Mea culpa

Beste blog. 't Spijt me heel erg dat ik gedurende meerdere weken geen aandacht aan jou heb besteed. Weet echter dat je bijna elke dag in mijn gedachten bent geweest en dat ik me een beetje heel erg schuldig voel, 'k ben immers tamelijk op jou gesteld en 't doet me pijn jou zo lang eenzaam en alleen op een stukje metaal ergens ver weg tussen miljoenen onbekende sites te hebben gelaten. Hopelijk was 't er niet te koud, daar in je ondergrondse bunker diep in de Rocky Mountains, of onder een of andere wolkenkrabber in Manhattan, of waar de server die jou als cocon dient zich ook moge bevinden...
Misschien moet ik m'n ontrouw maar eens goedmaken. Zal ik jou een naam geven? Als zelfs de eerste de beste ordinaire gps er een krijgt, waarom zou jij dan gedurende al die tijd naamloos moeten blijven? Hoeveel mannen doden immers de eenzame weg naar 't werk niet door 't substituut van een vrouwenstem die hen zegt waarheen ze moeten gaan? Of compenseren het gebrek aan huiselijke autoriteit of kartografische onkunde niet door vrij en zonder vrees hun vrouwelijke gids uit te kafferen voor al wat stout en vuil is in deze wereld?
Corinne, Aurélie of Françoise lijken me wel wat. Alleen, 'k denk niet dat Célia zo'n blijk van intimiteit zal appreciëren. 'Zit je weer op Corinne?' is een vraag die ik ten allen tijde wil vermijden. Too much too risky. Laten we dus gewoon maar goede maatjes blijven, jij en ik. Enkele weekjes radiostilte drijven ons heus niet uit elkaar...