't Ga je goed, beste peter...
'k Ga je brede glimlach missen waarmee je steeds de deur opendeed wanneer we weer eens in 't land waren. Je krakende stem, de geur van je sigaartjes, je trillende handen waarmee je ons palmke uitschonk, de warmte aan je tafel waarmee je ons steeds verwelkomde.
Je was een echte mens, met al z'n goeds en z'n minder goeds, z'n woede en blijdschap, z'n opwinding en rust, z'n wanhoop en geluk. Eind de jaren '60 had je mijn leeftijd, Vietnam & Woodstock, een vrouw en een stel kinderen, hard labeur in de staalfabrieken van Clabecq. Je had een hippie kunnen zijn, verdorie. In plaats daarvan hield je steeds beide voeten op de grond, iets teveel zelfs, soms.
Ach wat. 'k Mag er niet aan denken wanneer we binnenkort terug 't stretje zullen oprijden...
'Ouder worden is diegenen verliezen waarvan je houdt' - een citaat dat vrouwlief onlangs opraapte.
Er mag stilaan een einde komen aan de reeks, geloof me...
Star - Anouk
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten