En dan zit je plots in een begrafenisplechtigheid. Een priester vertelt de zaal dat de man in kwestie - we zullen hem 'Michel' noemen - eigenlijk z'n voornaam - in de eigenste kerk lange tijd terug werd gedoopt, dat hij er ooit 'ja ik wil godverdomme' galmde en dat we er nu allen tezamen naar een houten kist zitten te koekeloeren.
Een leven samengevat in enkele zinnen, wat gesnotter, een remix van 't nieuwe testament, wat castraatgezang 'gaat er nu echt niemand z'n tweeloop bovenhalen?' en Michel mocht in rechte lijn naar 'de eeuwige bruidstafel' zoals priestermans het uitdrukte.
62 jaar leefde Michel rond z'n kerktoren. Hij groeide op in deze stad, werkte er zich te pletter, plantte er zich voort, genoot er van grote en kleine dingen, gooide er aardig wat hectoliters pastis naar binnen en werd er tenslotte doodziek. Het laatste had trouwens niets met 't voorlaatste te maken.
Toeschouwer, minieme participant, van een mensenleven.
't Zet een mens aan 't nadenken, toch.
'Dat ze me verdomme nooit zo'n laatste halfuur kado doen', bijvoorbeeld.
En, 'wie is verdorie die knappe blondine' die ultrakortgerokt - in 't zwart weliswaar - een zonnestraal wierp op 't trieste gebeuren en daarmee meteen de helft van de mannelijke aanwezigen op andere en aangenamere gedachten bracht, tweede voorbeeld.
En, 'volgende keer breng ik toch m'n tweeloop mee', derde voorbeeld.
Michel, copeng, laat het je smaken.
Gij geniepige fijnproever...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten