Kijk, in Vlaanderen heb ik met andere geloofsgroepen weinig contact gehad, nu we 't er toch over hebben. In onze ultra-radicale club werden die immers geweerd. Grapje! Lachen! Neen, ik had het geluk in een relatief atheistisch milieu op te groeien - op een paar zotte katholieken na - en m'n eerste echte discussies over geloof en godsdienst had ik pas in m'n twintiger jaren, tijdens een lange trip door Nepal. De hindoes zijn vriend van vele goden - boedha beschouwen ze trouwens als een van de hunnen, wat ik een bijzonder verruimend idee vond.
Met joden, moslims of anderen, nooit mee gediscussieerd.
Dat veranderde toen we naar Sète verhuisden. Van dag één op dag twee kwam ik in een multiculturele samenleving terecht en maakte ik kennis met de moslimwereld, ook. Via collega's van Célia, collega's op het werk, klanten etc. Of je nu Michel of Mo heet, Adrien of Abdelkadir, Fred of Farid maakte hoegenaamd geen zak uit. Vanaf het moment dat je één onderwerp gemeenschappelijk had was het leven goed. Mohammed leerde me vissen met lokaas - en parkeenden schieten met een potator, maar da's een ander verhaal, Abdelkadir was een collega die je steeds weer over z'n klein mannen vertelde en Farid was m'n vaste pizzaman 'double canard pour le flamand, et une bière!'.
Mij zul je nooit horen veralgemenen.
Groepen - whatever - bestaan uit individuen en zo ken ik er verdomd een hele hoop. Kennisen, contacten en vrienden. Wat maakt mij het uit of ze thuis Arabisch praten, Lembeeks of Frans. Ik weet dat ze me ooit hebben binnen gelaten in hun huis en dat ze in onze keuken koffie hebben gedronken. En bier. En dat ze op ons terras hebben staan pissen. Wat maakt mij het uit welke achtergrond ze hebben. Ik neem hen voor wat ze zijn, en niemand zal mij tegen hen opjagen.
Weet je wat ik gisteren heb gedaan? Farid gebeld. Om hem een heel voorspoedig jaar te wensen. En veel sterkte tijdens z'n reis naar Syrië.
Làchen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten