Toeval, wellicht

'Voor de schorpioenen heb ik volgende raad: niets zal vandaag verlopen zoal je wenst, het heeft dus echt geen zin je druk te maken.' kwebbelde de presentatrice vanmorgen in de radio.
Normaliter sla ik geen acht op de astrologische berichtgeving. Gewoonlijk verander ik prompt van zender. Deze keer trok de melding echter m'n aandacht. Sterker nog: ik begon de planning van de dag te overlopen om te checken wat er mis zou kunnen gaan. Op 't eerste zicht leek het easy going, niets om je druk over te maken. 'Onnozel mens' murmelde ik de dame dus toe. En 'gij dom kieken'.
Aangekomen op m'n eerste interventie, meteen een parkeerplaats. Net voor de deur. Overkomt me bijna nooit. 'Zie je wel!' voegde ik nog toe aan m'n monoloog.
't Zou m'n enige portie geluk van de dag blijken.
Opdracht: een 'flotteur' van een toilet vervangen en wat andere bagatelletjes.
De realiteit:
De oude vlotter was niet los te krijgen.
'k Verspeelde een half uur voor iets wat normaliter twee minuten duurt.
Ik brak een stuk van m'n favoriet zakmes toen ik de plastic bout losprutste.
Eens de nieuwe vlotter geïnstalleerd bleek de reservoir lek.
Die was uiteraard niet los te krijgen.
Bouten van zeker 60 jaar, nog achtergelaten door de Duitsers.
Hopeloos vastgeroest.
De slijpmachine kwam eraan te pas - slijpen in een wc-bak, du jamais vu.
Uiteraard had ik de juiste stukken niet bij me. 'k Mag dus morgen terug.
Toen ik wegreed zag ik iets aan m'n ruitenwisser flapperen.
Parkeerboete.
M'n plaats was immers gereserveerd voor 'livraisons' en die zijn 'gratuit jusqu'a 10h'.
't Was kwart voor elf.
De smerige tuut van m'n tuut!
Laat ik dan al stevig heet geweest zijn toen ik in m'n wagen stapte. De boete maakte me stomend.
In plaats van snel de plek des onheils te kunnen verlaten bleef ik plakken achter een klein wagentje waarvan de inhoud een gemiddelde leeftijd had van zeker 120 jaar.
Oma aan 't stuur.
Of beter: de oma van m'n grootmoeder aan 't stuur.
En opa ernaast.
En een schurfthond op de achterbank die me heel scheel en heel kwaad aankeek.
Ben er zeker van dat hij nog stonk ook.
Dat onding schoot maar niet op.
Ik ontplofte.
Iemand moest boeten voor al die rottigheid.
Ik stak rechts voorbij en toen de neus van m'n bestelwagen gelijk kwam met dat blik bruine bonen gaf ik een korte ruk aan m'n stuur.
De bonen schrokken zich een ongeluk.
En kwakten prompt het 'canal central' in.
Whaaaaahahaaaaaaaaaa!!!!!
Doe wel en zie niet om.
Hopelijk heeft niemand m'n nummerplaat genoteerd...
Eindelijk aangekomen aan 't postkantoor, 't was intussen vijf voor twaalf, liet ik twee adresetiketten drukken en kleefde ze op de twee dozen die dringend moesten worden verzonden. 'Oef!' slaakte ik m'n opluchtingszucht 'eindelijk iets dat zonder problemen is verlopen'.
En gij gelooft dat.
In de namiddag realiseerde ik me dat ik de klevers niet op de juiste dozen had gekleefd.
'Miljaarde tuut godver tuut wat ben ik toch een tuut tuut' Ik kon huilen van miserie.
Naar het postkantoor gebeld. 'Jawel mijnheer de paketjes zijn reeds de deur uit, is er een probleem?'
Een probleem?! Morgen zal de leverancier van auto-onderdelen zich afvragen waarom ik hem een kattenbak heb bezorgd, terwijl de dames van Tom&Co zich zullen afvragen wat ze in godsnaam met een Volvo-turbo moeten aanvangen.
This sucks!!!
En de dag is nog niet eens gedaan.
Gelijk had ze, dat radiokieken...