Vorig weekend even over en weer de regio rond de Mont Aigoual verkend. Deze granietbult is met z'n slordige 1600m een geliefd onderwerp voor het maken van daguitstapjes in de regio - of laat ik beter zeggen 'omgeving' want we zitten hier in Sète officieel in de region Languedoc-Roussillon met haar vier departementen Aude, Gard, Hérault, Lozère en Pyrénées-Orientales. Sète ligt in het stroomgebied van de Hérault die in Agde in zee uitmondt, overigens. Langs kleine weggetjes zijn we erheen gereden, onderweg om de haverklap stoppend om Kuifkoekoek, Roodkopklauwier, Hop, Slangen- en Steenarend of IJsvogel te observeren. Langs olijf- en perzikboomgaarden, verlaten en actieve wijnvelden, in bloei staande garrigue en klaterende beekjes en dorpjes met klinkende namen zoals Montbazin, Montamaud, Puéchabon, Viols-le-Fort en Saint-Bauzille-de-Putois. Van de zon naar de bewolking - stralende hemel en geen zuchtje wind in Sète, kilomtershoge donderkoppen boven de Mont Aigoual, en ook een stukje van m'n adultere jaren naar m'n jeugdigere. M'n eerste contact met deze regio had ik immers een slordige twaalf jaar terug. Eerst twee weken vogels kijken in het Zweedse Falsterbo, dan met de bus en trein terug naar huis, even goeiedag zeggen aan ma en pa en vervolgens de trein op naar Montpellier waar m'n kameraad me opwachtte om samen met wat familiegenoten van hem druiven te gaan plukken. In de omgeving van Puéchabon, jawel. Druiven plukken, wijn en pastis drinken, dolle ritten over stoffige veldwegen - remember, Bartolo? - , op zoek naar Slangenarenden en ander moois, afkoelen in de Hérault en 's avonds op het warme en verlaten asfalt urenlang naar de sterren kijken. En naar het lichtje bovenop de Mont Aigoual, waar ik pas jaren later heen zou gaan. Met m'n française deze keer, een hoop illusies armer en een hoop ervaringen en levenswijsheid rijker. Vreemd toch, hoe een leven soms bochten kan maken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten