BricoBarts Boomstamkano DEEL 1

'Vind me een ceder!' was de eenvoudige vraag die ik aan m'n headhunter stelde.

Nog geen week later kreeg ik een telefoontje. 'Ik heb wat je nodig hebt. Stel geen vragen'.

Twee weken later - vorige zaterdag - ging de 25m hoge boom tegen de vlakte. 

Het ging snel, het ging onopgemerkt en het ging geluidloos.
Op een paar kettingzagen na.
En de halve buurt die van z'n botten kwam maken.
Zes uur 's ochtends.
Ergens in de Vlaamse Ardennen.
Het einde van de onschuld.
Alweer een stukje open ruimte dat plaats moet maken voor een verkaveling.

Of ik nu compleet m'n kar heb gedraaid?
Of ook ik nu mee verantwoordelijk ben geworden voor iets waar ik reeds jaren tegen foeter?

Bekijk het eens van een andere zijde. 

Die ceder moest sowieso weg. Met bricobart of zonder bricobart.
Is het echter niet beter om die 60 jaar jonge boom, die indertijd met veel liefde, goede smaak en een hoop paardenstront in de grond werd gestoken en die tijdens z'n hele groei de trots is geweest van z'n eigenaar, een einde te geven als prachtig uitgesneden boomstamkano? In plaats van hem zoals de rest van het parkje te verwerken tot snippers en brandhout?

Zoals ik reeds vaak zei: 't is altijd een kwestie van perspectief.
En troost je: ik zal de zaken altijd in mijn voordeel weten te draaien. 'k Ben nu eenmaal een zelfstandige, vergeet dat niet.

De planter - reeds een aantal jaartjes naar de eeuwige jachtvelden - zou me dankbaar zijn. Zeker weten. Dankbaar dat ik van de trots van z'n tuin iets moois en vooral, iets beters, zal maken.

't Is goed dat die ceder tegen de grond is gegaan, dus. Nu kan ik hem eindelijk tot z'n recht laten komen.
En trouwens, exotische planten horen hier niet thuis. Ben er zeker van dat er met dit gegeven in die verkaveling rekening is gehouden.
Hoera, weer een gratis lidmaatschap van Natuurpunt tegoed.

Die boot in onze schuur. De eerste kaap is gerond.

Graag de volledige timelapse zien?