Gisteren de eerste Bijeneters gehoord!!!
Ze mogen zeggen wat ze willen.
Ook al is't nauwelijks 18 graden.
Ook al is 't weeral eens bewolkt.
Ook al snap ik geen reet meer van dat zogezegde weldadige klimaat hier.
Ze kunnen allemaal de vijgelaar in.
Ze kunnen ze eens parallellepipedumaal kussen.
De geëmailleerde dennenfrisruikende pot op.
Aan een Saturnusraket gebonden en naar de maan.
Gecrasht in de Mare Tranquilitatis.
't Is zomer verdorie!!!
zaterdag 28 april 2012
woensdag 25 april 2012
zondag 22 april 2012
No fish no fun
Ik zit in een visperiode. Zo'n moment overkomt me elk jaar wel eens en elk jaar weer blijft de pan leeg en uiteraard de maag ook.
Ik ben een gruwelijk slechte visser.
Niet dat ik onhandig ben.
Niet dat ik debieler ben dan 't gemiddelde.
Niet dat ik 't juiste materiaal niet heb.
Gewoon omdat ik lichtjes ongeduldig ben. Ik kan twaalf uur op een bergcol zitten turen naar de horizon zonder ook maar één trekvogel te zien, maar ik haat het als ik na twintig minuten geen vis aan de haak heb.
Ik ben een man van tegenstellingen.
Een vat vol tegenstrijdigheden.
Een onpeilbaar zwart gat.
Een vent zoals alle andere.
En toch hou ik van vissen, denk ik. Alleen heb ik onlangs ontdekt dat al m'n mislukkingen slechts stapstenen waren op m'n zoektocht naar het soort vissen dat echt bij me past.
Vissen zittend op een bak bier langs de waterkant vind ik maar niets. Ook al kreeg ik zo enkele dorades aan de lijn.
Veranderen van gestoelte veranderde niets aan de zaak.
Vissen met lokaas bekte me al beter. Je werpt je 'leurre' uit, haalt haar met snokbewegingen terug in en hoopt dat een of andere debiele roofvis het plastieken geval voor een mindervalide anjovis gaat aanzien. Je wandelt verder, probeert het opnieuw, en opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw. Wie kan het wat schelen? Zo zijn er zovelen. De Kreuners Forever.
Maar, ook vissen met leurres, of 'jigs', vergt geduld. En dàt, ontdekte ik, dàt vissersgeduld heb ik dus niet. Daarom zal ik nooit een goede visser zijn.
Tenzij ik van vis verander. Tenzij ik 't water op ga en de vissen ga bevissen op hùn terrein. Geen onschuldige makrelen of baarzengedoe. 'Bonites' ja, en tonijn. Niet vanaf een stabiele en veilige boot maar met een kayak. Burning Banana zal worden omgebouwd tot walvisvaarder.
Ik dus op zoek naar nieuw materiaal. Beter, en steviger, robuuster, duitser, yakproof'er.
Tonijnspul is echter duur. Verschrikkelijk duur, leerde ik. Ook tweedehands. Er zijn immers weinigen die deze sport beoefenen en dat houdt de prijzen hoog. Economische principes zijn zonder genade.
Er is echter meer dan alleen tonijn in deze wereld, in Frankrijk.
Fransen zijn verzot op kwabalen. Kwawàt? Kwab,alen. Zo van die zoetwatervissen die drie à vier meter groot kunnen worden en die in dit land nog talrijke waterlopen bevolken. In Vlaanderen zit er ook nog ergens een, in een of ander natuurreservaat waarvan de naam me ontsnapt. Vermoedelijk ooit uitgezet.
Soit, kwabaalvissen 'la pêche au silure' is hier geweldig populair. Kwabaalmateriaal is uiteraard ontzettend sterk - zo'n beest weegt immers al gauw evenveel als een goed doorvoede Sint-Bernardshond, of een vrouwmens van lichtere taille. Er is dus veel materiaal voorhanden en de prijzen liggen betrekkelijk laag. Economie, alweer. Noot: niemand voedt zich ermee. De dieren gaan na de foto terug 't water in.
Er is bovendien geen enkele reden waarom je met kwabaalmateriaal geen tonijn kan vangen. Dat bevestigen zelfs zij die 't zouden kunnen weten.
Ik nader dus m'n bestemming. Eens m'n kwabaalvislijn binnen, met kwabaalmolen en kwabaaldraad, gekoppeld aan tonijn'jig's', kunnen we de zee op en gaan we eindelijk plezier beleven aan dit soort van levensonderhoud.
Poezen, volgende week staat er vis op 't menu. En de week daarnaa ook. En zeker de week dààrna.
Ik ben een gruwelijk slechte visser.
Niet dat ik onhandig ben.
Niet dat ik debieler ben dan 't gemiddelde.
Niet dat ik 't juiste materiaal niet heb.
Gewoon omdat ik lichtjes ongeduldig ben. Ik kan twaalf uur op een bergcol zitten turen naar de horizon zonder ook maar één trekvogel te zien, maar ik haat het als ik na twintig minuten geen vis aan de haak heb.
Ik ben een man van tegenstellingen.
Een vat vol tegenstrijdigheden.
Een onpeilbaar zwart gat.
Een vent zoals alle andere.
En toch hou ik van vissen, denk ik. Alleen heb ik onlangs ontdekt dat al m'n mislukkingen slechts stapstenen waren op m'n zoektocht naar het soort vissen dat echt bij me past.
Vissen zittend op een bak bier langs de waterkant vind ik maar niets. Ook al kreeg ik zo enkele dorades aan de lijn.
Veranderen van gestoelte veranderde niets aan de zaak.
Vissen met lokaas bekte me al beter. Je werpt je 'leurre' uit, haalt haar met snokbewegingen terug in en hoopt dat een of andere debiele roofvis het plastieken geval voor een mindervalide anjovis gaat aanzien. Je wandelt verder, probeert het opnieuw, en opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw. Wie kan het wat schelen? Zo zijn er zovelen. De Kreuners Forever.
Maar, ook vissen met leurres, of 'jigs', vergt geduld. En dàt, ontdekte ik, dàt vissersgeduld heb ik dus niet. Daarom zal ik nooit een goede visser zijn.
Tenzij ik van vis verander. Tenzij ik 't water op ga en de vissen ga bevissen op hùn terrein. Geen onschuldige makrelen of baarzengedoe. 'Bonites' ja, en tonijn. Niet vanaf een stabiele en veilige boot maar met een kayak. Burning Banana zal worden omgebouwd tot walvisvaarder.
Ik dus op zoek naar nieuw materiaal. Beter, en steviger, robuuster, duitser, yakproof'er.
Tonijnspul is echter duur. Verschrikkelijk duur, leerde ik. Ook tweedehands. Er zijn immers weinigen die deze sport beoefenen en dat houdt de prijzen hoog. Economische principes zijn zonder genade.
Er is echter meer dan alleen tonijn in deze wereld, in Frankrijk.
Fransen zijn verzot op kwabalen. Kwawàt? Kwab,alen. Zo van die zoetwatervissen die drie à vier meter groot kunnen worden en die in dit land nog talrijke waterlopen bevolken. In Vlaanderen zit er ook nog ergens een, in een of ander natuurreservaat waarvan de naam me ontsnapt. Vermoedelijk ooit uitgezet.
Soit, kwabaalvissen 'la pêche au silure' is hier geweldig populair. Kwabaalmateriaal is uiteraard ontzettend sterk - zo'n beest weegt immers al gauw evenveel als een goed doorvoede Sint-Bernardshond, of een vrouwmens van lichtere taille. Er is dus veel materiaal voorhanden en de prijzen liggen betrekkelijk laag. Economie, alweer. Noot: niemand voedt zich ermee. De dieren gaan na de foto terug 't water in.
Er is bovendien geen enkele reden waarom je met kwabaalmateriaal geen tonijn kan vangen. Dat bevestigen zelfs zij die 't zouden kunnen weten.
Ik nader dus m'n bestemming. Eens m'n kwabaalvislijn binnen, met kwabaalmolen en kwabaaldraad, gekoppeld aan tonijn'jig's', kunnen we de zee op en gaan we eindelijk plezier beleven aan dit soort van levensonderhoud.
Poezen, volgende week staat er vis op 't menu. En de week daarnaa ook. En zeker de week dààrna.
zaterdag 21 april 2012
Mistery bird
Rara, struisvogel of stuiterende staartmees?
Een aangename verrassing vanmorgen in les collines de La Moure...
dinsdag 17 april 2012
De eeuwige bruidstafel
En dan zit je plots in een begrafenisplechtigheid. Een priester vertelt de zaal dat de man in kwestie - we zullen hem 'Michel' noemen - eigenlijk z'n voornaam - in de eigenste kerk lange tijd terug werd gedoopt, dat hij er ooit 'ja ik wil godverdomme' galmde en dat we er nu allen tezamen naar een houten kist zitten te koekeloeren.
Een leven samengevat in enkele zinnen, wat gesnotter, een remix van 't nieuwe testament, wat castraatgezang 'gaat er nu echt niemand z'n tweeloop bovenhalen?' en Michel mocht in rechte lijn naar 'de eeuwige bruidstafel' zoals priestermans het uitdrukte.
62 jaar leefde Michel rond z'n kerktoren. Hij groeide op in deze stad, werkte er zich te pletter, plantte er zich voort, genoot er van grote en kleine dingen, gooide er aardig wat hectoliters pastis naar binnen en werd er tenslotte doodziek. Het laatste had trouwens niets met 't voorlaatste te maken.
Toeschouwer, minieme participant, van een mensenleven.
't Zet een mens aan 't nadenken, toch.
'Dat ze me verdomme nooit zo'n laatste halfuur kado doen', bijvoorbeeld.
En, 'wie is verdorie die knappe blondine' die ultrakortgerokt - in 't zwart weliswaar - een zonnestraal wierp op 't trieste gebeuren en daarmee meteen de helft van de mannelijke aanwezigen op andere en aangenamere gedachten bracht, tweede voorbeeld.
En, 'volgende keer breng ik toch m'n tweeloop mee', derde voorbeeld.
Michel, copeng, laat het je smaken.
Gij geniepige fijnproever...
Een leven samengevat in enkele zinnen, wat gesnotter, een remix van 't nieuwe testament, wat castraatgezang 'gaat er nu echt niemand z'n tweeloop bovenhalen?' en Michel mocht in rechte lijn naar 'de eeuwige bruidstafel' zoals priestermans het uitdrukte.
62 jaar leefde Michel rond z'n kerktoren. Hij groeide op in deze stad, werkte er zich te pletter, plantte er zich voort, genoot er van grote en kleine dingen, gooide er aardig wat hectoliters pastis naar binnen en werd er tenslotte doodziek. Het laatste had trouwens niets met 't voorlaatste te maken.
Toeschouwer, minieme participant, van een mensenleven.
't Zet een mens aan 't nadenken, toch.
'Dat ze me verdomme nooit zo'n laatste halfuur kado doen', bijvoorbeeld.
En, 'wie is verdorie die knappe blondine' die ultrakortgerokt - in 't zwart weliswaar - een zonnestraal wierp op 't trieste gebeuren en daarmee meteen de helft van de mannelijke aanwezigen op andere en aangenamere gedachten bracht, tweede voorbeeld.
En, 'volgende keer breng ik toch m'n tweeloop mee', derde voorbeeld.
Michel, copeng, laat het je smaken.
Gij geniepige fijnproever...
maandag 16 april 2012
Game over
Stevige tramontane, maar geen trek - een handvol Zwarte wouwers uitgezonderd. 't Lijkt erop dat de voorjaarsverhuizing achter de rug is. Veel teveel zonnig weer en veel te weinig tram de voorbije weken. De vogels zijn wellicht in een hemelsbreed front noordwaarts getrokken. Geen stuwing dus. Geen Organby-toestanden. Volgend jaar beter.
Of beter: in september beter. De chalet is reeds gereserveerd, de houtblokken gekliefd, de patch op flessen getrokken, de hespen gepekeld, de Parisiennes op temperatuur - voor René, dat laatste, ik heb er immers al een.
Organby: here we come!
Of beter: in september beter. De chalet is reeds gereserveerd, de houtblokken gekliefd, de patch op flessen getrokken, de hespen gepekeld, de Parisiennes op temperatuur - voor René, dat laatste, ik heb er immers al een.
Organby: here we come!
dinsdag 10 april 2012
Sète goes nordic
Meer dan honderd zeilboten van alle slag, van de tweede grootste multimaster 'de Kruzenstern' ter wereld tot fraaie houten 'barques' met latijnse zeilen. Fantastisch! En daarrond uiteraard een heus havenfestival met lezingen, workshops, muziekgroepen en veel bier. We waanden ons op het zeemansliederenfestivan van Paimpol in Bretagne. Met een pint in de hand van band naar band, 't leven hoeft echt zo moeilijk niet te zijn. Folkbands veroverden de havenbuurt, niets herinnerde ons eraan dat we in 't uiterste zuiden zaten. 't Is zowaar de eerste keer dat ik me echt heb geamuseerd in deze stad. Het bevestigt alleszins andermaal één ding: als ik me echt in m'n sas wil voelen moet ik naar Bretagne. Hopelijk draait het vroeg of laat die richting uit...
'k Was van plan de Kruzenstern met m'n kayak te vergezellen toen die gisteren terug 't ruime sop koos, een stevige verkoudheid stak daar - andermaal - een stokje voor. Dju toch, volgende keer dan maar!
Wat onthouden we van dit weekend: de Schotse pipe-band 'Claymor Clan' en de aanstekelijke punkrock van de Duinkerkse Poguesversie 'Sur Les Docks'.
Dranouter, zet die groep op de affiche!!!
vrijdag 6 april 2012
woensdag 4 april 2012
Daar zijn de boeren weer
Groot voordeel: door 't natte weer zijn er hopen modder beschikbaar, ben er zeker van dat er reeds nesten klaar zijn om gevuld te worden!
't Verzacht een beetje de pil van die Tramontane die maar op zich laat wachten...
Enne, het effect dat op de foto werd toegeast heet 'égaliser'. Cool!
dinsdag 3 april 2012
In dezelfde lijn...
Di Rupo rijdt met z'n chauffeur door de Westvlaamse polders.
Plots steekt een varken de straat over.
De chauffeur gaat keihard in de remmen, maar keihard te laat.
Morsdood, dat varken.
Di Rupo vraagt z'n chauffeur of hij niet in een café van 't naburige dorp wil gaan vragen wie de eigenaar van 't arme dier zou kunnen zijn.
Ze stoppen aan 't café, de chaufeur gaat binnen.
Hij blijft tien minuten binnen.
Een halfuur.
Een uur.
Na drie uur komt hij eindelijk buitengestrompeld. Zo zat als een Fransman na drie trappisten.
Hij kruipt de wagen in en krijgt uiteraard de wind van voor.
'Oeaarom bent uu zo langhe oeeg gebleef, geblijverd, gebloven?!' raast de premier.
'Wag eve' lalt de chauffeur. 'Iedereen jong, ie-de-reen izj me beginnen pintjen te trakteren toen ik zei dak de zjoveur van Di Rupo wazj en dak da varken had doodgereden'.
Plots steekt een varken de straat over.
De chauffeur gaat keihard in de remmen, maar keihard te laat.
Morsdood, dat varken.
Di Rupo vraagt z'n chauffeur of hij niet in een café van 't naburige dorp wil gaan vragen wie de eigenaar van 't arme dier zou kunnen zijn.
Ze stoppen aan 't café, de chaufeur gaat binnen.
Hij blijft tien minuten binnen.
Een halfuur.
Een uur.
Na drie uur komt hij eindelijk buitengestrompeld. Zo zat als een Fransman na drie trappisten.
Hij kruipt de wagen in en krijgt uiteraard de wind van voor.
'Oeaarom bent uu zo langhe oeeg gebleef, geblijverd, gebloven?!' raast de premier.
'Wag eve' lalt de chauffeur. 'Iedereen jong, ie-de-reen izj me beginnen pintjen te trakteren toen ik zei dak de zjoveur van Di Rupo wazj en dak da varken had doodgereden'.
Money For Nothin'
And the chicks for free!
Gisteren wat rondgetoerd in 't achterland - op zoek naar die tonijnvislijn weetjewel - en in 't terugrijden toch wel een aanrijding gehad zeker.
Een auto-ongeluk! Het beste dat ik ooit heb meegemaakt! Een droge BWOMP! en 't was gebeurd. Niet zien aankomen - 'k was met m'n ene hand aan 't bellen en met m'n andere een flesje jupiler aan 't openen aan 't gaspedaal. BWOMP! en daar stond m'n linkerachteruitkijkspiegel plots naar binnen gekeerd. Dat dat dom kieken net hier en net nu de straat moest oversteken. Of beter, overvliegen.
Morsdood, die patrijs. Een rode dan nog wel (Alectoris rufa). Ik meteen de wagen geparkeerd, nog gauw een slok gepakt, het stukje pluimvee van de straat geramasseerd en in één vleug de koffer in gegooid. De ene seconde ben je rond en gezond, de andere lig je met gebroken nek in een kartonnen doos.
Een uurtje later was 't lekkere dier gepluimd, binnenste buiten gedraaid en ingepakt.
Nog nooit patrijs gegeten. Je bent vogelliefhebber of je bent het niet.
Gisteren wat rondgetoerd in 't achterland - op zoek naar die tonijnvislijn weetjewel - en in 't terugrijden toch wel een aanrijding gehad zeker.
Een auto-ongeluk! Het beste dat ik ooit heb meegemaakt! Een droge BWOMP! en 't was gebeurd. Niet zien aankomen - 'k was met m'n ene hand aan 't bellen en met m'n andere een flesje jupiler aan 't openen aan 't gaspedaal. BWOMP! en daar stond m'n linkerachteruitkijkspiegel plots naar binnen gekeerd. Dat dat dom kieken net hier en net nu de straat moest oversteken. Of beter, overvliegen.
Morsdood, die patrijs. Een rode dan nog wel (Alectoris rufa). Ik meteen de wagen geparkeerd, nog gauw een slok gepakt, het stukje pluimvee van de straat geramasseerd en in één vleug de koffer in gegooid. De ene seconde ben je rond en gezond, de andere lig je met gebroken nek in een kartonnen doos.
Een uurtje later was 't lekkere dier gepluimd, binnenste buiten gedraaid en ingepakt.
Nog nooit patrijs gegeten. Je bent vogelliefhebber of je bent het niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)
