 |
| Trektelkpost Lizarietta. Let op de rechterbovenhoek. Grocs. |
Zoveel kost de duurste schietpost op de Col de Lizarietta. Voor de minst gunstige en dus de goedkoopste wordt 'slechts' 600 euro op tafel gelegd. Enorme sommen voor een seizoen lang - een goede twee maanden - pretschieten op Hout- en Holenduiven, Lijsters en Spreeuwen. De schietposten bevinden zich immers op Spaans grondgebied waar de jacht op deze laatsten is toegestaan. Mochten de spotters - betaald door de LPO de Franse vogelbescherming - geen oogje in 't zeil houden dan zouden er veel meer soorten sneuvelen. De LPO bemant echter slechts drie cols - de voornaamste - maar er bevinden zich honderden schietposten in de Pyreneeën. 'k Moet er geen tekeningetje bij maken, welkom in 'le Sud-Ouest'. Jij zit geconcentreerd een groep duiven te tellen die recht naar je toekomt en tegelijkertijd wordt vanuit de dichtsbijzijnde posten het vuur geopend. De duivenbal spat uiteen, enkele dieren stuiken neer. De meesten worden nooit gevonden. In ons jargon noemen we de jagers dan ook GROCS - gros cons de chasseurs. Toepasselijk, niet?
Daartegenover, tegen dit 'liberalistisch kapitalistisch' geweld staat dan weer 'la chasse aux filets' - de jacht met netten, vergelijkbaar met het Hollandse eendekooiensysteem. Deze 'tradition' bestaat reeds meer dan 700 jaar en wordt nog op een tiental plaatsen in Frankrijk beoefend, op één in Spanje - Lizarietta, jawel. 't Principe is simpel: een grote 'V' met de punt in de zin van de trekrichting, zuidwaarts. Op de benen van de V bemande posten met voddenzwaaiers op de buitenste, bordensmijters op de binnenste en slagnetten in de punt. De voddenzwaaiers sturen de aanstormende groep duiven naar de binnenste posten waar de smijters pingpongpalletachtige schijven naar de groep gooien. De dieren interpreteren dit als een aanval van predatoren en gaan daardoor heel dicht naar de grond duiken om vervolgens in de slagnetten te belanden. Een klus die een hoop kennis, coördinatie en geluk vergt en die in Lizarietta jaarlijks een duizendtal duiven de kop kost, een peulschil vergeleken met wat er in de schietposten wordt afgemoord.
'Traditie en duurzaamheid tegenover schaamteloos kapitalisme' zoals een van de vangers het uitdrukte. Ik kan hem geen ongelijk geven. Jammer dat we niet de kans kregen om een van de duurzame duiven te proeven. Geen problemen mee - intelligent oogsten wat de natuur je geeft. Als dat geen alternatief is voor ons geïndustrialiseerd systeem om onze maag te vullen.
Kan alleen maar heel smakelijk zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten