Na twee missers was 't gisteren dus toch eindelijk in de roos - letterlijk en figuurlijk. Ze stonden er, ze walsten 'le Zenith' van Toulouse plat en stuurden ons allen terug huiswaarts met een grote brok nostalgie in de keel. Dolores' stem is na twintig jaar nog geen haartje veranderd en haar band heeft nog geen spat aan magie ingeboet. Fantastisch concert - gelukkig vastgelegd door de tientallen geeks die er maar graag een stijve arm aan overhielden.
Vreemd. Twintig jaar terug zou iedereen z'n aansteker in de lucht hebben gestoken om wat mee te wiegen. Nu rookt iedereen electronische sigaretten en is zelfs de meest ordinaire janmodaal gewapend met een geïntegreerde camera. Filmen, foto's maken en meteen op facebook plaatsen. Koppels communiceren meer met respectievelijke sociale netwerken dan met elkaar. Zij aan 't chatten, hij aan 't chatten, in vol concert. Is het abnormaal om dat vreemd te vinden? Ligt het aan de Cranberries of begin ik gewoon ècht oud te worden?
Cranberries. The Roses Tour. Geen excuus om niet op de laatste tickets te springen. Allez toe, nog ééntje!
Los van de gevestigde waarden kregen we in 't voorprogramma drie franse muzikanten en een britse zanger. Vier sneuten die niet alleen mij van m'n stoel bliezen van pure verrassing. The Aerial. En of ze 't verdienden om the Cranberries in te leiden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten