Dankje, Canigou

De Canigou gezien vanop de 'Route de Liège' aka de 'kurkroute'

Dankbaarheid, moet het woord zijn dat het beste 't gevoel omschrijft na een ongelooflijke dag op de flanken van moeder Midi's mooiste, zoals ik de Canigou 't liefste omschrijf.
't Was lang, lang wachten op een mooiweervenster om er nog eens - de laatste keer voor de verhuis wellicht - heen te gaan.
'k Miste overtuigingskracht om een goede vriendin te kunnen overhalen 'trèstrèssupertôt' te vertrekken vanuit Sète.
'Als er nog sneeuw ligt mag je de duur van de tocht gerust verdubbelen' had ik haar nochtans meermaals gezegd.
Acht uur wordt zestien uur, dus.
't Mocht niet baten. Madam geloofde me niet 'hoezo je wil om drie uur vertrekken?!'.
Er lag nog sneeuw, uiteraard. Moeilijk te zien vanuit Sète wegens de afstand en de belabberde zichtbaarheid van de laatste weken, maar overduidelijk eens je 't massief op de autostrade als 't ware knal in je gezicht kreeg.
Even voor Perpignan gaat elke automobilist of vrachtwagenbestuurder vol in de remmen. Het overweldigende panorama perst alle lucht uit je longen.
Mocht de Canigou in Nepal liggen dan zou men hem ''t huis van de goden' noemen. Zonder twijfel.
Ik ben geen katholiek, geen moslim, geen hindu en al zeker geen jood, maar in de buurt van de Canigou voel je aanwezigheid van iets ontastbaars.
Op de Canigou wonen de goden.
We vertrokken dus te laat vanuit Taurinya, komt ervan als je al keuvelend dé afrit mist, wegens een onbedaarlijke curiositeit op goed geluk en gezond verstand een paar kronkelbaantjes neemt om je fout recht te zetten, per ongeluk op de 'kurkroute' belandt - wist je dat op de lagere hellingen van de Canigou indertijd een florerende kurkeikproductie bloeide? - en elke vijf meter stopt om fotootjes te maken en vogels te kijken - nog een tiental adulte Wespendieven op trek gespot, zowaar.
't Was op deze longcut dat we ons bewust werden van de omvang van 't sneeuwtapijt.
'Oh shit! Wat een geluk dat we de raketten in de koffer hebben...'
Na twee uur klimmen wisten we hoe laat het was: op de Col de Voltès gingen de sneeuwraketten aan de voeten. 't Was toen al duidelijk dat de top een zinloze onderneming ging zijn, we hadden simpelweg niet genoeg tijd en een overnachting op de besneeuwde flanken hadden we helaas niet op 't programma gezet.
We vochten ons een weg tot de chalet van Cortalets en daar 't weer gaandweg omsloeg hielden we 't daar voor bekeken.
Alweer hadden de goden van de Canigou me weten te verbazen.
Alweer.
'k Ga hen missen. 'k Denk immers niet dat we de kans gaan krijgen er nog een keertje heen te gaan voordat de horden met 4x4's aangevoerde toeristen 't huis van de goden weer gaan onderschijten en de spot in de bakkende zomerzon al z'n mystiek zal verliezen.
Wanneer de eerste sneeuwvlokken van een nieuwe winter vallen zal hun Vlaamse vriend het gezelschap van andere goden hebben opgezocht...
Tot binnenkort, Canigou.
Wanneer dat ook moge zijn...