Je bent pas echt zelfstandige als je rond halfnegen 's avonds je camionette voor 't frietkot van 't dorp parkeert. Moeilijk om in dit jaargetijde werkende frietkoten te vinden, trouwens. Zelfs in Le Nord. Ofwel zijn ze gesloten ofwel gewoon verdwenen.
Gelukkig is 'Lolo' er nog, een van de drie steengoeie frietenbakkers van La Bassée. Degene die het dichtst bij ons huis staat geparkeerd, ook. Patatten die voor je neus worden geschild en gesneden, uitstekend gebakken, gepropt in een kartonnen frietzak en niet op een friet meer of minder gekeken. En gehuisvest in een goeie oude aanhangwagen.
Dat soort configuraties heb ik in Vlaanderen al làng niet meer gezien. Niets dan smaakloze veranda-achtige constructies - de mensen staan niet meer graag buiten blijkbaar, plastieken bakskes, veel te kleine porties, veel te hoge prijzen, en voorgesneden gele staafjes uit de diepvries. We zijn de echte frietcultuur vergeten. Jammer.
Kom gerust eens de grens over. In 't vruchtbare achterland van Lille. Tussen de terrils en de opaalkust, daar ergens. Er wordt misschien wat minder hoog gescheten, maar 't valt tenminste in 't juiste gat.
Soit.
Enne, we hebben inderdaad onze lang verwachte camionette. Een Renault Trafic. Zelfde configuratie als in Sète dus, maar dan een knalrode in plaats van een spierwitte. En met minder blutsen - nu nog. En met frietgeur vanbinnen, in plaats van pizza. En met een zaakvoerder achter 't stuur, in plaats van een vrije radicaal.
'A la prochaine Lolo!'
On the road again.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten