat postieve energie gaan opladen en tegelijkertijd 't nuttige aan 't aangename koppelen. In 't noorden zijn immers geen olijven en daarom zagen we ze hier in schijven.
Ik verklaar, voor diegenen die 't nog niet weten: een van m'n specialiteiten is 't maken van 'natural elbow boomerangs' - werptuigen gemaakt uit natuurlijke ellebogen. Fantastische hobby, ongelooflijk mooie resultaten - zie m'n Yakproof-site in de rechterkolom of deze link. Om een hoop redenen verkies ik olijfhout, en dat materiaal vind je hier uiteraard in overvloed. Vermits we binnenkort verhuizen. Vermits dat naar 't noorden zal zijn. Vermits er ginds geen olijven groeien - tenzij in de plantentuin van Meise, vermits ik graag wat voorraad heb en vermits het nu de beste omzaagperiode is hebben we'r dus van geprofiteerd om wat rond te struinen in al dan niet aan hun lot overgelaten olijfgaarden op zoek naar dé juiste elleboog. Na wat zoeken gevonden wat ik wou, ook al was dat knal voor de woning - in de tuin eigenlijk - van een zekere 'Clément', lazen we op de wakkele brievenbus. Soit, we hoopten maar dat Clément niet thuis was of aan 't siësten en drie minuten later - guerilla style - was de klus geklaard. Exit elleboog, en zelfs verzorgd de wonde aan de boom. Clément zal 't wellicht niet eens merken.
Drogen die handel, dus. Binnen een jaartje is de tak droog genoeg om verzaagd en verwerkt te worden. Beautiful, it will be.
'k Kijk er nu reeds naar uit...

Enne, René bespaar je de moeite om een nieuwe plooizaag te kopen. 'k Heb je'r een beloofd en 'k heb je'r een gekocht - een stuk beter dan dat ouwe roestding waar je zo trots op was, trouwens. Haha ;-)
Binnen negen maanden is ze van jou. Organby 2013!

Na nun sa na ye!!!

Gangnam Style revisited

Om je 'n breuk te lachen...

It's all about shit

Ik moet niet hebben van de Sètoise daklozen. 'Les sdf' zoals ze hier worden genoemd 'sans domicile fixe' zijn smerig, vervelend, ongemanierd, smerig, ongemanierd en vervelend. En vooral smerig, vervelend en ongemanierd.
Voilà, de toon voor 2013 is gezet.
Een voorbeeld. Je kayakt rustig door de kanalen van 't Moermansk van 't zuiden (de tegenhanger van 't Venetië van 't noorden) richting zee om te gaan vissen, uit te waaien, ongestoord te gaan plassen of weetikveelwat en daarvoor moet je obligaat onder enkele bruggen door. Wie bruggen zegt zegt keutels, drollen, aarspuree, darmshake en 'jus d'anus', hier in Sete - zoals wellicht overal op deze planeet.
Daklozeninhoud, uiteraard. In plaats van rustig onder een palmboom te kruipen of in een rustig hoekje hun billen over een kaai te draperen - of naar een doodnormaal openbaar toilet te gaan - laten de straatzwalpers van deze stad onbeschaamd onder de eerste de beste brug hun broek zakken om er zich van enkele kilootjes te ontdoen. Of beter, van enkele liters. Dit soort medemens heeft immers de ongezonde gewoonte het merendeel van z'n energie uit bier te halen - de merken die goedkoper zijn dan toiletpapier weetjewel - waardoor z'n uitwerpsels meer nat zijn dan vast en z'n roestplaats meer weg heeft van een glijbaan dan van een mijnenveld. Prettig als je tweemaal door zo'n stankgordijn moet om in open water te geraken.
Daklozen zijn smerig, I tell you.
Er zijn uitzonderingen, uiteraard. 't Zou getuigen van bekrompenheid en onverdraagzaamheid om alle daklozen over dezelfde kam te scheren.
't Zijn allemaal geen brugschijters, uiteraard.
Er zijn ook deurschijters.
Enkele weken terug kom ik thuis, blijgezind na een dag vol naadloze interventies, vette 'pourboirs' en diepe decolletés - de voordelen van m'n job. Ik open de voordeur van het gebouw, en in plaats van de vertrouwde geur van look, bloemkool, oud bier, kattenbak en natte hond smijt een muur van stank me keihard achterover. Niet begrijpende wat er gaande is overbrug ik de afstand tot onze voordeur, om tot m'n afgrijzen vast te stellen dat die volledig is ondergescheten.
Durf niet te lachen!
Ondergescheten miljaarde. Van da nat! Iemand had 's ochtends de deur niet gesloten. Iemand had z'n kans geroken. Vijf liter stront tegen en in een enorme plas aan de deur. Ik kon beginnen kuisen, kokend van koleire. Eerlijk, had ik die m/v met borreldarm op heterdaad betrapt dan had ik hem/haar zeker alle hondendrollen in een straat van vijf kilometer laten opeten. Zeker weten.
De vingerdruk van een sdf? What else?!
Daklozen zijn onbeschaamd.
Ik heb dus redenen tot klagen, verwijten en veroordelen. De boom in met de socio-economische redenen die hen tot dit weinig benijdenswaardige bestaan hebben verdoemd. Er zijn grenzen, ook voor hen. Kijk dus maar niet vreemd op als ik die naar zweet, bier, urine en spetterpoep walmende straatbedelaars geërgerd negeer 'sivuplee mesjeu une pjes mesjeu'.
Een stamp onder uw gat ja.
Daklozen zijn vervelend.
Wraak is zoet, echter. Sinds enkele weken maak ik geen gebruik meer van ons huiselijk toilet. Gedaan met de beschaafdheid. In plaats daarvan hou ik m'n kroontje lekker dicht tot wanneer ik een slaapplaats van 'les sdf' passeer. Een korte stop, vier pinklichten, een sprintje en een moment van weldaad op de oude matrassen, dekens en karton die ze doorgaans als beddegoed gebruiken.
Slaap ze, vuile vriend! En geniet ervan zolang 't nog warm is...

Je zou zeggen...

... dat het lente is. Goed, 's ochtends plakken de temperaturen niet zo heel ver boven 't vriespunt maar overdag is 't meer dan warm genoeg om vest en dubbelgevoerd ondergoed in de kast te laten. T-shirt-weer, hartje winter - in 't zuiden weliswaar maar kom, zèlfs hier snappen ze'r de ballen van. Waar vorig jaar flamingo's vastvroren zitten nu meerkoeten te baltsen. Du jamais vu.
Terug in departement 34 dus. Terug aan 't werk. Terug tussen de klm's - de Kleine Lawaaierige Mensen. Terug onder 't zonnetje, ook. Na tien dagen 'grisaille' in 't noorden doet het toch wel deugd eens geen wolkje meer te zien. Zalig loopweer. Morning Run vanochtend, met de zus en de hond, een haarscherp zicht op de Canigou, sneeuw op de flanken, ochtendlicht, hete thee, levenskwaliteit.
Leven als een god in Frankrijk.
Er is misschien wel iets van...