Un jour, une famille...

Het was een doodgewone familie. Mama, papa, twee kindjes en een poes. Ze woonden op de laatste etage van een doodgewoon appartementsgebouw - oud, maar degelijk - in een van de armere buurten van Sète. Ze hadden enkele jaren terug hun geliefde Bretagne achter zich gelaten om hier in de zon een nieuw leven op te bouwen. Ze hingen samen. 'Ils ont des chapeaux hauts, vive la Bretagne! Ils ont des chapeaux ronds, vive les Bretons!'
Ze hadden 't niet breed, maar kwamen rond.
Tot op een dag de crisis keihard toesloeg.
Rekeningen konden niet meer worden betaald, de huur slokte een enorm deel van hun schamele budget op. Aangetekende brieven riepen hen tot de orde.
Ze konden geen kant op.
Mama en papa lieten echter niets merken aan de kindjes. Het was immers bijna kerstmis, en kerst was een feest waar ze als gezinnetje erg naar uitkeken. Weken op voorhand decoreerden ze 't hele appartement. De kindjes schilderden 'Vrolijk Kerstfeest' op de deuren met zilver- en goud, decoreerden de kerstboom en pakten cadeautjes in.
'Dit jaar wordt een heel speciale kerst' zei mama op een dag aan Lea, de oudste van 10 jaar, 'want de dag erna vertrekken we op avontuur!'
'Waarheen?' vroeg Lea. 'Ver, ver weg!' zei mama, terwijl ze haar best deed om opgewekt te klinken.
'Je moet me echter één ding beloven' voegde mama eraan toe, 'je mag 't aan niemand, écht niemand, vertellen. Dat is ons geheimpje, goed?'
Lea vond het best spannend. Ze pakte haar meest geliefde speelgoed in en hielp haar broertje met het zijne. 'Ze konden niet alles meenemen,' had mama gezegd, 'want in de auto was immers niet genoeg plaats.'
En dus maakte iedereen een keuze tussen wat meekon en wat bleef. De nacht voor kerstavond, terwijl de kindjes sliepen, sjouwden mama en papa hun hele hebben en houden, de zakken en dozen, de vijfenzeventig treden af en vulden er elke kubieke centimeter van hun wagen mee, ervoor oplettend niet teveel lawaai te maken om de buren niet te alarmeren.
Tegen de ochtend kropen ze in bed. Ze waren er klaar voor.
De hele dag was de hele familie in de weer met de voorbereiding van kerstavond. Wat voor enkele jaren hun thuis was geweest vulde zich met de lekkerste geuren van de pannenkoeken die mama klaarmaakte op het zware gasvuur - dat helaas moest achterblijven. 's Avonds was het feest, de kindjes mochten voor één keer heel lang op blijven, er werd gezongen en er waren cadeautjes voor iedereen. Ze gingen moe naar bed, maar ook een heel klein beetje triest.
Ze verlieten hun nog voor de helft gevulde appartement op kerst 2011.
Waarheen? Geen idee.
Weg, ver weg.
Net voor 't vertrek had mama nog iets op het krijtbord geschreven:
'Un jour, une histoire.
Un jour, une famille.
Notre famille!'

Lange tijd later kwam de eigenaar erachter dat z'n huurders de pijp uit waren. Allerminst goed gezind contacteerde hij een firma om het appartement leeg te maken en grondig op te frissen.
Ik demonteerde de bedden, vulde zakken met speelgoed en huisraad, sjouwde twee aanhangwagens vol naar 't containerpark en voerde tientallen klusjes uit om 't geheel weer menselijk te maken. Terwijl ik alles door m'n handen kreeg probeerde ik me voor te stellen wat er door hen heen moet zijn gegaan tijdens die laatste maanden van vorig jaar. Hoe ver moet je zijn gegaan als je 't speelgoed van de kinderen achterlaat? Ik probeerde het me voor te stellen en werd er alleen maar triest van...
Droevig, niet?

Ik wens hen veel succes, stilletjes...