Sinds woensdagnacht terug uit de bergen. En sinds woensdagnamiddag reeds goesting om terug te gaan... Vier daagjes Organby is kort. Een maand Organby is eigenlijk ook kort. Als er één plek is op aarde waar ik tot rust kom dan is het ginds, omringd door een stel vrienden die ik de voorbije vijftien jaar slechts een vijftal maal heb gezien maar waarmee ik steeds ongelooflijk intense momenten heb beleefd. Onvergetelijk. Zoals ook weer deze keer...
Zondag zat de col potdicht, een dicht wolkendek hield alle vogels aan de grond. Op een handvol Wespendieven en een occasionele Visarend na was er nauwelijks passage en dus maakte ik van de gelegenheid gebruik om over de Frans-Spaanse grens in zonniger oorden wat vogelmoois te gaan opsnuiven. Geen slecht idee want 'k was nog maar net de grens over of ik kreeg reeds een Lammergier in m'n gezicht, bij manier van spreken. 'k Kreeg hem in de kijker toen hij op zo'n twee kilometer afstand over een bergkam scheerde en zich vervolgens een kwartiertje in 't zonnetje posteerde, temidden van een kudde wollige bleiters en zich niets aantrekkend van 't koppel Slechtvalken dat boven hem wat kapriolen maakte. Toen hij eindelijk terug het luchtruim koos maakte hij geen rondjes - wat maar al te mooi zou zijn geweest - maar hij vloog in rechte lijn naar me toe en scheerde op een dertigtal meter over m'n hoofd - wat uiteraard nog een stuk mooier was. Soms grenzen vogelverhalen aan 't onwaarschijnlijke. Ik kon zelfs z'n baard zien! Welkom terug in Organby, 't leek wel of ik er nooit was weggeweest...
's Anderendaags hing er vuurwerk in de lucht. Het weerbericht had ruime opklaringen in de westelijke Pyreneeën voorspeld en klassiek wordt zo'n fenomeen vergezeld van stevige trek. We kregen gelijk: Wespendieven, Zwarte Wouwen, Bruine en Blauwe Kiekendieven, Slangenarenden, Dwergarenden, Visarenden, Sperwers en Zwarte Ooievaars, het werd een hectische dag waarin de vogels uit alle richtingen schenen te komen en massaal Frankrijk ontvluchtten. Onze handen vol hadden we met zoeken, volgen en noteren. Pure adrenaline. Maandagavond sloten we de telling af met een nieuw dagrecord voor de col: niet minder dan 205 Zwarte Ooievaars zagen we overtrekken! En zeggen dat het vorige record op een kleine honderd stond...
Verwondert het je dat we dat stevig gevierd hebben? 's Avonds vloeide de Patcharan rijkelijk en zongen we er stevig op los. Zoals gebruikelijk brandden we in de vroege uurtjes enkele jagershuizen plat waarna we sommige jagershoofden op tuinhekjes spiesten en andere ombouwden tot bierbeker. Een van de vogelaars kreeg het idee om van de rossige jagersnorren wc-borstels te knutselen en terwijl we enthousiast op dit lumineuze voorstel ingingen hielden we ons gerstenat koud met een dozijn ijzige harten. Met de volatiele ego's hebben we tenslotte nog drie zeppelins gevuld. Wat een creatieve nacht was dat, Baskische feestjes mogen er wezen.
Dinsdag en woensdag was er iets minder trek, maar zeker niet minder leute. Geen beter teambuilding dan op een hoge bergcol trekvogels observeren en wc-borstels knutselen...
De Col d'Organbidexka wordt nog permanent bemand tot en met 15 november. De trek van Houtduiven, Holenduiven, zangvogels, Rode Wouwen etc. staat immers nog voor de deur en met de passage van de Kraanvogels wordt als vanouds het trektelseizoen afgesloten. Het zou me geen haar verbazen mocht ik er binnen een maand of twee nog eens voor een weekendje heen gaan. Vandaag is de eerste dag van de rest van m'n leven. Zeker weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten