Zalig... en dat soort dingen

Fijn om even terug te zijn. Fijn om tussen de eekhoorns, de pimpel- en koolmezen, de glanskoppen en zwarte mezen, de witte buizerden en roeken te zitten. Diepe sporen in de sneeuw te maken. Vastgereden wagens uit te graven. Vette ademwolkjes in de vochtige lucht te briesen. Nestkasten terug te vinden die je meer dan twintig jaar terug hebt opgehangen, en die nog steeds bewoond zijn. Je molen terug te betreden die je een jaar terug definitief hebt verlaten...
En fijn gewoon om jullie allemaal terug te zien. Ouders, grootouders, meters en peter, nichten, vrienden en kleine rommel, honden, katten en muizen. Eens een nordist, altijd een nordist. In 't zuiden wonen is een ervaring, een onvergetelijke zelfs, maar binnen twee jaar zit onze tour of duty erop en verhuizen we weer. Sowieso. Om voor een jaar of twee, drie, opnieuw te beginnen. Waar weten we nog niet. 'Zolang 't maar in 't noorden is!', zeg ik tegen Célia. 'Ierland, Schotland of Scandinavië!', fingers crossed. Nog twee jaar 'Get To La France'. Tot eindejaar 2012. En dan lonken nieuwe horizonten...
Zorgen, en verwachtingen, voor later. Eerst nog even volop van ons Sètois' avontuur genieten. En nu vooral van jullie aanwezigheid. Vooral dat. Prettig eindejaar aan jullie allen. En mercikes, fijn om even terug te zijn...

Crazy Krizmez

Ik ben dol op kerstverhalen - ook al is er geen groter antichrist op aarde dan ik. Hier een mooitje...
Vanavond zei ik tegen m'n ma dat ik zeker niet al te laat in m'n nest zou kruipen daar we immers over enkele uurtjes naar 't noorden afzakken. Gezien vanuit de Zuidpool, uiteraard. Nu is 't verdorie reeds een forse brok na middernacht en ik lig nog niet te ronken...
Allemaal de fout van Fish-TV aka Célia's aquarium. Weet je, de zakken waren gepakt, m'n geweer gepoetst, m'n botten geblonken, de afwas gedaan, de poezen hadden een droge bak, verse muizen en fris bier, de Indische varkens een propere kooi, vers hooi en frisse cannabisblaadjes en het énige dat we nog niet hadden gedaan was een dweil over de vloer smijten. Ik had er geen goesting meer voor, Célia evenmin. Too late, too tired. We besloten de zaak maar zo te laten want 't leven is nu eenmaal meer dan kuisen alleen. En oh ja, 't water van Fish-TV verversen, dat moest ook nog gebeuren. Snel snel weetjewel. Op 't moment dat Célia echter het deksel van de aquarium ophefte viel een van de lampen uit, uiteraard. In plaats van snel snel ging het dus iets langer duren, Murphy weetjewel. Wij dus aan 't uitzoeken wat er onpluis was met het geval - 'k bespaar je de details - en opeens zegt Célia 'waar komt dat water vandaan?!'. Oeps, 'k was vergeten dat ik in de badkamer een vaatje van 150 liter aan 't vullen had gezet - voor madam's aquarium uiteraard - en dat vaatje was blijkbaar reeds iets te vol. Lees: het halve kot stond onder water... In plaats van de lamp te herstellen moesten we dus eerst al dat water uit 't huis zien te krijgen. En in plaats van te sakkeren heb ik maar een bus detergent gepakt, een scheut over de zeiknatte vloer gegoten en vervolgens het hele huis maar gedweild. Van de nood een deugd maken noemen ze dat.
Het mooie van dit alles? Dat we onverwacht toch een supernet kot hebben én dat we die kl...lamp aan de praat hebben gekregen.
Kerstverhalen hebben altijd een happy end. We kunnen met een gerust hart naar huis...

The Tourist

Van 't weekend een beetje gaan uitwaaien op de Pic Saint-Loup, een kalkbult van een slordige 650m die onwrikbaar het landschap ten noorden van Montpellier domineert. Prachtige wandeling, stralend weer, alweer. Een trip die ik trouwens meer dan tien jaar terug reeds een keertje had gedaan toen we met onze 'équipe Flamande' de vendange deden bij een wijnboer in de buurt. Alleen was het toen zeker dertig graden warmer. En was ik toen een heel pak levenservaring armer...
Naast een favoriete stek voor zweefvliegers is de berg ook een klassieke overwinteringsspot voor Alpenheggemussen (Prunella Collaris), kleine bruine vogeltjes met een witzwart gestreepte zevervod onder de keel. Eind oktober, begin november verlaten de diertjes het Centraal Massief en de Alpen en waaieren uit naar zuidelijker oorden. Bulten en bergen genieten blijkbaar hun voorkeur en om meer te weten te komen over hun trekgedrag heeft een of andere ringer er niet beter op gevonden dan ze van kleurringen te voorzien. In maart gaan onze sympathieke toeristjes terug noordwaarts. Ze blijken erg honkvast, gezien ze elke winter naar hun zelfde berg schijnen terug te keren. Stuit je dus tijdens een zomerse trektocht op een stevig geringde Alpenheggemus, dan weet je dat deze werd geringd op de Pic Saint-Loup. En je mag me dat gerust laten weten...

Das Boot

De structuur is zo goed als klaar. Rest enkel nog een lik vernis hier en daar, een 'noisette' lijm links en rechts - bakboord en stuurboord - en dan kan eindelijk de onderzijde - de kiel - worden verpakt. 't Is uiteindelijk een bijzonder robuust geheel geworden. M'n kribbe, en daarrond drie paar pvc buizen met de punten samengelijmd in Y-elementen. Aan boeg en kiel heb je dus telkens drie Y's die samenkomen en deze zijn op hun beurt samengeschroefd, verlijmd en tenstotte aan de buitenzijde versterkt in een schelp gemaakt uit gewapend polypropyleen - info voor de bricoleurs op deze aarde. Het gewicht? Voorlopig niet eens 20 kg. Alles bij elkaar zal hij dus een kleine 25 kg gaan wegen en dat is een bijzonder prettig cijfer voor een kayak. To be continued, again.

El Nino

Sinds enkele weekjes is Célia's aquarium zo operationeel als maar kan zijn. Er is water (450 liter!), een substraat, een verwarming, verlichting, filter, een decor, en ook fauna en flora. Resten uiteraard nog een paar details wat afwerking betreft maar de boel is in werking en mag gezien worden, niet?

Voor 't moment wordt dit stukje natte-natuur-intra-muros bevolkt door zn 'appelslakken' (Pomacea bridgesii), een Zuid-Amerikaanse zoetwaterslak die bijzonder geliefd is onder aquariofilisten daar ze meestal de planten niet opvreet en bijzonder groot kan worden. Toen Célia ze kocht waren ze amper zo groot als een knikker. Twee maanden later hebben ze reeds het formaat van een fazantenei en als we deze groeicurve extrapolereren naar de toekomst betekent dit dat ze over een jaar zo groot zullen zijn als de teelbal van een olifant - of een struisvogelei, als je wil. Groeien dat die beesten doen! En bovendien zijn die snoodaards deze week met het Plan Voortplanting gestart. Daarvoor verlaten ze 't water en plakken hun roze eiklodders een paar centimeter boven het wateroppervlak. Binnen een week of twee mogen we ons dus aan een hoop El Nino's aka kerstekinderen verwachten. We zijn in blijde verachting, uiteraard...

Bloedheet

Was het vandaag. Vanmiddag twintig graden, meerbepaald. En wij maar werken en beulen en zwoegen, tot het zweet over onze rug stroomde en zich met schurend geweld een weg door onze Grand Canyon baande. Om vervolgens in een vlechtend patroon naar onze schenen te stromen en tenslotte uit te monden in onze veiligheidsschoenen, uiteraard.
En zeggen dat het zaterdagavond welgeteld één onnozele graad was in Montpellier met een luchtvochtigheid van meer dan 99%. Zelden zo'n temperatuurschommelingen in zo korte tijd meegemaakt. Niet te geloven, toch? Er stond uiteraard geen spat wind en 't water van de étang is al dagenlang zo vlak als een egel. Waarom is m'n kayak miljaarde nog niet klaar? 'k Ben uiteraard geen woessie maar 'k heb toch geen zin om dat ding te gaan testen bij zes beaufort en drie graden boven nul. Hopelijk blijft dit zwoele winterweer nog een tijdje duren. Nog een week of twee, graag. And then we'll go offshore!

And so this is Christmas

'k Heb het nog niet verteld, maar terwijl jullie in 't verre Vlaanderen nog halsreikend op Sinterklaas zitten te wachten bereidt Frankrijk zich reeds een maand voor op de komst van Père Noël. Sinds begin november! Frankrijk ligt niet op de weg van Sinterklaas. De Fransen zijn te stout, wellicht. Misschien laat de Sint het land gewoon links liggen omdat z'n ezel hier 't hele jaar door aan de touwtjes trekt, 'k weet het niet. In de Elzas komt hij blijkbaar wel, volgens Célia's vriendin die 'Rohfritsch' als familienaam draagt. De Elzassers hebben dan ook Arisch bloed door hun aderen stromen en leunen qua cultuur een heel stuk dichter bij ons aan dan de rest van Frankrijk.
Soit, reeds vijf weken ligt het land in de ban van flikkerende lichtjes, ballen, afgehakte dennen en vooral: cadeautjes. De commercie is er dit jaar extra vroeg bij want door de crisis heeft Jan Modaal minder gespendeerd dan anders en 't is dus aan de rapste om Jan's laatste centjes uit z'n zak te futselen. 'Denk eraan mensen, binnenkort is 't Kerstmis! Kerstmis is cadeautjestijd! Geef uit die laatste cent! Laat je kinderen maar verhongeren, vraag aan de Kerstman om hen een nieuwe Playstation te leveren!'. Zucht. Iedereen laat zich uiteraard vangen en laat zich meeslepen in de imperialistische maalstroom. Ze doen maar, mij niet gelaten. Ik trap daar niet in. Ik heb hun spelletje goed door. Zolang ik maar die extra laag geprijsde snoerloze drilboor kan kopen met extra accu en gratis beitelset. En voor Célia die supervoordelige keineige met echt veldmuizenbont gevoerde winterlaarzen met bijgeleverde anti-poezenspray.