Rien à foutre

Ook hier is 't intussen najaar. 's Ochtends is het reeds behoorlijk friskes - uiteraard niet fris genoeg om me ervan te weerhouden nog steeds in short te gaan werken - en blijft het elke dag een beetje langer donker. Het merendeel van 'les sètois' gaat reeds gehuld in dikke winterkledij en sommigen steken zelfs paletten in brand om de kilte uit hun botten te jagen. Die fransosen toch. Dat werkt dan ocharme amper 35 uur per week en dat leeft hoe langer hoe langer, en toch willen ze per sé op 62 jaar met pensioen. Of nog vroeger als je sommigen mag geloven.
De grote stakingsgekte gaat gelukkig aan Sète voorbij, wat benzineschaarste en zich opstapelend huisvuil in de straten uitgezonderd. Dat laatste is echter een typisch sètisch gegeven. Les sètois hebben immers italiaans bloed in hun aderen en dat merk je op alle fronten. Zelfs de rest van Frankrijk is het hiermee eens. Dikwijls vraagt men me 'zijt ge 't hier al een beetje gewoon?'. 'Wel,' zeg ik dan, 'Sète op zich is best te doen, alleen jammer dat er sètois wonen.' Het strafste is dat er tot nu toe niemand is geweest die in discussie wou gaan, sètois én niet-sètois. Het zijn onvermoeibare drukmakers die bij 't minste kanonschot in een muizegaatje kruipen en die zich niets aantrekken van wat er om hen heen gebeurt. Die eilandmentaliteit - Sète IS een eiland dat slechts met een tauwtje aan Frankrijk bengelt - zit er echt ingebakken. Parkeer ik me zoals een konijn dan is dat zo. Lekt er benzine uit m'n boot dan is dat zo. Schijt mijn hond voor jouw deur dan is dat vanaf nu jouw probleem. Vergeet ik bij een nieuwbouwproject her en der een bad aan de afvoerleidingen te koppelen waardoor na de eerste ingebruikname tientallen emmers water de villa intsoenamiseert dan is dat ook zo, 'rien à foutre'. Geen wonder dus dat het huisvuil zich begint op te stapelen in de straten, je waant je in sommige wijken in hartje Napels.
Ook ten huize van Casa Felina alias het kattenkot begint koning winter z'n intrede te doen. 'k Heb vorige week voor de eerste keer spruitjes in trappist met puree met witte en zwarte pensen en nog meer trappist gemaakt, hét startsein van een maand of vier lekkere koolgeur in de buurt en een lang bakkes van meneer-de-bodybuilder-buur die deze aroma's als een gek uit z'n winkel probeert te jagen. Wacht maar tot ik m'n eerste gratin met look uit de oven ga halen. Best mogelijk dat z'n winkel de lucht in vliegt. Rien à foutre.