One Way Wind

Vanochtend voerden de laatste resten van een stevig weekend zware zuidoostenwind een laatste portie vochtige zeelucht over de regio, en dat gaf ongeziene stijgingswolken boven de Pic St.-Loup (dat wit spul links van de witte silo), zoiets als de constante pluim stuifsneeuw die al miljoenen jaren aan de Mt. Everest plakt, maar dan zonder stuifsneeuw.
'k Was er heel graag met de kayak op uitgetrokken, vorige dagen. Kwijlend als een St. Bernard voor een kriekentaart staarde ik naar de zware golfrollers die met de regelmaat van een smeltende ijspegel tegen de kust explodeerden en het water in prachtige explosies uiteen lieten spatten. In Palavas hadden de surfers wellicht de tijd van hun leven. Helaas waren er enkele belemmerende omstandigheden:
- een vervelende vrouw die dat alweer 'totaal onverantwoord' vond
- een gebrek aan een even gekke compagnon 'voor 't geval dàt'
- een gebrek aan een aan dat soort amusement aangepaste kayak
Genoeg stof dus om aan wal te blijven en me met minder gevaarlijk spul bezig te houden. Een jong poezending, bijvoorbeeld.
We worden oud, en liggen onder de sloef. Maar goed, zonder die sloef was ik wellicht dit weekend ook uiteengespat...