Hot legs

Pijn aan m'n benen heb ik. Geen wonder eigenlijk want 'k heb gisteren zo'n 65km gestapt als voorbereiding op de 40e 100km van Millau eind volgende maand. Millau is dichterbij dan Torhout, en er zijn veel minder West-Vlamingen allehow... Hraptjeuh! Een stevige lus op iets meer dan 9 uur tijd en dat in een loden hitte - m'n conditie is er, op dat front tenminste nog geen sleet op de motor.
Maar pijn aan de benen, dat wel uiteraard. Niet wegens de spieren. Niet wegens de blaren. Niet wegens de knoken. Niks ni spierpijn nie niks ni voetpijn niks geen gewrichtspijn. Wel wat verbrand zo'n klein beetje op bepaalde delen van m'n anatomie die in doordeweekse omstandigheden zelden met de straling van dat rottige hemellichaam in aanraking komen. 'k Zie er uit als een kermiscoureur, en belàchelijk dat dat is. Als een Westvlààmse kermiscoureur nog wel. Hraptjeuh! Vooral met de gloeiendhete computer op m'n schoot is 't bloggen voor een keertje een pijnlijke aangelegenheid. Sporten is afzien. Ervoor, tijdens en in mijn geval vooral erna. Soit, 't was eigenlijk best een fijne tocht door la Languedocienne, met druiven die barstensrijp zijn en die er gewoon om smeken om afgerukt te worden en - 'k zoek het juiste woord - 'gedevoreerd' zouden ze hier zeggen, verscheurd, verzwolgen, verslonden - dàt zocht ik! - door een hongerige stapper. En hàp een halve tros in de mond, een explosie van sappen en smaken en hàp, nog een en nog een en nog een. Tot de honger gestild, de kin bedruipt en de handen aan elkaar geplakt. Like in the ol' days, toen we hier in de buurt de druivenpluk deden, la 'vendange', een activiteit die trouwens overal reeds in volle gang is. Een gevolg uiteraard van het vrij natte voorjaar en de hoge temperaturen van de laatste weken. Regen en zon, meer heb je niet nodig om een sappige druif te kweken. Piece of cake. Nog nooit zo'n zwaar gesuikerde druiven in m'n mond gehad. Goe spul. En nog gratis ook, maar dat blijft onder ons.
't Viel me gisteren trouwens op dat tal van bomen reeds vol hun blad beginnen te verliezen, sommige platanen en populieren zien er uit als een gefrustreerde papegaai of een kip die net niet lang genoeg in de poten van de vos is gebleven. Dat doet me trouwens aan een zalige anecdote denken die dateert van vorig jaar en die om een of andere reden niet in de blog is geraakt. Wegewa? Ik verpak ze in een volgende blog, beloofd!
't Is duidelijk dat de zon over haar hoogtepunt heen is, ook al heeft die teef me een stel knalrode jarretelles bezorgd. 's Middags mat m'n schaduw nog een goede 2m, enorm lang eigenlijk want ikzelf meet bijna 20cm minder. De zon beschrijft een lagere baan, het licht wordt anders, de kleuren voller, de mooiste dagen komen eraan. September is mijn periode, september is de periode van 't mooiste licht. In Vlaanderen, hier en in Organby, ook. Nog een paar dagen en we volgen de Lammergier met onze kijker boven de zonbeschenen flanken van de Pic d'Orhy, Baskenlands' hoogste.
Nog vijf keer slapen...