Vriezen zal 't. Het winterfront dat de europese contreien reeds een tijdje in z'n greep houdt heeft enkele dagen geleden immers ook 'le sud' bereikt. Temperaturen rond het nulpunt overdag, kletteren 's nachts. Woensdag kregen we zelfs enkele sneeuwbuien over ons heen. Vreemd, palmbomen en schijfcactussen 'figues barbaris' onder een fijn wit laagje te zien. Helaas zorgden 't winterzonnetje en een forse tramontane ervoor dat de pret slechts van korte duur was. 'Pret', inderdaad. Wat voor 99% van de sudisten een ware nachtmerrie was - koude is voor dit volk wat zonlicht is voor trollen: ze verstenen volledig - was voor een handvol individuen een geschenk uit de hemel. Letterlijk. Verlangend hielden we 't wolkendek in 't oog, hoopvol begroetten we de eerste nattigheid, euforisch begroetten we 't eerste sneeuwvlokje - plets tegen de voorruit, volledig geredbulliseerd zagen we hoe 't landschap gaandeweg meer en meer verwitte. Mooimooi, 'k zal proberen de beelden vast te krijgen die m'n collega - één van die 1% - met z'n hightechtelefoon maakte.
De sneeuwraketten lonken. Op de Canigou ligt wellicht minstens twaalf meter sneeuw en m'n ex-gebroken ribben zijn reeds lang hersteld. Vandaag doe ik Célia een gloednieuw paar kado - raketten, geen ribben - en een dezer dagen doen we 't zoals in Finland. Lekker diep en zachtjesaan.
Mmmm...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten