Met alle Chinezen

'Daar ben ik weer van af!' moet m'n vader hebben gedacht, toen hij die 30mm dikke (!) stalen profielen in onze koffer laadde. 

Minstens 200 kilo materiaal. Handgemaakt. Om smeedijzeren krullen mee te maken. 

Niet van die lichte krulletjes waar Horta ooit enige bekendheid mee verwierf. Neen, 'k heb het over echt smeedwerk, met dikke vette krullers. Om bomschuilkelders dat tikkeltje meer te geven, bijvoorbeeld.

'Merci!' antwoordde ik, welgemeend. M'n vader was immers een fantastische ijzerwerker, indertijd. Hij is het nog steeds, uiteraard, maar alleen is de goesting er niet meer. Whatever. IJzerwerker ben je voor 't leven. Voor meerdere levens, zelfs.

Pa wist wellicht donders goed dat de kans heel klein was dat ik ooit smeedijzeren krulwerk ging maken. Ik ben immers in de eerste plaats een houtwerker - tegendraads, weet je. En dan nog. 

En trouwens, om dat materiaal echt te laten renderen zou ik zoveel staal moeten inslaan dat ik wellicht een directe concurrent van de gehele Chinese natie zou worden.
'k Ben echter een creatieve en-dan-nog-houtwerker. Dat soort dat steeds weer z'n grenzen wil verleggen. Toen ik dus deze week besloot een eerste werktuig te maken voor m'n toekomstige boomstamkano - 'die hangar ga ik gebruiken om boten in te bouwen', remember - realiseerde ik me dat ik niet echt over de juiste middelen beschikte.

Er moest immers dik koolstofstaal in de juiste vorm worden gesmeed. IJzer is onmisbaar, voor een houtwerker. En dus ging eerst het blad van onze grasmaaier eraan. Vervolgens stookte ik een geniepig vuurtje, zo verschroeiend heet dat we nu een rechtstreekse verbinding met China hebben.

En dan haalde ik die-profielen-uit-Halle vanonder 't stof.

'k Heb ze wellicht niet gebruikt waarvoor ze oorspronkelijk werden gemaakt, maar ze hebben hun werk verdomd goed gedaan. Als aambeeld en pasvorm. Een perfect aambeeld, en de juiste pasvorm.

Die kano wordt fantastisch.