noem het heimwee,
noem het ongelooflijk mooi.
Wat hou ik toch van klaprozen.
En van Dolores,
of course.
En toch ben ik geen socialist.
Liever dood dan rood.
Liever goudgeel,
met fijne bubbels,
en een witte schuimkraag.
't Mag zelfs een bruine zijn,
lekker vers gelegd,
met een spits topje,
dampend in de ochtendmist,
van een of ander bosreservaat.
Ze gaan op hun einde,
de Montpellieriaanse klaprozen.
't Noorden zal weer een stukje verder komen te liggen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten