Big Brother

De Canigou vanaf 'Les Orgues'

Dat mooi lenteweer dus. Je herinnert je wellicht nog m'n laatste avontuur op 'Big Brother' oftewel m'n Canigou. Je herinnert je ook nog wat ik vertelde over Struikheide, de rizomen of wortelkluiten ervan en pijpenmakerij enzo. Je weet dus dat ik nog een paketje verder moest uitgraven daar m'n werkzaamheden de vorige keer door m'n gebroken ribben, onvoldoende adequaat meteriaal en de invallende nacht noodgedwongen werden gestaakt. Je weet dus ook dat ik al drie maanden wacht op de eerste de beste kans om erheen te gaan en de klus te klaren.
That was yesterday. 'k Kon Célia helaas niet overtuigen om vier uur op te staan om tegen de zevenen in Taurinya, aan de voet van de Canigou, aan te komen. In plaats daarvan namen we onze tijd - het programma was immers bijgesteld van 'we doen de top' naar 'we maken samen een rustige wandeling en graven en passant die klotekluit uit'. Heel vreemd, tijdens de hele weg erheen herkende ik niet één punt in 't landschap, nochthans had ik de route reeds driemaal achter de kiezen. Logisch, uiteraard, want deze keer reden we bij zonlicht, en niet 's nachts zoals de vorige keren. Ook al heeft de nachtroute een zekere charme, de dagroute is gewoon a-dem-be-ne-mend. Vanaf 't moment dat je in Sète op de autostrade komt richting Perpignan zie je Big Brother steeds dichter komen.
En dichter, en dichter, en dichter, en dichter - wat is 'Hector' toch een goeie film, by the way. Groter ook, en groter, en groter, en groter, en groter. In Perpignan verlaat je de 'péage' en kom je op de weg naar Andorra. Vanaf dat moment hou je gewoon je adem in want het landschap is ontwapenend mooi. Dat geel van de rietkragen, dat orange-oker van de sedimenten, dat staalblauw van de lucht, dat wit van de topsneeuw. Gewoon waauw. 'Putain ça kiffe!!!', om in de lokale terminologie te blijven.
We maakten er een prachtige wandeling van en je gelooft het of niet, we vonden de kluit terug. Net op 't moment dat ik de hoop begon te verliezen - elke vierkante meter lijkt immers op elke andere vierkante meter, 'k had de laatste keer immers geen markering achtergelaten, was doodop na elf uur stappen, deed de weg in andere zin en 't was haast nacht - stopte ik even om op adem te komen, speurde de vegetatie af en m'n blik verankerde zich op wat restte van de Struikheideplant. 'Gotchaa!!!!'.
Tot de laatste wortel hield de kluit zich vast aan de grond waar hij tientallen jaren in had gegroeid. Met bijl en survialmes graafde ik hem uit, om tot de vaststelling te komen dat het in feite drie struiken waren die waren verstrengeld. Geen wonder dat de kluit zo enorm was - op 't net had ik gelezen dat de rizomen in de regel zo groot waren als een vuist, net groot genoeg om er een pijpekop uit te snijden. Dit was geen vuist, dit was een olifantendrol.
In de rugzak maar, die superdrol. Geloof je dat ik blij was terug aan de wagen te zijn? Eind goed al goed, 'k hou je wel op de hoogte van 't verdere verloop.
Toch een kleine bedenking, gewoon een krabbel in de kant. 't Is de eerste keer dat ik me schuldig voel een plant te hebben gedood. Om zo'n enorme kluit te krijgen moeten de planten een enorme leeftijd hebben, zich elk jaar een stukje verder hun weg zoekend in de stenige ondergrond van de flanken van de Canigou, hun wortels in alle richtingen wringend, traag maar gestaag, zich niets aantrekkend van massaslachtingen aan de Somme en Passendaele, de Hindenburg, Atlantic Walls, Pearl Harbor, Hirochima en Nagasaki, de Eifeltoren en de Negen Bollen, Elvis Presley, Marilyn Monroe, Vietnam, Man On The Moon, the Beatles en the Stones, Rio de Janeiro en Kyoto, het MestActiePlan, Nine Eleven en Tom Boonen. Al die tijd wrongen de wortels zich tussen de stenen, persten ze opzij, beten zich vast in de terroir, werden één met de berg, het barse klimaat trotserend, steenlawines, bijtgrage Gemzen en gravende keuns.
En daar komt plots een halve gare aangestrompeld die in de plant een half dozijn mesheften ziet, of Andere Toepassingen die nog uit z'n brein moeten worden geboren. Exit Struikheide. De teller wordt terug op nul gezet, voor dat stukje Canigou. Weldra zal in de omgewoelde ondergrond een nieuwe struik ontspruiten, dankbaar profiterend van de losse aarde om heel snel te groeien in z'n jeugd, en een volwassen plant te zijn als ondergetekende reeds lang over de eeuwige jachtvelden zal zwerven.
Gewoon een kantkrabbel, zoals ik al zei...
Bref, we sloten de dag af met een prachtig concert van twee Boomleeuweriken die hun territorium verdedigden. Elk aan hun kant van de weide. Prachtig.