Pissed off

Een maand zonder blogsel, dat is me nog niet vaak overkomen. Komt ervan als je vaste collega het bedrijf verlaat en de afdeling 'multiservice' alleen op jouw schouders terechtkomt. Goeie zaak, want werken doe ik nog steeds liever alleen. Dat was zo in Brussel en dat is nog steeds zo in Sète. Loop niet voor m'n voeten en laat me m'n ding doen, zo ben je 't snelst van mij verlost. 'C'est toi le chef maintenant' zei m'n collega bij z'n vertrek. All right!!! Zalig! De dagen schieten voorbij, elke taak een nieuwe uitdaging. De beste job die ik ooit heb gehad. En op een fatsoenlijk uur thuis. Hier willen er veel voor tekenen...
Een maand ook waarin we voor 't eerst sinds lang terug op vakantie konden. De noordkust van Bretagne werd het, op amper 1200km hier vandaan. 't Was alsof we in een andere wereld terechtkwamen, een wereld waarin ik me wonderwel meteen thuis voelde. La 'Côte du Granit Rose', noemt de streek daar. Tussen St.Brieux en Perros Guirec, grofweg. Mik op Rennes en vandaar richting St. Brieux en Lannion. Ruige rotskusten, de enorme cyclus van eb en vloed - zo'n 7m amplitude, prachtige natuur, adembenemende zonsondergangen, een andere, en betere, mentaliteit - eens een nordist, altijd een nordist, zeekayakken tussen de honderden eilandjes, lekker eten - 'galettes de sarasin' aka gezouten pannenkoeken, zoete pannenkoeken, andouilles en andouillettes, makreel, oesters en Sint-Jacobsschelpen, bier dat voor een keer goed te doen is, appelciders, prachtige vrouwen ook - niet zo van die artificiële kleine donkerharige zongebruinde expressieloze zuiderse speelpopjes die allemaal op elkaar lijken en die 40 kilo nemen na hun eerste mormel (daar gaat Célia zelfs voor een stuk mee akkoord, logisch want deze Normandische is een stukje Bretoens), en eindelijk terug eens fatsoenlijk weer met regenvlagen en temperaturen die niet boven de 20 uitkruipen. En het folk aka zeemansliederenfestifal van Paimpol, een tweejaarlijks evenement dat veel weg heeft van Dranouter in de jaren '90. Met een madam en een pint van podium naar podium, dat was nog es lang geleden...
Ik ben dus fan van Bretagne geworden, zeker weten. Na enkele tussenstops in Normandië, Le Nord en Vlaanderen viel het me dan ook geweldig zwaar om terug naar 't zuiden te moeten. Dat Sète waar uitgerekend net dit weekend St. Louis wordt gevierd - het lokale carnaval, weetjewel, met 'joutes' en drommen volk en de onmogelijkheid om je wagen op minder dan 5km van je deur te parkeren en waar op dit eigenste blogmoment de kanonnen de processie aankondigen. Zucht.
Nog één jaar gaan we 't hier uithouden. Nog één jaar maar niemeer. En dan gaan we yak-proof houten boten bouwen in Bretagne. Of chalets in Noorwegen. Of bommenwerpers in Noord-Duitsland, om maar iets te noemen.
'k Ga straks m'n rugzak al klaarmaken...