So far so good

't Leven gaat hier opnieuw z'n gewone gangetje - naar Sètoise normen althans. Het enige wat echt anders is dan een weekje geleden is 't gegeven dat sommigen je als 'ex-molenaar' aanspreken. Of 'ex-propriétaire d'un moulin'. Juist ja.
Willen jullie er nu eindelijk eens over zwijgen, beste fransozen? Ik heb dat hoofdstuk al lang, lang, afgesloten. Gedaan, streep eronder.
Vroeger, toen ik de molen net had gekocht - en eigenlijk ook al die jaren erna - werd en was ik 'die gast van die molen'. 'Da's zeker speciaal, in een molen wonen?' en 'Hoe is dat eigenlijk, in een molen wonen?' - hoe vaak heb ik die vragen niet gehoord. Na vijftien keer datzelfde vraagteken vervalt een mens in stereotiepe antwoorden. Degenen die me dierbaar waren stelden me de vraag niet meer, en met die vijfduizend anderen wou ik er gewoon niet over praten. 'Eens je je draai gevonden hebt is er helemaal niets speciaals meer aan' antwoordde ik dus meestal. De beeldspraak ontging de meesten, zelfs. Ik wou niet 'die gast van die molen' zijn. Ik was 'den bart'. Die 'ambrasmaker'. Die 'smeerlap'. Die 'koppigaard'. Niemand anders. Ik was dat voor ik de molen kocht en ik was dat allemaal nog steeds toen ik de molen had. Dus zweeg ik meestal over onze molen. Eens de mensen wisten dat ik in een molen woonde veranderde immers hun houding. Wel, ik had er een grondige hekel aan, aan hun - al dan niet goed bedoelde - interesse. Een welgemeende fuck you kregen ze'r gratis bij.
Célia wist in den beginne niet eens dat ik een molen had. In een molen geïnteresseerde deernen waren er immers genoeg. Om dus 't risico te vermijden dat ik een vrouwmens aan de haak sloeg dat meer interesse had voor die reusachtige penis die de molen eigenlijk was, in plaats van in de lul die hem bewoonde, had ik Célia dus wijsgemaakt dat ik in 'in een klein cabanneke ergens in les collines de Flandre' woonde. Dat moest maar volstaan. De verrassing was uiteraard compleet, toen ik vrouwlief op zekere dag moest tonen wat ik onder een 'cabanneke' verstond...
Soit, tot daar. En nu begint dat spelletje opnieuw. Dus, beste franstalige-in-een-molen-geïnteresseerden: zoek een boom met van die kromme gele dingen en ga meer eens lekker jullie buikje vullen. Ik heb er de mijne meer dan vol van. 't Is mooi geweest, maar 't is voorbij. We kunnen ons eindelijk met andere zaken gaan bezighouden...