Eigenaardig hoe snel we zaken vanzelfsprekend gaan vinden. En hoe jammer, ook. Is't niet erg dat we eerst twee weken boven de 4.000 meter moeten rondtrekken om opnieuw de weldaad van een warme douche te kunnen ervaren? Dat we tien dagen op regiem moeten staan om de waarde van schotel hete aardappelen met gesmolten kaas in te zien wanneer die als zalige hete lava ons bakkes verkoolt? Dat we twee dagen scheelogend met gebarsten lippen door een gloeiend heet vulkaanlandschap moeten dolen om te ervaren welk intens genot een simpel glas koud water ons lichaam kan bezorgen? Dat we een week lang op een bed van varens en bladeren moeten slapen vooraleer we ons de vraag stellen waarom iedereen eigenlijk een zachte matras in huis heeft? Dat we gedurende drie weken kakputjes in de grond moeten graven om ons te realiseren waarom een slimme designer ooit het toilet heeft uitgevonden? Dat we tien dagen alleen moeten slapen om ... juist ja.
En dat we sinds de verhuis in augustus de temperaturen binnenshuis geleidelijk van 13 naar 11, van 11 naar 9 en van 9 naar 6 hebben moeten zien zakken om opnieuw de waarde van een huiselijk haardvuur in te zien?
Ook dat werd normaal, die zes graden binnen. Fijn ook, hoe snel een mens zaken vanzelfsprekend gaat vinden.
Nu echter eindelijk onze houtkachel is geinstalleerd ga ik er toch niet om klagen. Ze is er en ze blijft er. 't Is een vreemd gevoel, naar buiten gaan en opnieuw instinctief de bedenking maken dat 'het afgekoeld is deze nacht'. Of binnen komen en zeggen 'miljààr 't is hier warm!'. En dan is 't hier nog niet eens écht koud geweest.
Ik vind dat iedereen verplicht eens een maand op survival moet - liefst zo jeugdig mogelijk - om dit dagelijkse luxeleven wat minder voor de hand liggend te maken.
Voer in, die legerdienst! Twee maanden maar, voor mannen en vrouwen.
En laat mij instructeur zijn.
