Lebensraum

Je gaat het niet geloven, maar ik ben zowaar aan 't werk! De sfeer op de werkvloer is ontzettend goed, m'n baas fantastisch, de werkomgeving super, het werk zelf op m'n maat geschreven, het loon eerlijk en de afstand erheen een peulschil. Wat kan een mens zich op professionneel vlak meer wensen? Je moet immers brood verdienen niewaar, zelfs als je in Zuid-Frankrijk woont en de klassieke baguette lichter is dan PU-schuim. Voor dat laatste bestaan trouwens oplossingen. Vraag naar 'pain de campagne' aka 'boerenbrood' en je krijgt iets dat eruit ziet als een baguette maar een stuk vaster is vanbinnen - langwerpig en heel handig om mee te nemen naar de 'chantier'.
Nu word ik dit jaar 35. Op die leeftijd begint een mens de eerste kiemplantjes van zelfkennis te bezitten. Zelfs ik. Ik koester deze frele wezentjes als een schat want ze maken het leven een stuk eenvoudiger. Voor een 'no nonsens-vent' als ik zijn deze kleinoden bovendien meer dan voor wie ook onontbeerlijk want ze maken de machine bart goemaere een stuk bestuurbaarder. Alles is een kwestie van anticiperen, soit.
Nu moet je weten dat ik op professionneel vlak een bloedhekel heb aan de twee b's: bureau en baas. Ik ben niet gemaakt om m'n nine to five tussen vier muren te slijten. Mechanische onbeweeglijkheid doodt de creativiteit en stimuleert de agressiviteit. Goed als je in de bankbranche of politiek zit maar daarin circuleer ik dus niet. Ik heb Lebensraum nodig, synergie tussen het hoofd en de spieren, zoiets... Ik ben ook niet gemaakt om braaf gecommandeerd te worden. Ik mag nog zo graag schrijven, maar vanaf het moment dat men me zegt wàt ik moet schrijven smijt ik m'n potlood in de haag. Voor een baas of patron werken lukt dus niet, of heel moeilijk. Eigenlijk moet ik dit nuanceren. Vorige zomer werkte ik immers voor een tuinman uit Oudenaarde. Met Tom werken ging heel makkelijk. Tom is immers het soort patron die luistert naar z'n werkvolk en die ruimte laat voor autonomie. Hij wist dat hij me een hele dag alleen kon laten en dat het werk gedaan ging zijn zoals hij dat wou. Tom en ik spraken dezelfde taal. Hilarisch waren de momenten trouwens waarop ik me uitgaf voor 'Boris from Russia' die illegaal voor hem werkte. Klanten trokken grote ogen wanneer ik m'n eigenste baas in gerussifeerd engels uitkafferde 'I do not worrk forr you anymorr!!!'. Tom had nooit een managercursus gevolgd maar wist hoe hij met mensen moest omgaan, een kwaliteit die weinigen gegeven is.
Waarom ik men dan plots zo goed voel in m'n job? Omdat m'n baas momenteel bart goemaere heet. Ik werk voor 't moment zo'n beetje voor eigen rekening - volkomen legaal - en je hebt er geen idee van hoezeer dit me bevalt. Hoe en wat vertel ik een volgende keer wel, 't is immers zondag, 't zonnetje schijnt, 't windje zwijgt en de boompjes beginnen te botten. Nature calls...