Pagina's

dinsdag 30 augustus 2011

Pauv' bête

Célia zit een paar dagen op een congres in Toulouse en terwijl zij wellicht in een lekker warme aula naar een of andere boeiende bioloog zit te luisteren moet ik hier thuis ijskoud bier sifoneren en me kwijten van een aantal herstellingen aan 't kot die ik reeds zolang aan de eigenaars heb beloofd. Klotebestaan! Tijd dus om eerst wat stoom af te blazen en een goeie mop te vertellen die niet voor gevoelige zielen is bestemd. Aan alle profvoetballers: gelieve dus NU uit te loggen. Aan de anderen: zeg niet dat ik jullie niet heb verwittigd...
‘t Begon allemaal met een meute kiekens die een collega zich had aangeschaft. Daartoe had hij een deel van z’n tuin afgebakend en een stal gebouwd met legbakken, voedertorens, een haan en klassieke muziek en dat soort dingen. Met andere woorden: Michel's kiekens kwamen niets tekort.
En toch bleven die rotbeesten niet binnen hun omheining. En toch trokken sommigen eropuit daar ’t gras nog altijd groener is aan de andere kant van de draad. En de wormen wellicht vetter, weetikveel.
Michel is echter ook een klein beetje jager. Hij heeft dus honden. Getrainde Engelse setters ‘pourre la bécasseu!’, meerbepaald. Ik ga z’n commentaar fonetisch schrijven want ’t is het mooiste stukje ‘seitwaas’ dat ik ooit heb gehoord, ‘k schrijf de vertaling er wel achter.
'Tu vois ce chieng? Hierre ce coujong m’a attrapeeh unne poulle qui s’était échappeeh! Il l’a plumeeh vivànte, tu te rang compte? Ce batard l'a coingceeh avecce sa patte gauche surre l’aile gauche et sa patte droite sur l’aille droite! Ang suite il l’a arracheeh touttes ses plummes ce pauv’ bête ! J'éteeh obligeeh de la tueeh, cette espesse d'abrutie!' Michel houdt zielsveel van z'n kiekens, weet je. En Snoopy is een prima kippenvanger, maar als jachthond is hij geen rotte cent waard...
'Zie je die hond? Die klootzak heeft gisteren een kip gevangen die was ontsnapt! Hij heeft ze levend geplukt, stel je voor! Die bastaard heeft haar eerst vastgezet met z'n linkerpoot op haar linkervleugel en met z'n rechterpoot op haar rechtervleugel! Vervolgens heeft hij al haar pluimen uitgetrokken dat arme beest! Ik moest haar wel doden, de verdomde klootzak!'
Geloof me, ik moest me inhouden om me ter plaatse niet te beplassen, zo'n geestig verhaal had ik nog nooit gehoord!
En de hond? Hij leefde nog lang en gelukkig, of wat dacht je?

Wegdromer 10

Barts playlist 010

Hot legs

Pijn aan m'n benen heb ik. Geen wonder eigenlijk want 'k heb gisteren zo'n 65km gestapt als voorbereiding op de 40e 100km van Millau eind volgende maand. Millau is dichterbij dan Torhout, en er zijn veel minder West-Vlamingen allehow... Hraptjeuh! Een stevige lus op iets meer dan 9 uur tijd en dat in een loden hitte - m'n conditie is er, op dat front tenminste nog geen sleet op de motor.
Maar pijn aan de benen, dat wel uiteraard. Niet wegens de spieren. Niet wegens de blaren. Niet wegens de knoken. Niks ni spierpijn nie niks ni voetpijn niks geen gewrichtspijn. Wel wat verbrand zo'n klein beetje op bepaalde delen van m'n anatomie die in doordeweekse omstandigheden zelden met de straling van dat rottige hemellichaam in aanraking komen. 'k Zie er uit als een kermiscoureur, en belàchelijk dat dat is. Als een Westvlààmse kermiscoureur nog wel. Hraptjeuh! Vooral met de gloeiendhete computer op m'n schoot is 't bloggen voor een keertje een pijnlijke aangelegenheid. Sporten is afzien. Ervoor, tijdens en in mijn geval vooral erna. Soit, 't was eigenlijk best een fijne tocht door la Languedocienne, met druiven die barstensrijp zijn en die er gewoon om smeken om afgerukt te worden en - 'k zoek het juiste woord - 'gedevoreerd' zouden ze hier zeggen, verscheurd, verzwolgen, verslonden - dàt zocht ik! - door een hongerige stapper. En hàp een halve tros in de mond, een explosie van sappen en smaken en hàp, nog een en nog een en nog een. Tot de honger gestild, de kin bedruipt en de handen aan elkaar geplakt. Like in the ol' days, toen we hier in de buurt de druivenpluk deden, la 'vendange', een activiteit die trouwens overal reeds in volle gang is. Een gevolg uiteraard van het vrij natte voorjaar en de hoge temperaturen van de laatste weken. Regen en zon, meer heb je niet nodig om een sappige druif te kweken. Piece of cake. Nog nooit zo'n zwaar gesuikerde druiven in m'n mond gehad. Goe spul. En nog gratis ook, maar dat blijft onder ons.
't Viel me gisteren trouwens op dat tal van bomen reeds vol hun blad beginnen te verliezen, sommige platanen en populieren zien er uit als een gefrustreerde papegaai of een kip die net niet lang genoeg in de poten van de vos is gebleven. Dat doet me trouwens aan een zalige anecdote denken die dateert van vorig jaar en die om een of andere reden niet in de blog is geraakt. Wegewa? Ik verpak ze in een volgende blog, beloofd!
't Is duidelijk dat de zon over haar hoogtepunt heen is, ook al heeft die teef me een stel knalrode jarretelles bezorgd. 's Middags mat m'n schaduw nog een goede 2m, enorm lang eigenlijk want ikzelf meet bijna 20cm minder. De zon beschrijft een lagere baan, het licht wordt anders, de kleuren voller, de mooiste dagen komen eraan. September is mijn periode, september is de periode van 't mooiste licht. In Vlaanderen, hier en in Organby, ook. Nog een paar dagen en we volgen de Lammergier met onze kijker boven de zonbeschenen flanken van de Pic d'Orhy, Baskenlands' hoogste.
Nog vijf keer slapen...

maandag 29 augustus 2011

Wazawido'nt

Iz waz a very very bad weekend for my poor waza... 'k Ga er geen vodden om winden: in deze toestand raak ik er nooit de étang mee over, punt uit. Het was klote. Het was afzien. Het was vloeken, maar we hebben weer wat bijgeleerd, en da's altijd het belangrijkste in 't bestaan van een bricoleur.
In een notedop: er stond voor de verandering weer eens tramontane en die rotwind produceerde een meer dan pittige golfslag pal op de tewaterlatingssite. Zelfs met een gewone kayak zou het al niet makkelijk geweest zijn, laat staan met een prototype. Wat meteen opviel toen de kayak het water proefde was dat hij enorm hoog in 't water lag. Dit was niet drijven, dit was amper het water strelen. Goed nieuws zeiden we, zinken zal dit geval al zeker niet doen. Toen ik er - met die golven - echter in probeerde te kruipen en daar na een aantal pogingen ook daadwerkelijk in slaagde bleek dat het ding extreem onstabiel was. Ik draaide van links naar rechts en weer terug en had alle moeite om geen water binnen te krijgen. Met andere woorden: we lagen veel te hoog in 't water. Ons gemeenschappelijk zwaartepunt zat veel te hoog en dus hadden we de grootste moeite om in evenwicht te blijven. In kalm water had dit wellicht geen probleem geweest maar daar ging het niet om. Ik heb geen zondagskayak gebouwd om in Hofstade of 't Zilvermeer te gaan spelen. Ik wilde een kayak die zelfs recht bleef in de rokken van orkaan Irene. Snappende dat vloeken ons geen knijt verder ging helpen hebben we waza maar terug uit het water gehaald en zijn we naar huis teruggekeerd.
Wat er fout is aan het concept: tussen m'n gat en de onderzijde van de boot zit tien centimeter lucht. De boot is immers rond een 'kribbe' gebouwd en m'n bilspieren worden van het water gescheiden door achtereenvolgens een slip, een short, een ikeastoel zonder poten, 10mm multiplex van de kribbe, tien centimeter lucht met daarin een pvc-buis en vervolgens de buitenbekleding van de boot. Onder de kribbe bevindt zich grofweg 30 liter lucht. Dertig liter! Dit volume alleen al volstaat om m'n eigen lompe gewicht drijvende te houden, schat ik. Dus: de kayak zou stabieler zijn mocht hij tien centimeter dieper in 't water liggen. 't Had dus eigenlijk feitelijk beter geweest minder ruimte onder de kribbe te voorzien - ik dacht echter dat extra drijfvermogen steeds mooi was meegenomen maar daarin maakte ik dus een rekenfout.
Oplossing 1: maak de kayak zwaarder! Daziedevanhier, geen goesting voor.
Oplossing 2: voorzie hem van een zijdelingse flotter zoals de traditionele boten in de pacific! Zo'n ding werkt kapseiskuren tegen zonder dat het geheel aan snelheid inboet.
Dus: we gaan wazawidu van een kleine torpedo voorzien en vervolgens steken we de étang over, for sure!!!
To be continued, again...

vrijdag 26 augustus 2011

On the road again

Met al dat vakantie- en kayakgedoe zou een mens bijna vergeten dat we stilaan in het epicentrum terechtkomen van de meest boeiende periode van 't jaar. Eén omdat we bijna van die toeristen verlost zijn die niets liever doen dan dan je decathlongekleed en roodverbrand en geladen als een yakstier op weg naar Everest-base-camp en vooral zenuwslopend trààg voor de voeten rijden, zich systematisch moedwillig lijken te vergissen aan elke péagepost - van file of van betaalmiddel, soms zou je denken dat ze werkelijk van een verre planeet uit een voor gewone mensen onbereikbare constellatie naar hier zijn gekomen of dat ze onderweg een meteoriet op de schedel hebben gekregen -  en zich vergapen aan de meest ordinaire dingen van dit zuiderse klotebestaan en die bovendien per sé op foto willen vastleggen en, eindelijk, twéé daar miljoenen vogels inmiddels ook op trek zijn gegaan. Eind juli - begin augustus trokken reeds meer dan 32.000 Zwarte wouwen door in Organby - met een piekdag van bijna 8.000 vogels (!) - en de piek van de Wespendief zal voor een dezer dagen zijn. Met een beetje geluk komen we net op tijd om 't mee te maken...



dinsdag 23 augustus 2011

La palombière

Kwestie van in de Organby-sfeer te komen: La palombière (klik op 't woord)
Een wat?! Is een verheven schietpost van waaruit straalbezopen groc's aka gros-cons-de-chasseurs zn. 'palombes' aka houtduiven - en tientallen andere soorten waarvan ze nog nooit hebben gehoord - aan flarden schieten)

Wazawidu update

Zonet een historisch moment @ Casa Felina Shipconstruct & Repair beleefd: Wazawidu left da house en hangt gestockeerd in de toegangstunnel naar ons appartement in kwestie. Voor degenen die het oord kennen: de twee scherpe bochten binnenshuis zijn zonder powertapescheuren gepasseerd. Voor de anderen: 't scheelde maar enkele centimeter of ik had het vaartuig in twee kunnen zagen om het de deur uit te krijgen... Soit, zaterdagochtend gaan we off-shore! De twee kayaks gaan 't water in en met de madam gaan we de étang oversteken, en weer terug uiteraard. De madam en de andere kayak dienen dus als backup aka reddingsvaartuig, niet voor 't gezelschap hèhè... De eerste krat champagne - de weddenschap weetgewel - zal klaarstaan aan de overkant. De tweede als de terugvaart ook vlot verloopt. Ben toch wel curieus hoe Wazawidu zich zal gedragen...
Nu er dus terug plaats is in huis wordt het tijd om met het volgende bouwproject te starten: een surfkayak in alucomposietmateriaal. Een huh? Een surfkayak is een korte kayak met platte bodem die veel weg heeft van een berberpantoffel waarmee je supersnel op de waves kan surfen. Klein nadeel: surfgolve baarzen vind je hier slechts enkele dagen per jaar - de Mediterrannée weetjewel... Rien à foutre, bouwen dat spul!
Surfend op dit thema moet je beslist de franse film 'Brice de Nice' eens bekijken - heel fijn popcorn-entertainment. 'Bonjour, ça farte?'

Baskenland Bastards

Snikkeheet hier, en dat terwijl we enkele dagen terug in 't noorden nog van zalige twintigers zaten te genieten. Overal in de huizen lopen de temperaturen op tot dertig graden en dat is toch wel van 't goeie teveel... Nog meer pissed off, dus. De toeristen zullen wel blij zijn: eindelijk zon en hitte en melanomen en dat soort dingen.
Soit, ik tel gewoon de dagen af naar Organby. Naar vogelen in de Pyreneeën, zonsopgangen in de ochtendmist, rink'lendetwink'lende schapenballen, de eerste nachtvorst en 'Patch'. Gewoon tien dagen op een col vogels observeren op hun trek zuidwaarts en droge moppen tappen, samen met enkele vlaamse gekken die het spektakel ook eens willen bijwonen. Ze zullen niet weten wat hen overkomt. De lokale jagers nog minder. Burn them, da bastards!

zondag 21 augustus 2011

Pissed off

Een maand zonder blogsel, dat is me nog niet vaak overkomen. Komt ervan als je vaste collega het bedrijf verlaat en de afdeling 'multiservice' alleen op jouw schouders terechtkomt. Goeie zaak, want werken doe ik nog steeds liever alleen. Dat was zo in Brussel en dat is nog steeds zo in Sète. Loop niet voor m'n voeten en laat me m'n ding doen, zo ben je 't snelst van mij verlost. 'C'est toi le chef maintenant' zei m'n collega bij z'n vertrek. All right!!! Zalig! De dagen schieten voorbij, elke taak een nieuwe uitdaging. De beste job die ik ooit heb gehad. En op een fatsoenlijk uur thuis. Hier willen er veel voor tekenen...
Een maand ook waarin we voor 't eerst sinds lang terug op vakantie konden. De noordkust van Bretagne werd het, op amper 1200km hier vandaan. 't Was alsof we in een andere wereld terechtkwamen, een wereld waarin ik me wonderwel meteen thuis voelde. La 'Côte du Granit Rose', noemt de streek daar. Tussen St.Brieux en Perros Guirec, grofweg. Mik op Rennes en vandaar richting St. Brieux en Lannion. Ruige rotskusten, de enorme cyclus van eb en vloed - zo'n 7m amplitude, prachtige natuur, adembenemende zonsondergangen, een andere, en betere, mentaliteit - eens een nordist, altijd een nordist, zeekayakken tussen de honderden eilandjes, lekker eten - 'galettes de sarasin' aka gezouten pannenkoeken, zoete pannenkoeken, andouilles en andouillettes, makreel, oesters en Sint-Jacobsschelpen, bier dat voor een keer goed te doen is, appelciders, prachtige vrouwen ook - niet zo van die artificiële kleine donkerharige zongebruinde expressieloze zuiderse speelpopjes die allemaal op elkaar lijken en die 40 kilo nemen na hun eerste mormel (daar gaat Célia zelfs voor een stuk mee akkoord, logisch want deze Normandische is een stukje Bretoens), en eindelijk terug eens fatsoenlijk weer met regenvlagen en temperaturen die niet boven de 20 uitkruipen. En het folk aka zeemansliederenfestifal van Paimpol, een tweejaarlijks evenement dat veel weg heeft van Dranouter in de jaren '90. Met een madam en een pint van podium naar podium, dat was nog es lang geleden...
Ik ben dus fan van Bretagne geworden, zeker weten. Na enkele tussenstops in Normandië, Le Nord en Vlaanderen viel het me dan ook geweldig zwaar om terug naar 't zuiden te moeten. Dat Sète waar uitgerekend net dit weekend St. Louis wordt gevierd - het lokale carnaval, weetjewel, met 'joutes' en drommen volk en de onmogelijkheid om je wagen op minder dan 5km van je deur te parkeren en waar op dit eigenste blogmoment de kanonnen de processie aankondigen. Zucht.
Nog één jaar gaan we 't hier uithouden. Nog één jaar maar niemeer. En dan gaan we yak-proof houten boten bouwen in Bretagne. Of chalets in Noorwegen. Of bommenwerpers in Noord-Duitsland, om maar iets te noemen.
'k Ga straks m'n rugzak al klaarmaken...