Dat van die politie

Enkele weken terug, een donderdagmiddag, ging m'n gsm "Zeg Bart, Filip hier, kan jij zo snel mogelijk naar de Rue Machinchose vliegen om een deur te openen? De politie doet blijkbaar een inval en ze hebben dringend een slotenmaker (slotenkraker had juister geweest) nodig. Heb jij twee seconden?".
Ik had die niet, uiteraard, maar de 'Police Nationale' trap je beter niet tegen de schenen. Ik liet dus vallen waar ik mee bezig was "Sorry madam maar die verstopte afloop zal nog efkes blijven zoals hij is, 't is trouwens uw eigen schuld dus stop asjeblieft met zagen" en ik als de weerlicht naar de Rue Machinchose.
Daar aangekomen: een straat vol combis, zwaailichten en blauwbloezen. En daartussen: ik met m'n gereedschapskist.
"Wat is 't probleem?" vroeg ik aan de officier die de operatie coördineerde. "Wij zijn van de 'stup' (de antidrugsbrigade) en we hebben mandaat om in dit appartement een huiszoeking te doen. Kan jij de deur openen?"
Een eenvoudige cilinder in 'laiton', een fluitje van een cent. Ik haal m'n boormachine boven, breng 't geval in stelling en "Stoooooopstopstop!!!" komt er een mevrouw aangestormd. "'t Is niet die deur, 't is de volgende!!! Dit appartement is onlangs aangekocht door de gemeente!!!".
Huh?! Overleg tussen de blauwbloezen en de madam, tussen de blauwbloezen onderling, en dan "Open 't volgende appartement maar, asjeblieft" vroeg de officier me. "Zaadegaa wel zeiker?" vroeg ik voor de zekerheid. "Aufmachen, bitte!" sommeerde Herr Flick.
Ik positionneerde m'n boor, en "brrrrrrrrrrrrrrrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!"
Exit cilinder, open was de deur.
Intussen hadden zeker twintig blauwjassen het gebeuren waakzaam gevolgd, de helft met kogelvrije vesten en gewapend met dingen waarmee je zelfs in Irak stevig indruk zou maken. Twee hadden zelfs een pistoolmitrailleur. En daar zat ik maar tussen, in m'n geruit hemd, te frutselen achter een deur waarvan ik geen flauw benul had van wat erachter zat. Als er eentje een kogelvrije vest kon gebruiken dan was ik dat, verdorie!
In plaats van echter schreeuwend naar binnen te stormen zette de hele blauwe brigade plots vreemd genoeg een stap opzij om... de drugshond door te laten. Blackie was blij dat hij eindelijk aan de slag kon en snuffelde opgewonden aan alles wat niet op een blauwbloes leek, om op twee meter van de deur - hij was nog niet eens binnen! - plots op z'n stomme kont te gaan zitten.
Naast m'n gereedschapskist!
"Meneer wat hebt u in die koffer?" vroeg opperhoofd me. Ik antwoordde, ietwat verbaasd "Vijf schroevendraaiers, drie hamers, een serie pijpsleutels, een kniptang, een gewone knijptang, een raketwerper, een engelse sl..." "dat bedoel ik niet!" onderbrak big chief me "Waarom denkt u dat die hond is gaan zitten?".
Plots viel m'n frank.
Plots voelde ik me ijskoud worden.
Plots trok alle bloed weg uit m'n oogpupillen.
Vorig jaar had een collega me immers gevraagd of hij z'n jointje niet even in m'n gereedschapskoffer mocht bewaren omdat dat zowat de enige plek was waar hij niet door de andere collega's kon worden scheefgeslagen.
Dat kieken was z'n joint botweg vergeten!
In mijn koffer!
En Blackie de Mechelse herder had dat ontdekt.
Erin gemuisd door een drugshond.
En ik zat heel diep in 'deep shit', met twee dozijn flikken die me plots heel scherp in de gaten hielden. En Blackie.
Ik kon door de grond zakken van miserie, kon nauwelijks uit m'n woorden komen. Had zin om in 't rond te plassen en me erin te rollen. De humor van de situatie onsnapte me volkomen.
"Meneer kan u ons straks volgen?" vroeg Sitting Bull me, al was dat eerder een retorische vraag.
Straks betekende: "Nadat wij ons werk hebben gedaan en jij de deur opnieuw hebt gesloten".
Franse flikken kennen geen genade. Zelfs niet voor een snuiter met een vreemd accent die supersnel deuren kan openen en met wat drugs in z'n gereedschapskist rondhost. 
Resultaat: drie uur later mocht ik het politiecommissariaat verlaten. Een jointje armer en een verwittiging rijker "Het bezit van verdovende middelen is strafbaar meneer".
I know. 't Was echter niet voor mij. 't Was voor mijn eenzaamheid...