18 september 2000. Abakpa. 91km.
We zijn op een scheetje na waar het allemaal om draait. Winter headquarters. In de schaduw van Mount Cameroun - met z'n 4040m de hoogste top in centraal Afrika.
't Werd een bijzonder rustig dagje, de eerste boven ononderbroken jungle. Vijfsterren regenwoud. Primair spul. Geen kapvlaktes, geen dorpen, geen wegen, geen niets. Bergland overdekt met dertig meter broeierig krijsend sissend bruisend groen, op de grens tussen Nigeria en Cameroun.
Dit is heilige grond. Het deken van boomkruinen heeft iets rustgevends voor wie er boven vliegt. Zolang je maar hoog genoeg vliegt, toch. Het gekrijs van apen, papegaaien en ander grut is immers oorverdovend en tot zeer hoog te horen. Gelukkig dempt de nevel heel wat decibels. Van op twee kilometer hoogte lijkt het zelfs zacht.
Tot je onder de kruinen duikt. Zoals vliegen door een waterval of de deur openen van een discotheek. Groene chaos, duizenden jaren adrenaline.
Dit is heilige grond. Het deken van boomkruinen heeft iets rustgevends voor wie er boven vliegt. Zolang je maar hoog genoeg vliegt, toch. Het gekrijs van apen, papegaaien en ander grut is immers oorverdovend en tot zeer hoog te horen. Gelukkig dempt de nevel heel wat decibels. Van op twee kilometer hoogte lijkt het zelfs zacht.
Tot je onder de kruinen duikt. Zoals vliegen door een waterval of de deur openen van een discotheek. Groene chaos, duizenden jaren adrenaline.
En toch gaan we nog een dag of twee verder. Wij Wespendieven moeten het immers van gediversifieerder landschap hebben. Wat kapvlaktes, wat secundair woud. Dat soort dingen.
Morgen die vulkaan eens gaan verkennen.
 |
| Jungle fever (3). Aan de horizon Mount Cameroon. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten