Wegdromer 55

Ze zijn terug. Eindelijk.

Surrender - Bettens

Welkom thuis, Agneta

't Was fijn om weer bij Agneta te zijn, gisteren. 

Ze zag er goed uit, de kleine meid, die tien dagen in dat dure kuuroord van Vichy hadden haar zichtbaar deugd gedaan. In plaats van haar echter eerst wat rust te gunnen deed ik meteen waar ik al die tijd naar had zitten smachten. Je bent een man of je bent het niet. Ze had er geen probleem mee, de hete patat, integendeel. Ze draaide als nooit tevoren en ging soepel in de toeren. Niet één keer sputterde ze tegen. 

Célia wist ervan en heeft ermee leren leven. Ze kunnen 't trouwens goed vinden samen. Agneta is heus de moeilijkste niet.

't Was best een avontuur om ons Volvootje - Agneta - terug te halen. Onze verzekeraar had een huurwagen geregeld waarmee ik gisterochtend naar Vichy kon. Op en over 't Centraal Massief. Door regen-, hagel- en sneeuwbuien. Meer dan tien centimeter sneeuw lag er op de bebloesemde bomen toen ik in de Cantal even pauzeerde. Temperaturen rond het vriespunt, bovendien. Eind december was 't op dezelfde plaats 15 graden warmer en van sneeuw was bij lange geen sprake niet.

Onwerkelijk! Soit, in Vichy stond een taxi klaar om me naar een gehucht in de buurt te brengen waar ons Agneta me hersteld en wel - voorzien van een nieuwe roetfiltersonde - stond op te wachten.

Same way back, op en over 't Centraal Massief. Langs de bruisende Allier, door de koolzaadvelden van de Limagne, de jonge vulkanen van Les Puys, de oude vulkanen van de Monts Dore, de basaltplateau's van de Aubrac en Cantal etc. 'k Had de indruk - zoals steeds - m'n studententijd te herleven. Nooit gedacht dat er zoveel ging blijven hangen. Van Molle, ge moogt fier zijn.

Op en over het viaduct van Millau, ook en aan de 'Aire de Lozère' stoppend om wat streekproducten in te slaan: honingraat, 'saucisson pur porc' en aligot van de Aubrac en Roquefort 'Templiers' van Roquefort, uiteraard. Cultuur gaat door de maag.

Zomaar een dag. Zonder die bêtasonde had ik dat avontuur nooit beleefd. 

Merci, Agneta. 

Shit happens again & again

Vorige maandag, ergens in de namiddag. Ik krijg een telefoontje van Célia - op dat moment normaliter ergens tussen Normandië en Sète.

'Bart, waar is de blandblusser van de wagen???'

Op zo'n moment kunnen een miljoen zaken door je hoofd gaan. Bij mij was 't van 'ze wil vermoedelijk assistentie bieden aan een brandend voertuig, of zo'

Ik blijf dus kalm, zeg haar de achterflap van de koffer op te heffen want daaronder zitten twee poederspuiters.

'Okee 'k bel je later!' en ze verbreekt de communicatie.

Een halfuurtje later: het verlossende telefoontje.

Het betrof wel degelijk ONZE wagen.

Het betrof wel degelijk ONZE motor.

Ze vertelde dat ze'r na een plots powerverlies op de autostrade in was geslaagd de wagen veilig aan de kant te zetten. Er kwam rook vanonderuit de motorkap. Toen ze de kap opende had ze 'een vlam gezien'.

Soit, om een lang verhaal kort te maken: onze pech-op-de-franse-weg-assistentie kwam ter plaatse en de mecanicien stelde vast dat een 'durite' aka leiding aan de turbo - die een week ervoor nog was hersteld - was losgeschoten, vandaar 't drukverlies. De vlam was vermoedelijk te wijten aan wat vuil dat was ontbrand - niks ergs dus. Een beetje gesleutel en madam kon weer op weg.

Zestig kilometer verder: opnieuw patat, zelfde scenario.

Assistentie erbij, met de turbo geen probleem. Maar: er kon een probleem zijn met de sonde van de fijnstoffilter. Die werkte niet meer waardoor de motor zich automatisch in veiligheidsmodus zette.

Hoe vaak, echt, hoe vaak hebben we over dat probleem niet gehoord? 't Lijkt voor te komen bij alle merken, blijkbaar. 

Verdomde particulfilters.

Vrouwlief werd met de wagen naar een garage in de buurt getakeld en een taxi bracht haar 90 kilometer verderop waar ze een vervangwagen kreeg om haar weg te hervatten.

Wat een ongelooflijk geluk dat we die assistentie hebben...

Onze onfortuinlijke wagen staat momenteel nog steeds ergens ten noorden van Clermont Ferrant (!) waar men pas woensdag de nodige stukken zal ontvangen om hem op te lappen.

De rit erheen om hem terug op te halen wordt - opnieuw - gedekt door onze verzekering.

Ik ken een verzekeraar die volgende week een paar dozen pralines gaat krijgen...

Heavy Fuel

Dit weka een van m'n laatste 'haveto's' volbracht: van Sète naar Cap d'Agde over en weer.
50 kilometer stap voor stap.
Had ik al lang zin in.
Niet voor 't landschap - interesseert me eigenlijk geen reet en bovendien is er echt geen rotte bal te zien.
Wel voor de symbolische afstand.
50 is de helft van 100, immers.
100 is Millau.
Millau is Millau.
Millau is afzien, dat lekkere afzien.

De meesten doen Millau voor 'een mooie tijd'.
Sommigen doen Millau voor 't adembenemende kader'.
Ik persoonlijk voor mezelf en m'n eigenste me myself & I doe 't voor 'die laatste kilometers' - wanneer die ook mogen beginnen.
Wat kan 't mij schelen dat ik niet genoeg train om een mooie tijd neer te zetten.
Doet er niet toe.
Niet meer, vroeger hechtte ik daar wel belang aan.
Mooie tijden zijn voor de geschiedenisboeken.

Waar 't om gaat is de toegang tot die mentale zone waar je 't hele godganse jaar door niet in kan.
Dat bewustzijn waarin je pas raakt als je lichaam echt heel zwaar naar de ballen is.
Dat bewustzijn waarin je alleen nog maar op automatische piloot functionneert.

Er stond net genoeg muziek op m'n mp3-speler om 't de hele mars uit te houden - iets meer dan 6 uur.
Bakkende zon - op 't hele traject was niet één vierkante meter schaduw te bespeuren.

Van die rode zone heb ik helaas weinig gezien.
50 is toch net iets te weinig, eigenlijk.
Maar 50 is de helft van 100.
En 100 is Millau.

Heavy Fuel - Dire Straits

Wegdromer 53

'k Leerde de tragie van Jim Croce pas kennen lang na z'n dood in 1973 - een fait-divers zoals zovele andere, weggeborgen in een schuifje van m'n geheugen.
Gisteren echter 'Django unchained' gezien, de laatste Tarantino.
Gisteren opnieuw dat prachtige liedje gehoord.
Gisteren na al die jaren dat stoffige schuifje opnieuw opengetrokken.
Wat vliegt de tijd, toch. 40 jaar is de man reeds dood. Veertig jaar geleden, ook, werden er egens in 't Halse twee mensen onafscheidelijk voor de rest van hun dagen. En brachten twee jaar later dat prototype op de markt waar zelfs na bijna 38 jaar gesleutel en gemodifieer nog steeds een hoop werk aan is...
Dankje ma & pa, toch. En fijne moederdag...

I've Got A Name - Jim Croce

'k Wou er een stukje uithalen, maar 't is zo'n mooie, en goeie, tekst dat jullie hem helemaal op jullie taloor krijgen...

Like the pine trees lining the winding road
I've got a name
I've got a name
Like the singing bird and the croaking toad
I've got a name
I've got a name
And I carry it with me like my daddy did
But I'm living the dream that he kept hid
Moving me down the highway
Rolling me down the highway
Moving ahead so life won't pass me by

Like the North wind whistling down the sky
I've got a song
I've got a song
Like the whip-poor-will and the babies crying
I've got a song
I've got a song
And I carry it with me and I sing it proud
If it gets me nowhere, I'll go there proud
Moving me down the highway
Rolling me down the highway
Moving ahead so life won't pass me by

And I'm gonna go there free
Like the fool I am and I'll always be
I've got a dream
I've got a dream
They can change their minds but they can't change me
I've got a dream
I've got a dream
I know I could share it if you want me to
If your going my way I'll go with you
Moving me down the highway
Rolling me down the highway
Moving ahead so life won't pass me by
Moving me down the highway
Rolling me down the highway
Moving ahead so life won't pass me by

Rusty da mammutkilla

Wadissem toch schoon, ons aardvarken!
Oversharing?! 't Is niet voor jullie, 't is voor 't tweede baasje dat even naar 't Normandische thuisfront is!

Wegdromer 52

Zonet de programmatie van Paimpol 2013 bekeken - het tweejaarlijkse 'zeemansliederenfestival' aan de Côte d'Armor in Bretagne.
9,10 en 11 augustus, wellicht knal in de verhuis.
Ik hoopte op een ongelooflijke affiche om toch een geldige reden te hebben om er heen te gaan en wat ik kreeg was een shortlist waarvan niet één naam me doet watertanden.
Waar we twee jaar terug nog Simple Minds en Sinhead O'Connor kregen - zeemansliederen? - krijgen we nu noppes de ballen dat me aanspreekt. Miljààrdeuh!
Ze hebben er zelfs Arno bijgesleurd. Quelle misère.
Geen Sur Les Docks, geen Levellers, geen John Faulkner, geen Altan, geen Matmatah en geen Manau.
De kans is heel klein dat we dit jaar galetten met andouille gaan smikkelen in 't mooiste stukje van Frankrijk.
'k Ga me dus weer eens moeten bezatten.

Les Moutons - Matmatah

Shit happens

't Was lang geleden dat 'Société Poulain' nog eens had geblunderd, ook al was 't dan niet haar eigen schuld.
Iedereen maakt fouten, 'als je geen rotpoot uitsteekt ga je nooit wat verkeerd doen' is daarom niet voor niets een van m'n vijf favoriete uitspraken.
Weet je, deze uitspraken zijn zowat de basis van m'n manier van werken, en deze uitspraken zullen de basis vormen van m'n toekomstig multiservicebedrijf.
Op vijf: de bovenstaande.
Op vier: 'De helft van de reparaties kan je doen met een zakmes, een hamer en een patat'
Op drie: 'Als je oplossing te moeilijk is, zoek een andere'
Op twee: '2013!' (voluit: 'sinds dit jaar maken we 't onszelf niet moeilijk meer' aka 'on se fait plus chier!' - vaak gebruik ik dat cijfer als antwoord op een vraag van m'n patron waarom ik zus zo en broer anders heb gedaan. '2013!, boss.' Hij stelt reeds lang geen vragen meer. Zolang de klant maar tevreden is.)
Op een: 'Er is altijd een plan B'
Problem solving voor dummies, dus.
Soit. Vorige week kregen we de opdracht 'kelder 18 van Residence Bleu Marine te gaan leegmaken' want 'de eigenaar was overleden'.
Waarom de erfgenamen dat zelf niet deden ontging ons. Bovendien is 't niet onze taak om vragen te stellen. ActionRéaction is ons credo, jij vraagt wij draaien.
We recupereerden dus de sleutelbos bij de 'syndic', openden de kelderruimte en vonden die overvol souvenirs uit een leven lang eekhoornisme: alles bijhouden en vooral niets wegsmijten.
Een voormiddag sorteren, gesjouw en over-en weer-gerij naar kringloopwinkels en containerpark later - dozen met oude boeken, een oude tv, manden vol visgerief, enkele gereedschapskisten, een verzameling pijpen, vaatwerk, een wasmachine, een zware kast, een opgezette everzwijnekop, liters en liters verf en vernis, een visnet van meer dan 30 vierkante meter en noem maar op - was de klus geklaard en de keldervloer netjes geveegd.
Tien vierkante meter proper en net, we waren weer eens bijzonder efficiënt geweest, vonden we.
Vanochtend kreeg ik echter een telefoontje van de syndic:
'Salut Bart, herinner je je die kelder die moest worden leeggemaakt?'
'Zeker!' antwoordde ik 'Hoe...' en nog voor ik m'n zin kon afmaken vroeg de medewerkster ietwat geirriteerd 'Hoe komt het dat dit nog steeds niet is gebeurd? Het appartement is opnieuw verhuurd weet je, wel, tijdens ons bezoek met de nieuwe huurders gisteren heb je me wel een rood hoofd bezorgd, merci!'
'Huh?!' antwoordde ik, weer eens totaal niet begrijpend 'Waarom, 'k begrijp je niet Christel!'
'Wanneer denk je daar werk van te maken? 'k Had je toch gezegd dat 't dringend was!' vervolgde ze.
'Maar wààrvan miljaarde! Hebben we ons werk niet goed gedaan misschien?! En gadenuverdommeeens van toon veranderen?' Ik raakte in toeren, trop is teveel.
'Hoezo?! Wélk werk?! De kelder zat nog stampevol!' loeide ze in de telefoon.
We hadden de verkeerde kelder leeggeplunderd, begreep ik.
Om een reden die me nog niet duidelijk is barstte ik uit in de hevigste lachbui in weken.
'Je hebt ons de verkeerde kelder laten leegmaken, gij kieken!' schaterde ik terug.
Christel zag er onbegrijpelijk de humor niet van in, toen het tot haar doordrong dat ze zich van in 't begin van kelder had vergist, en ons de sleutelbos van een andere bewoner had geleend.
Christel heeft vandaag haar werkdag wellicht grotendeels op de pot doorgebracht. Ga maar eens aan nietsvermoedende huurder uitleggen dat je per vergissing de helft van z'n hebben en houden naar 't containerpark hebt verstuurd.
Arme Christel.
Maar wat hebben we vandaag gelachen.
Misschien moeten we ons in de toekomst toch maar eens wat meer vragen stellen...

Get Lucky

Vandaag is historisch.
Vandaag is geschiedenis.
Vandaag is victory.

De torpedo is gelanceerd.
Op 31 juli knalt hij tegen 't doelwit.
Op 31 juli - ten laatste - worden we opnieuw eigenaar.

Geen molen, geen boot, geen oude bierbrouwerij - jammer, geen crypte of kasteel, geen woonwagen of treinwagon maar gewoon een - stevig - op te knappen boerderijtje in Frans Vlaanderen, op een stevige ochtendplas van Rijsel.

In augustus draaien we de pagina om.
In augustus verhuizen we.
In augustus laten we 't zuiden achter ons.
Laten we een hoop goeds achter,
Een handvol onvergetelijke vrienden,
Vrienden,
Om een hoop goeds terug te vinden.

De compromis is getekend.
No way back.
Vanaf nu ga ik,
Van elke dag genieten.

We're Up All Night To Get Lucky,
Dankje ma,
Dankje pa.

Get Lucky - Daft Punk
Staat de laatste dagen op Replay...

Organbidescans aller landen

René, alias 'Grote Alziende Speenarend',
Louis, alias 'Bronstige Alpenweidehond',
Bert, alias 'Wijze VuilpootUil',
Sven, alias 'Dorstige Plasbeer',
nog minder dan vier maanden te gaan.
Begin jullie maar voor te bereiden.
Elke vorm van insubordinatie zal genadeloos worden gestraft.
Sarkozy himself - onze mascotte jeweetwel - verwacht ons.
De heenreis doen we wellicht in konvooi, dit jaar.

Dankje, Canigou

De Canigou gezien vanop de 'Route de Liège' aka de 'kurkroute'

Dankbaarheid, moet het woord zijn dat het beste 't gevoel omschrijft na een ongelooflijke dag op de flanken van moeder Midi's mooiste, zoals ik de Canigou 't liefste omschrijf.
't Was lang, lang wachten op een mooiweervenster om er nog eens - de laatste keer voor de verhuis wellicht - heen te gaan.
'k Miste overtuigingskracht om een goede vriendin te kunnen overhalen 'trèstrèssupertôt' te vertrekken vanuit Sète.
'Als er nog sneeuw ligt mag je de duur van de tocht gerust verdubbelen' had ik haar nochtans meermaals gezegd.
Acht uur wordt zestien uur, dus.
't Mocht niet baten. Madam geloofde me niet 'hoezo je wil om drie uur vertrekken?!'.
Er lag nog sneeuw, uiteraard. Moeilijk te zien vanuit Sète wegens de afstand en de belabberde zichtbaarheid van de laatste weken, maar overduidelijk eens je 't massief op de autostrade als 't ware knal in je gezicht kreeg.
Even voor Perpignan gaat elke automobilist of vrachtwagenbestuurder vol in de remmen. Het overweldigende panorama perst alle lucht uit je longen.
Mocht de Canigou in Nepal liggen dan zou men hem ''t huis van de goden' noemen. Zonder twijfel.
Ik ben geen katholiek, geen moslim, geen hindu en al zeker geen jood, maar in de buurt van de Canigou voel je aanwezigheid van iets ontastbaars.
Op de Canigou wonen de goden.
We vertrokken dus te laat vanuit Taurinya, komt ervan als je al keuvelend dé afrit mist, wegens een onbedaarlijke curiositeit op goed geluk en gezond verstand een paar kronkelbaantjes neemt om je fout recht te zetten, per ongeluk op de 'kurkroute' belandt - wist je dat op de lagere hellingen van de Canigou indertijd een florerende kurkeikproductie bloeide? - en elke vijf meter stopt om fotootjes te maken en vogels te kijken - nog een tiental adulte Wespendieven op trek gespot, zowaar.
't Was op deze longcut dat we ons bewust werden van de omvang van 't sneeuwtapijt.
'Oh shit! Wat een geluk dat we de raketten in de koffer hebben...'
Na twee uur klimmen wisten we hoe laat het was: op de Col de Voltès gingen de sneeuwraketten aan de voeten. 't Was toen al duidelijk dat de top een zinloze onderneming ging zijn, we hadden simpelweg niet genoeg tijd en een overnachting op de besneeuwde flanken hadden we helaas niet op 't programma gezet.
We vochten ons een weg tot de chalet van Cortalets en daar 't weer gaandweg omsloeg hielden we 't daar voor bekeken.
Alweer hadden de goden van de Canigou me weten te verbazen.
Alweer.
'k Ga hen missen. 'k Denk immers niet dat we de kans gaan krijgen er nog een keertje heen te gaan voordat de horden met 4x4's aangevoerde toeristen 't huis van de goden weer gaan onderschijten en de spot in de bakkende zomerzon al z'n mystiek zal verliezen.
Wanneer de eerste sneeuwvlokken van een nieuwe winter vallen zal hun Vlaamse vriend het gezelschap van andere goden hebben opgezocht...
Tot binnenkort, Canigou.
Wanneer dat ook moge zijn...