Ze zijn zo lief meneer

Wat me aangenaam heeft verrast hier in 't zuiden is de aard van de mensen. Ze zijn hier verdorie best sympathiek! Als je de mensen één maal hebt ontmoet word je herkend en zeggen ze je goeiedag. Ze praten heel gemakkelijk en ze lijken echt wel tijd voor elkaar te nemen. De temperaturen zullen er ook wel veel mee te maken hebben - zo'n 20 graden overdag en nauwelijks frisser 's nachts. Mensen blijven dus langer op straat en gesocialised gebeurt tijdens een partijtje petanque op het dorpsplein. 'k Ging gisteren bijvoorbeeld met m'n plooifietske naar de lokale bricozaak en net toen ik het ding aan 't opplooien was om 't mee naar binnen te nemen kwamen er twee jongeren naar buiten. 'Keitof meneer in hoeveel stukken kan u dat fietske plooien?'. 'Meneer' en 'u'. Beleefd en spraakzaam. 'Woon je op een boot? Hoeveel weegt dat?'. 'k Moet eerlijk toegeven dat wanneer ik dezelfde jongeren in 't brusselse was tegengekomen ik misschien wel van straatkant zou veranderd zijn. M'n vooroordelen krijgen hier stevige klappen en da's alleen maar verrijkend. Steek je zonder te kijken 't straat over - overkomt me heel vaak - dan stoppen zo'n jongeren met de wagen en laten je rustig oversteken. Zonder je eerst een paar peren op je bakkes te hebben gegeven. Ze zijn zowaar hoffelijker hier dan in 't noorden. En dat is alleen maar hartverwarmend...