Vandaag m'n derde hoestfles leeggemaakt. Sinds eind december vorig jaar. 'k Heb het helaas niet over donkerbruine trappist maar over dat slechtsmakend spul dat een mens inneemt om niet langer te hoesten als een aalscholver. Vorige week immers kou gevat, ik, die 'flamang' die zogezegd nooit kou heeft. Vorige vrijdag was 't immers zalig lenteweer, zo'n vijftien graden in 't zonneke en dus ging bibi lekker lopen. 't Was alweer enkele maanden geleden dat ik m'n loopschoenen nog eens had aangetrokken en zo'n lentezon geeft een mens goesting in een hele hoop dingen, waaronder lopen in mijn geval. Lopen is gezond. Lopen is plezant. Lopen is nodig. Lopen en laten lopen zeg ik altijd. Soit, met de mp3 tussen m'n billen geknepen en de headfoonz in m'n oren was 't geweldig zweten langs de kant van de Middellandse Zee. Altijd fijn om oude menskes en ander nietsvermoedend grut de daver op de ribben te jagen door tussen hen door te stuiven... Op de terugweg langs de Bassin de Thau, uit de zon en in de wind, zong ik echter al snel een paar octaven lager. Geen jas bij uiteraard en dus kou gevat als een echte bleu. Resultaat: de zoveelste verkoudheid.
't Schijnt dat de microben en andere smeerlapperijen in 't zuiden agressiever zijn dan in 't noorden. Hier zouden ze immers makkelijker overleven daar de koude hen minder parten speelt. Ze zijn dus resistenter. 't Is dus niet omdat je in le nord makkelijk overleeft dat je ook in 't zuiden de grote Jan moet uithangen. Een goede les: schijn bedriegt, hier in de Languedoc. Vertrouw vooral dat zonneke niet in de winter want voor je 't weet kan je die loopschoenen voor twee weken in de kast laten...
Volgende keer beter dus. Fijn om eindelijk weer min of meer de oude te zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten