Aangeslagen. Volledig van de kaart. Kapot.
Bilan van de schietpartij van vorig weekend: twee doden, twee zwaargewonden, drie 'enkel' in shock.
De doden: m'n collega en vriend 'Papou' en z'n onafscheidelijke 'couseng' Michel. De twee anderen, een koppel dat ik pas recent leerde kennen maar met het hart op de juiste plaats, blijken buiten levensgevaar. De dame kreeg een kogel in de onderrug en is wellicht voorgoed verlamd.
Er was een feestje, er was wat lawaai, er was een depressieve gewapende buur.
Slechte combinatie.
M'n vriend was 'le plus gentil' die je hier in de stad kon ontmoeten. Altijd goed gehumeurd, zelfs wanneer hij stikkapot zat, behulpzaam, hardwerkend, een hart van goud. Hij zou geen mens kwaad hebben gedaan en verdiende zeker die kogel niet in z'n hoofd, niet die in z'n lever, niet die in z'n buik.
Michel, 'le chômeur eternel' - alweer een doodbrave vent waarmee je steeds een plezante pint kon pakken. Of twee of meer. Iemand écht.
Geen zin om door te gaan. 't Heeft tenslotte ook geen zin, ze komen er immers niet terug mee.
Verdomde klotewereld.
'C'est toujours aux gentils que ça arrive Bart...' zei m'n collega daarnet.
Altijd aan de besten...
Veel te mooie dag - Yevgueni
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten