Memorabel weekend, toch. Voor 't eerst sudisten over de vloer - twee van dat handjevol lieden die echt deel van ons leven zijn gaan uitmaken - en alweer geen Célia van de partij. Die klotekar raakt maar niet hersteld.
'Neem het zoals 't komt', dus. Fijn te ervaren dat dit project een thuis begint te worden. Hoe 'le chantier' gaandeweg een sfeer van gezelligheid begint te ademen. Hoe de ruimtes geleidelijk karakter, verhaal & ziel krijgen. Hoe dag na dag oplossingen op maat worden gemaakt in plaats van standaardspul-in-de-strot-rammerij uit een brico-catalogus.
Nooit gedacht dat m'n atelier ooit nog dienst ging doen als aperitiefkot - voor 't ogenblik immers de enige ruimte die kan worden verwarmd. Vrienden kijken niet op wat zaagsel min of meer.
Vuur, stubru, lokale tripel en een hoop te vertellen.
Meer heeft onze clan echt niet nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten