Si t'as besoin d'aide

Ontnuchterend beeld, niet? Morgen is 't dan eindelijk zover, we verlaten 't zuiden en bij deze wordt dit de laatste post vanuit departement 34. Binnen een goede 12 uur moet dit Bagdad City er zo net uitzien als 't gat van een hongerstaker - die 'état des lieux', wetewel. 'k Kan het me voorlopig niet meteen voorstellen. Veel te lange dagen, veel te korte nachten. Verhuizen, wetewel.
'Weet je,' zei een vriend me ooit 'hier in 't zuiden zal iedereen je vragen of ze dit niet voor je kunnen doen of dat. Dus wat doe je als ze jou om een dienst vragen? Je rent de benen vanonder je lijf, natuurlijk! Maar wacht als jij hèn om een wederdienst vraagt...' en hij maakte z'n zin af met een veelbetekenende opgestoken middenvinger.
Awel, de Sam had gelijk. Reeds wéken krijgen we van elke paardekop het voorstel 'zeker een seintje te geven' wanneer we verhuizen.
We hebben deze week enkele seintjes gegeven.
Geen kàt heeft gereageerd op onze sms'jes.
De Sam had gelijk.
Wat we zelf doen, doen we beter, echter.
Morgenmiddag wil ik een foto.
Van mezelf.
Sète op de achtergrond.
En twéé welgemeende opgestoken middenvingers.

Finir en beauté.
Dank aan alle lezers en -essen van deze blog. We gaan er even tussenuit - de tijd dat onze internetverbinding in 't noorden wordt geactiveerd - en zijn er binnenkort terug met verhalen en anecdotes en diepdevote zieleroerselen vanuit eigen bodem.
FransVlaamsche bodem.
Met patatten in de grond! En vette molshopen! En krabbende kiekeren!