Watch Out For Da Drunkn' Sailor

Vanmorgen de getunede versie van 'Burning Banana' getest - 'k heb immers de voorbije maanden aan een zeil gewerkt, ook, en dat wou ik uiteraard met dit zoete lenteweer doodgraag uittesten.
Eigenlijk feitelijk had ik reeds een eerste test uitgevoerd: die keer dat ik bij zware deining een collega op open zee 'bonjour ça va ou quoi?' was gaan zeggen.
Big mistake, 't idee was immers om een soort van 'kite' aan de kayak te bevestigen. Veel te omslachtig, zo bleek. Touwen in de war, die rotkite aka m'n zeil dat vast kwam te zitten onder de kayak, bijna m'n roeispaan verloren, half zeeziek, kortom: 'la grosse p...n de merde'.
Vanmorgen ging de tweede versie dus offshore. Geen kite meer maar een klassiek concept: mast en zeil. Testbasis: het verlaten strandje van Balaruc-Les-Bains. Een zacht windje, Cetti's Zangers, krijsende Kokmeeuwen, prachtige zonsopgang, alle ingrediënten voor een geslaagde morgen. Genietend van zoveel stilte monteerde ik m'n vaartuig, zag dat het goed was, een laatste plas - 'En merre ifo apprandre a mangee kang tya pas feng, boirre kang tya pas soif et pissee kang tya pas anvie!' zei een oude visser me eens - en duwde m'n kayak in 't water. Enkele  roeislagen om in iets opener water te komen en dan werd het eindelijk tijd om het zeil - een stuk recup van een oude tent - te hijsen.
Big mistake, again. Toen ik immers het zeil strak aantrok ging de kayak zodanig scheef liggen dat Burnin' Banana dreigde te kapseizen.
Dat ding pakte veel teveel wind, 'k zag het weer eens te groot. Maar snelheid, man oh man! Bovendien kwakte het zeil telkens ik overstag ging vol in m'n smoelwerk. Klein designdetail. Het zeil werd snel opgeborgen in de wagen en er volgde een fijn klassiek kayaktoertje.
Wat hebben we vanmorgen echter geleerd?
Dat het zeilconcept geweldig is.
Dat zeilkayakken ongelooflijk plezant moet zijn.
Dat we een kiel nodig hebben.
Of beter: een kleiner zeil.
Dat laatste is inmiddels voor de bakker, dankzij de bereidwillige hulp van Kleo en Kittykitty en een restant van diezelfde oude Lafumatent. Remember hombre Bart? Datzelfde ding dat in een ver verleden dubbel sloeg in die loeiharde Tramontane net over de Frans-Spaanse grens en jou wakker hield en mij niet. Datzelfde ding dat ons onderdak bood in de caldera van Tenerife, op Punta da Teno etc. En waarin jij zoveel mooie momenten beleefde met die russische liftster - hoe ze heette ben ik vergeten maar haar scheten vergeet ik nooit meer - die ons tijdens ons Corsica-avontuur een tijdje vergezelde. Of was jij dat niet? 'k Weet het niet meer zo goed. Soit, ongetwijfeld een van de beste tenten die ooit op de markt zijn gebracht. En nu omgeturnd tot kayakzeil. Lafuma Forever!
Deze week gaan we terug 't water op. Reach out, I'll be there!