De dagen ràzen voorbij, de laatste weken. Wazawidu was nog niet droog of m'n laatste werkdag als werknemer van een kleine patron zat er reeds op. Diens oren waren nog niet droog - van al die waarheden die ik hem bij 't dichtslaan van de deur naar z'n bakkes had geslingerd 'angculé!, amateur!, voleur!, plombier de mes deux!!!' of we zaten al in de wagen richting Lille aka Rijsel. We waren nog niet aangekomen of de akte was al getekend en we hadden de toer van de propriété nog niet gedaan of we moesten al terug naar 't zuiden voor onze laatste rushweek hier.
Genieten zal er niet meer bij zijn, vrees ik. Vandaag zaten we in de dozen en de klussen - een mens wil immers z'n waarborg terug, morgen zitten we er in en overmorgen en de dag dààrna ook nog. Vrijdag hebben we de 'état des lieux' aka mierenneukerij met de waarbogbeheerder en zaterdag zullen we dan eindelijk dat 'île singulière' kleiner zien worden in onze achteruitkijkspiegels. En kleiner, en kleiner, en kleiner, en kleiner...
't Zit erop, hier. We hebben ons nieuw kot gezien. We hebben gezien dat het goed was. We hebben er goed zin in gekregen en we hebben 't hier goed gehad.
Time out. Het enige wat me deze week nog kan opvrolijken zijn de hopen smakkerds die nog moeten worden rondgelikt en de talloze handen die nog van de armen moeten worden gerukt.
Dat het maar rap, rap zaterdag is...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten