Gisteren kwam eindelijk het lang verhoopte mailtje uit Kathmandu. M'n vriend Gokarna zou 'physically okay' zijn, alsook z'n familie en z'n buren. Nu goed, hij leeft nog steeds onder een dekzeil en zal 't bijgevolg niet meteen geweldig naar z'n goesting hebben, maar ze léven verdomme.
De Nepali kennende zal ook deze miserie over enkele weken of maanden in z'n juiste context worden geplaatst. Positieve ingesteldheid, weetjewel. Nepali kijken vooruit. 'No problem' is hun leitmotiv. Voor alles hebben ze een oplossing. Zet gedurende een jaartje eens al onze regeringsleden op stal - korrels en water - en vervang ze door één buslading willekeurig van de straat geplukte Nepalezen.
'k Durf er veel op verwedden dat ons land er na zo'n rustpauze zonder gekibbel, oeverloos gezaag en dagdagelijks getouwtrek voor media-aandacht een stuk beter zou uitkomen dan je zou denken. Tuurlijk zal er ook wat getrek en gesleur zijn, maar 't voordeel is dat we ons deze keer niet de vraag zouden hoeven te stellen wààrom we'r niets van verstaan. Tuurlijk zullen er af en toe hoogst vreemde beslissingen worden genomen - alleszins niet meer dan nu - en tuurlijk zal 't even wennen zijn aan die offerandes van rijst, rijpe papayas, roepies en pas geslachte kippen aan Manneken Pis, maar 'k ben er zeker van dat we'r meer de humor van zouden inzien dan het eventuele ongemak.
Whatever. De Nepali spirit. Om die te breken is meer nodig, dan zo'n trillinkje van 7.9 op de schaal van Richter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten