Emotie was weer troef, deze week. Er was blijdschap, er was verdriet, en er was goede oude koleire.
Over blijdschap hoef ik 't niet te hebben. Mooi weer, twee handen, zesentachtig kilo - min of meer - goesting en een half hectare chantier leiden vaak tot fraaie resultaten en daar heeft geen kat wat aan tenzij diegenen die er nauw bij betrokken zijn. Laat maar vallen dus dat goed gevoel.
Er was verdriet, ook, daar vrouwlief wegens wagenpech 'stuck in the french middle with rustyboy' zit en ook dit weekend de werken niet kan komen inspecteren - en me dus geen lekkere billekoek kan geven als blijkt dat ik soloslim heb gespeeld 'hoezo die vijf meter hoge trebuchet is zogezegd geen topprioriteit?!'. No pain no gain. Ook daar wijd ik beter niet over uit, deze blog is de klaagmuur niet.
Er was gelukkig de nodige koleire, en dus sensatie.
Zo heb ik me spraystront geergerd aan 'dé politiek', voor een keer.
In de regel laat het gekebbel in de respectievelijke pluimveerennen me vloeibare-stikstof-isch, maar deze keer liep de klefferige zever meer dan de mestgoot uit, toch.
't Ging over 'ontslagvergoedingen' en meer bepaald over een politicus die functie A liet vallen om zich te kunnen concentreren op functie B. Binnen z'n ras, nu we 't toch over pluimvee hebben, zijn ze officieus tégen die vergoedingen, maar gezien die officieusheid nog niet is bekrachtigd staat het elke kip vrij van de graantjes te pikken of niet.
Ons haantje liet zich dus het droogvoer wel gevallen - mij niet gelaten, hoewel ik 350.000 euro toch wel een silootje erover vind - maar wat me met de broek omlaag naar 't kleinste kamertje joeg was z'n pseudo-argumentatie. '95% van de vlamingen zou net hetzelfde hebben gedaan' en 'MET TWEE KINDEREN IS DE REKENING SNEL GEMAAKT'.
Pardon, meneer Antheunis? Pardon?!
Ten eerste is een imaginaire meerderheid aanhalen om je gelijk - proberen - te halen een discussietechniek die vooral populair is in de lagere school. Maar als je'r dan toch op staat, waarom dan niet bij je eigen partij beginnen? 'De meerderheid van mijn collega's is ertegen, dus ik ben er tegen.' Punt aan de lijn, niet meer nodig de rest van de vlamingen erbij te zeiken.
Ten tweede, zou je me asjeblieft die 'rekening' es willen maken, want ik vrees niet meer te kunnen volgen in dat soort toogwiskunde.
Ik kan me vergissen, maar ik denk niet dat je de enige vlaming bent met twee kinderen - ik ken er tenminste al minstens een dozijn persoonlijk.
'Gezinnen met twee kinderen' zijn er dus veel, in Vlaanderen. 'Gewone' gezinnen, met 'gewone' inkomens, en zelfs heel kleine inkomens. Heb je je één seconde afgevraagd hoe die '95% van de Vlamingen' hun rekening maakt en de eindjes aan mekaar knoopt? Ben er zeker van dat ze echt geen ontslagvergoedingkje nodig hebben.
Opvoeding, meneer Antheunis, zit immers voor een forse brok in de waarden die je je kinderen meegeeft, en met bakken geld bereik je vaak net 't tegenovergestelde van wat je wil. De 'andere vlamingen' met twee kinderen die ik ken redden 't prima met hun inkomens. Arbeidersklasse. Keurige kinderen. Hun kopje mooi op de schouders, met een 'parlé' die sommige volwassenen alleen maar kunnen bereiken door zich een extra stel hersenen te laten enten.
Als je dan toch een verantwoording zoekt voor je daden, kom er dan tenminste eerlijk voor uit en zeg dat 'je die centen gewoon heel graag hebt' in plaats van 't op 'de kinderen' af te schuiven. Of 'de andere vlamingen' erbij te sleuren. Dat doe je niet in crisistijd.
Goed bezig, daar in Lokeren. Ik hoop dat je brave medeburgers doof, blind, lief en vooral dom zijn, want anders zet ik geen cent op je volgende ambtstermijn.
.jpg)
.jpg)
