13 september 2000. Dagida Game Reserve. 192km.
Dag 30. De dag dat we officieel de Niger voor de tweede keer overstaken, van rechter- naar linkeroever deze keer. Van 'we' is trouwens geen sprake meer. M'n reiscompagnons ben ik immers sinds Burkina Faso kwijt. Of Bénin, weetikveel. De west-Afrikaanse kusten bekten hen blijkbaar meer dan de equatoriale jungle en dus muisden ze'r stilletjes vandoor, de klootzakken. Kwalijk kan je 't hen niet nemen, de meeste Wespen brengen immers hun winterstop in dat gebied door. Maar toch zijn 't schapen, meutevolgers!
'We' is dus in dit geval m'n muis en ik. Nooit gedacht dat ik die zender ooit nog als gezelschap ging beschouwen.
Soit. De 200km die we vandaag op de teller smeten waren ongetwijfeld de meest gediversifieerde van de trip. Van droge naar vochtige savanne, vervolgens over moeras en open water en dan opnieuw 'rebelote' naar vochtige en droge savanne. Veel water dus, en wie water zegt in Nigeria zegt krokodillen, Nijlpaarden, Witkopviserenden en buikloop aka 'the African liquid that keeps you running all day'.
Het was echter niet m'n gat dat me vandaag het meeste zorgen baarde, maar m'n ogen. De andere zijde van de Niger bleek immers 'the dark side'. Eerst had ik niet door waarom m'n ogen gaandeweg meer begonnen te branden, tot ik de donkere waas opmerkte die boven de regio hing. Rook, afkomstig van ontelbare vuurhaarden die de bushmen maakten om het hout makkelijker te kunnen winnen - hout dat vervolgens in de zon wordt gedroogd en in mierenstijl getransporteerd naar de wegen waarna het met vrachtwagens richting Abuja gaat.
Slash & burn. Ongelooflijk hoe snel het bosareaal hier achteruit gaat. Een beangstigende trend, toch.
Gelukkig zijn er de reservaten nog. Loop ik tenminste niet het risico dat ze me vannacht uit m'n boom branden...
 |
| Struggle for life (1). |
 |
| Struggle for life (2). |
 |
| Hippo-land. |
 |
| Couleur locale rond het stuwmeer van Kainji. |
 |
| Slash & burn. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten