Sweet Home Hallerbos

Er hangt een bosgeur in de keuken. En het is nu - schrijftijd - 6 uur 37. Lang geleden dat ik die geur nog in de neus heb gehad. En nog langer dat ik die in m'n keuken heb gedetecteerd. Je kent dat wel: een zure basis van rottende bladeren en champignons, een lichte toets van vochtige aarde en een vleugje vossenpis. Bosgrond dus. Dat doet me trouwens terugdenken aan de tijd dat ik nog lid was van een Roosdaalse wijnclub - één van die vele vergissingen op m'n palmares. Ik, zoals steeds, veel te eerlijk en veel te humoristisch als ik me ergens totaal niet op m'n gemak voel. Toen we dus diverse wijnen proefden en men me naar m'n mening vroeg was m'n reactie, in 't geval het brouwsel echt niet te zuipen was 'dat brouwsel is echt niet te zuipen'. Na diverse echtelijke discussies - m'n madam van toen was het beu om zich ongemakkelijk te voelen - begreep ik dat je soms de waarheid beter een draai geeft. En je antwoord motiveert.
In 't geval van schijtwijn werd het dus eens 'Ik proef een zachte basis van verbrand rubber en benzine, met een lichte toets van houtlijm en een volle neus van nagellak en vochtige cement'. Ook ironie was geen goeie keuze. Resultaat: ik veranderde van club. Ik veranderde van drank. Ik veranderde van madam. Ik veranderde van streek. En wat later veranderde ik zelfs van werk. En telkens maakte ik de goeie keuzes, bovendien. Ik ging boogschieten, bier drinken, en kocht een windmolen in de Vlaamse Ardennen.
Soit, die bosgeur in de keuken dus. Je herinnert je die kluiten Struikheide die ik uit de Pyreneeën meebracht? Wel, uit een ervan ga ik een pijp maken (meerbepaald een calumet), en op het net las ik dat je hiervoor de kluit zo'n 12 uur moet koken om alle tanines en andere rotzooi eruit te krijgen. We zijn dus bezig met een kookmarathon, en gaan de hele dag genieten van het aroma van een winters Hallerbos in huis.
Zalig! Waar is de tijd?
't Is eens iets anders dan de klassieke wafels op zondagmorgen...

Een mooie uitleg over pijpenmakerij vind je hier.